ตอนที่ 3
1051 คำ
ดอกแก้วสอบเสร็จก็กำลังจะรีบกลับบ้าน แต่ก็ถูกวรรณาเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดินมาขวางหน้าเอาไว้ พร้อมกับหาเรื่อง
“จะรีบกลับไปไหนล่ะแม่สาวบาร์เบียร์”
ดอกแก้วไม่อยากมีเรื่องจึงพยายามที่จะเดินเลี่ยง แต่วรรณาก็ไม่ยอมหลบ
“ทำไมถึงไม่ยอมพูดกับฉันล่ะ หรือว่าเธอถนัดแต่พูดกับพวกผู้ชาย”
“วรรณา... ฉันรีบกลับบ้าน...”
“จะรีบกลับบ้าน หรือว่าจะรีบไปรอผู้ชายที่โรงแรมล่ะ ถามจริงๆ เถอะ ชอบสวิงกิ้งเหรอ” วรรณาหัวเราะชอบใจ
ดอกแก้วข่มความโมโหเอาไว้สุดกำลัง
“หลีกทางให้ฉันเถอะวรรณา ฉันต้องรีบกลับบ้านจริงๆ”
วรรณาไม่ยอมหลบและก็เดินดักหน้าดักหลังดอกแก้วเอาไว้
“วรรณา... พี่ชายฉันรออยู่ ฉันต้องรีบกลับ”
“พี่ชายของเธอคงจะภูมิใจในตัวเธอน่าดูเลยเนอะ ที่มีน้องสาวชื่อเสียงฉาวโฉ่แบบนี้น่ะ”
“วรรณา... ถ้าเธอไม่หลบ ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
“ก็เอาสิ ตบฉันสิ กล้าไหมล่ะ”
เมื่อถูกยั่วยุมากๆ ดอกแก้วก็ไม่สามารถห้ามมือไม้ของตัวเองได้
หล่อนตบวรรณาจนล้มคว่ำ ซึ่งเวลานั้นครูฝ่ายปกครองก็ดันเดินผ่านมาพอดิบพอดี
“พวกเธอตามครูมาห้องพักครูเดี๋ยวนี้เลยนะ มาทั้งคู่เลย”
ดอกแก้วยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองได้ก่อเรื่องใหญ่เสียแล้ว
ในห้องของอาจารย์ฝ่ายปกครอง ข้างตัวของดอกแก้วมีร่างสูงใหญ่ในชุดสูทหรูหราของภูวดลนั่งอยู่เคียงข้าง ตรงหน้าของหล่อนคืออาจารย์ฝ่ายปกครองจอมเฮี๊ยบ
“ผมต้องขอโทษแทนน้องสาวของผมด้วยนะครับ เพราะผมเอาแต่ทำงาน ทำให้ไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนน้องสาวให้เป็นคนดี ความผิดทุกอย่างผมขอรับเอาไว้เองครับ”
ดอกแก้วเหลือบตามองเสี้ยวหน้าหล่อจัดของภูวดลที่กำลังเล่นบทพี่ชายผู้แสนดี
ใช่...
ต่อหน้าทุกคนเขาคือพี่ชายที่แสนดีรัก รักและเมตตาน้องสาวอย่างหล่อนมาก ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วเขาเกลียดหล่อนยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน
แต่ทุกคนก็เชื่อสิ่งที่ภูวดลแสดงออกไปอย่างง่ายดาย คงเพราะความหล่อเหลา ความสุภาพของเขาล่ะมั้ง และก็มองว่าหล่อนเป็นเด็กใจแตกตามภาพที่ภูวดลสร้างเอาไว้ให้
“ต่อจากนี้ไปผมจะทำงานให้น้อยลงครับ และจะดูแลอบรมดอกแก้วให้มากกว่านี้ ผมหวังว่าอาจารย์จะเมตตาให้โอกาสน้องสาวของผมอีกสักครั้งนะครับ”
“อย่าให้มีอีกครั้งนะดอกแก้ว ไม่อย่างนั้นเธอถูกไล่ออกแน่”
“ขอบคุณมากค่ะ” ดอกแก้วทำได้แค่เพียงพูดขอบคุณทั้งน้ำตา
“คนที่เธอควรขอบคุณคือพี่ชายของเธอต่างหาก เขาทำงานหนักมาก ต้องหาเงินมาดูแลเด็กนิสัยแย่ๆ แบบเธอน่ะ”
ภูวดลโปรยยิ้มสุภาพ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะของหล่อนอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอกนะดอกแก้ว ที่พี่ทำทุกอย่างลงไป เพราะพี่รักเธอมาก”
การแสดงละครของภูวดลช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน
