ตอนที่ 4
1012 คำ
ดอกแก้วไม่มีทางเลือก นอกจากทำตามคำสั่งเผด็จการของภูวดล
หล่อนก้าวขึ้นมานั่งตัวลีบอยู่บนรถด้านข้างคนขับ หัวใจของหล่อนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวตลอดเวลา
แม้รูปลักษณ์ภายนอกของภูวดลจะเปรียบเหมือนเทพบุตร แต่หัวใจของเขาคือซาตานร้ายดีๆ นี่เอง
ไฟแค้นของเขาแผดเผาหล่อนมานานนับสิบปี และมันก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อนแทบจะทนกับความแค้นของเขาไม่ไหวอยู่แล้ว
“พี่ภู... จะพาแก้วไปไหนเหรอคะ”
เมื่อเห็นว่าเส้นทางไม่ใช่ทางกลับบ้าน ดอกแก้วจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
สุ่มเสียงสั่นเทาและเต็มไปด้วยความหวาดระแวงของดอกแก้ว ยิ่งทำให้คนฟังรู้สึกสนุกสนาน เขาคลี่ยิ้มหยัน
“ฉันอยากดื่มเหล้า”
“เอ่อ... งั้นพี่ภูจอดรถข้างทางก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแก้วหาทางกลับบ้านเอง”
คนที่ขับรถอยู่หันมามองหล่อนชั่วขณะ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมาดร้าย
“เธอต้องไปกับฉัน”
“แก้ว...”
“ทำไมล่ะ กล้าขัดคำสั่งฉันหรือ”
ดอกแก้วใจคอไม่ดีเลย เพราะรู้ดีว่าภูวดลจะต้องสร้างเรื่องเพื่อกลั่นแกล้งผู้หญิงที่เขาเกลียดชังเช่นหล่อนอีกแน่นอน
“แก้ว... มีรายงานต้องทำน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องทำหรอก”
“แต่แก้ว...”
“เดี๋ยวนี้กล้าขัดคำสั่งฉันแล้วเหรอ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเธออยู่กับฉันในฐานะอะไร”
ดอกแก้วทำได้แค่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ ความหวาดกลัวกัดกินหัวใจทั้งดวง
“แต่ถ้าลืม ฉันก็จะทวนความจำให้ก็แล้วกันนะดอกแก้ว... เธออยู่กับฉันในฐานะเหยื่อแค้น ที่ต้องชดใช้ความผิดแทนไอ้คนชั่วๆ อย่างพ่อเธอไง”
ใช่...
หล่อนไม่เคยลืมเรื่องนี้หรอก เพราะภูวดลกรอกหูทุกวัน
เมื่อเห็นดอกแก้วไม่ตอบ ภูวดลก็ยิ้มหยัน ดวงตาของเขามีแต่ความเลือดเย็น
แม้เขาจะรู้อยู่เต็มอกว่าดอกแก้วไม่ใช่คนทำผิด แต่หล่อนโชคร้ายเองที่มีสายเลือดไอ้คนชั่วอย่างไอ้ทนงศักดิ์อยู่ในตัว
รถยนต์หรูหักเลี้ยวเข้าจอดในลานจอดรถของบาร์ราคาถูก จากนั้นเขาก็ก้าวลงไป และก็ออกคำสั่งให้ดอกแก้วที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาลงมาด้วย
ดอกแก้วไม่มีทางเลือก ต้องลงไปจากรถยนต์ และไปยืนตัวสั่นเทาอยู่ข้างหลังของภูวดล
หล่อนอดไม่ได้ที่แหงนหน้าขึ้นมองคนตัวสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตรด้วยสายตาขอความเห็นใจ แต่เขาคงไม่มอบมันให้กับหล่อนหรอก
“ที่นี่... เหรอคะพี่ภู...”
“ใช่”
เขาเดินนำหน้า และดอกแก้วก็ต้องเดินตามเข้าไปอย่างไม่มีทางเลือก
ทางเข้าของร้านเหล้าตรงหน้าค่อนข้างคับแคบ มีเพียงเห็นกรวดโรยเอาไว้เพื่อให้เดินสะดวกสบายขึ้นเท่านั้น
หล่อนอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมภูวดลถึงได้มาที่นี่ หรือว่าเขาชอบสถานที่แออัดและเต็มไปด้วยสาวขายบริการแบบนี้
ไม่น่าใช่...
