ราชันพ่นลมหายใจแรง เป็นครั้งแรกที่ราชันรู้สึกว่าบ้านนี้มันเหงาและว่างเปล่าถ้าไม่มีพี่สาว
(“แล้วพี่จะอยู่ยังไง พี่ไม่เคยไปจากบ้านของเรานะ”) คำพูดของน้องชาย เป็นครั้งแรกที่ตีรณารับรู้ได้ถึงความเป็นห่วง
“ร้อยวันพันปี แกไม่เคยห่วงพี่”
(“เมื่อคืนฉันฝัน ฝันเห็นพี่น่ะ”)
“แล้วฝันเห็นแม่ด้วยไหม” เรื่องที่สองคนมักจะคุยกันคือเรื่องฝัน เพราะตีรณาไม่เคยฝันถึงแม่แม้แต่ครั้งเดียว ทั้งที่เธอคิดถึงแม่สุดหัวใจ แต่แม่ก็ไม่เคยมาหาเธอ หรือเข้าฝันเธอ
(“อื้อ”)
“แล้วไง แม่บอกว่าไง” น้ำเสียงอยากรู้มาก ๆ เพราะจะมีราชันคนเดียวที่ฝันเห็นแม่ ตีรณาคิดว่าแม่คงจะเป็นห่วงน้องชายมากกว่าเธอ
“แม่บอกให้ดูแลพี่หรือไง” พูดแบบประชด
(“ก็ทำนองนั้น”)
“ราชัน... แกก็โตแล้วนะ เมื่อไรแกจะกลับใจ หางานทำเลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว และก็จะได้ดูแลพ่อด้วย” ตีรณาพูดเรื่องนี้กับราชันจนเธอเองก็เหนื่อย
เธอต้องปลงได้ว่าต้องให้เป็นไปตามเวรก