เขาแสดงบทพี่ชายผู้แสนดีได้อย่างน่าทึ่ง
“เอาล่ะ ไว้นี้ไม่มีอะไรแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้นอีกก็แล้วกัน”
“ขอบคุณมากครับอาจารย์”
ภูวดลลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินนำหน้าดอกแก้วและคู่กรณีของดอกแก้วออกมาจากห้องของอาจารย์ฝ่ายปกครอง
เมื่อออกมาถึงลานกว้างระหว่างตึกของคณะฯ สิ่งที่หล่อนแทบไม่อยากจะเชื่อก็เกิดขึ้น
“วันนี้เธอทำดีมาก นี่ค่าขนมของเธอ”
ดอกแก้วตกใจและคาดไม่ถึงเลยกับภาพที่เห็น ภูวดลยื่นเงินให้กับวรรณาคู่กรณีของหล่อนต่อหน้าต่อตาเลยทีเดียว
“ขอบคุณมากค่ะคุณภู”
วรรณารีบรับธนบัตรสีเทาไปใส่กระเป๋าสะพายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดขึ้นอีก
“ถ้าคุณภูจะให้หนูแกล้งดอกแก้วอีก บอกได้เลยนะคะ หนูพร้อมเสมอค่ะ”
“อืม แล้วฉันจะติดต่อไป เธอไปได้แล้ว”
“ค่ะ คุณภู”
ก่อนเดินไปวรรณาก็หันมายิ้มเยาะหยันใส่หน้าดอกแก้วหนึ่งครั้ง จึงปลีกตัวออกไป
เมื่ออยู่กันตามลำพัง ดอกแก้วก็เอ่ยถามภูวดลด้วยความเสียใจ
“พี่ภู... จ้างวรรณามาหาเรื่องแก้วเหรอคะ”
แม้แต่จะปฏิเสธให้หล่อนช้ำใจน้อยกว่านี้สักหน่อยเขาก็ไม่ทำ
เขายิ้มเยาะใส่หน้าหล่อน พร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้
“ก็เห็นหมดแล้วนี่ จะถามทำไมอีกล่ะ”
น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลรินออกมาจากสองดวงตาคู่โศกของดอกแก้ว
“พี่ภู... ทำแบบนี้ทำไมคะ...”
ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ดอกแก้วก็ยังโง่ถามออกไปอีก
“เพราะฉันเกลียดเธอไง”
“แก้วรู้ค่ะว่าพี่ภูเกลียดแก้วมาก แต่ที่พี่ภูทำอยู่ทุกวัน และที่ผ่านมา มันยังไม่พออีกเหรอคะ”
“ยัง! ยังไม่พอ ฉันยังต้องการเห็นเธอกลายเป็นหมาขี้เรือนอับโชคเสียก่อน ฉันถึงจะพอใจ”
“แต่ตอนนี้แก้วก็ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรอีกแล้วนะคะ พี่ทำให้ชื่อเสียงของแก้วย่อยยับป่นปี้ไปหมดแล้ว”
หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภูวดลใจอ่อนได้เลย
“เช็ดน้ำตาซะ ยิ่งฉันเห็นน้ำตาของเธอ ฉันยิ่งเกลียดเธอ ดอกแก้ว!”
เขาตวาดใส่หน้า ก่อนจะเดินไปขึ้นรถยนต์ราคาแพงระยับที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
ดอกแก้วยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และกำลังจะเดินออกไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อจะเดินไปขึ้นรถโดยสารประจำทางกลับบ้าน แตรถยนต์หรูก็แล่นมาจอดขนาบข้างเสียก่อน
กระจกรถด้านฝั่งคนนั่งข้างคนขับถูกกดให้ลดต่ำลงจนเกือบหมดทั้งบาน พร้อมกับน้ำเสียงเผด็จการของภูวดลที่ดังขึ้น
“ขึ้นรถ”
“แก้ว...”
ดอกแก้วกำลังจะบอกว่าหล่อนจะไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน แต่เขาก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงบังคับเสียก่อน
“ฉันบอกให้ขึ้นรถไง หูแตกหรือไงดอกแก้ว!”
- ผู้เขียน
