แพขนตางอนกะพริบถี่ๆ ในช่วงสายของวันใหม่ ดวงตากลมโตหันมองไปข้างกายแล้วพบแค่ความว่างเปล่าจึงวาดมือสัมผัสที่นอนอันเย็นเฉียบด้วยหัวใจแสนร้าวราน อีกไม่กี่วันก็ต้องไปจากที่นี่ ต้องไปจากผู้ชายซึ่งเป็นคนแรกของชีวิต เมื่อเวลานั้นมาถึงมันคงเจ็บจนแทบขาดใจ แต่เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร ในเมื่อเมืองไทยยังมีอะไรมากมายที่รออยู่
รัมย์สุดากัดปากแน่นอย่างหักห้ามความอ่อนแอ แต่สุดท้ายน้ำตาเม็ดเล็กๆ ก็กลิ้งผ่านแก้มนวลจนต้องรีบเช็ดทิ้งลวกๆ สูดหายใจเข้าปอดลึกอยู่นานถึงได้ปีนลงจากเตียง ไปล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยก็คว้าเอาชุดเดรสเรียบง่ายกับเสื้อโค้ดตัวสวยมาสวมใส่ หยิบโทรศัพท์ติดมือก็เดินออกจากห้องนอน เห็นรอสส์กำลังก้มหน้าทำงานอยู่จึงเดินเข้าไปใกล้ พร้อมปั้นหน้าเศร้าๆ ให้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ตื่นแต่เช้าจังเลยนะคะ” ว่าพลางเดินอ้อมไปหา จู่ๆ ก็นึกอยากนั่งบนตักแกร่งจึงปีนขึ้นไปแล้วยกมือคล้องลำคอแข็งแรงเอาไว้ ปากอิ่ม