สถานที่แบบนี้ไม่มีทางใช่รสนิยมของภูวดล แต่ที่เขามาเยือนในค่ำคืนนี้คงเพราะต้องการให้หล่อนรู้สึกถึงความอึดอัดนั่นเอง
“พ่อรูปหล่อดื่มอะไรดีจ๊ะ”
เสียงของผู้หญิงที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสสีแดงเกาะอก และรัดทุกสัดส่วนของเรือนร่างเดินเข้ามาเกาะแขนของภูวดลเอาไว้ ซึ่งเขาก็ไม่ได้สลัดแขนหนี แถมยังยิ้มแย้มให้อีกด้วย
“ออน เดอะ ร็อก”
“ได้เลยจ้ะ แล้วแม่สาวคนนี้ล่ะจ๊ะ เอาอะไรดี”
“เอ่อ... น้ำ...”
หล่อนกำลังจะสั่งน้ำเปล่า แต่ภูวดลก็แทรกขึ้นเสียก่อน
“เตกิล่า”
“คอแข็งไม่เบานะสาวน้อย”
ผู้หญิงชุดแดงหัวเราะคิกคัก ทิ้งสายตายั่วยวนให้กับภูวดล ก่อนจะเดินไปจัดการเครื่องดื่ม
ภูวดลกระชากแขนของหล่อนให้เดินเข้าไปภายในบาร์แคบๆ ที่ภายในมีลูกค้าผู้ชายอยู่ไม่กี่คนอย่างเผด็จการ
“พี่ภู... แก้วไม่ดื่มเหล้า...”
เขายิ้มเยาะ กดบ่าหล่อนให้นั่งลงบนโซฟาสีแดง ก่อนที่เขาจะนั่งลงใกล้ๆ
“ฉันสั่งให้ทำอะไร เธอก็ต้องทำ อย่าคิดจะขัดคำสั่งเด็ดขาด”
“แต่ถ้าแก้วดื่ม... แก้วก็จะเมา แล้วก็จะถูกพี่ภูทำแบบนั้นอีก...”
ทำแบบนั้นในความหมายของหล่อนก็คือ...
เขาจับหล่อนไปไว้บนเตียง แก้ผ้าหล่อนทั้งหมด และก็จ้างให้ผู้ชายหลายคนมานอนข้างๆ จากนั้นก็ถ่ายรูปถ่ายคลิปเอาไปประจานหล่อน
“เธอไม่มีทางเลือกอะไรทั้งนั้น จำใส่หัวโง่ๆ ของเธอเอาไว้ด้วย”
ดอกแก้วก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง ก่อนที่เครื่องดื่มที่ภูวดลสั่งจะถูกนำมาเสิร์ฟ
หล่อนเห็นภูวดลยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยท่าทางเยือกเย็น ในขณะที่หล่อนยังคงนั่งนิ่งไม่กล้าแตะเตกิล่าแม้แต่น้อย
“เมื่อไหร่จะถึงเวลาโชว์ครับ”
“โชว์ระบำผีเสื้อน่ะเหรอคะ”
“ใช่”
“วันนี้ไม่มีโชว์ค่ะ ลูกค้าน้อย แต่ถ้าพ่อสุดหล่ออยากดู จ่ายหนักๆ น้องๆ ก็พร้อมโชว์ค่ะ”
ภูวดลหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาคลี่ออก และก็หยิบธนบัตรสีเทาห้าใบวางบนมือของเจ้เจ้าของบาร์
“พอไหม”
“อุ๊ย... พอยิ่งกว่าพออีกค่ะ รอแป๊บเดียวนะคะ เดี๋ยวไปบอกเด็กๆ ก่อน”
เมื่อผู้หญิงในชุดเดรสสีแดงที่หล่อนเดาว่าน่าจะเป็นเจ้าของบาร์วิ่งหายไปด้านหลังของบาร์ ภูวดลก็หันมามองหล่อนด้วยสายตาร้ายกาจ
“โชว์นี้ฉันซื้อมาเพื่อเธอเลยนะ ดอกแก้ว”
ดอกแก้วมองภูวดลอย่างไม่ไว้วางใจ เขาไม่มีทางคิดดีกับหล่อนแน่นอน
มือเล็กเย็นเฉียบที่ประสานกันอยู่บนตักบีบกันแน่น หัวใจมีแต่ความหวาดกลัว
ไม่นานนักที่ว่างของร้านที่มีเพียงเล็กน้อยก็มีร่างของผู้หญิงสามคนเดินออกมา ซึ่งทุกคนไม่มีเสื้อผ้าติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว
- ผู้เขียน
