จู่ ๆ ก็กินข้าวไม่ลง จุกขึ้นมาที่คอหอย
“อิ่มแล้วหรือ”
“กลืนไม่ลงน่ะค่ะ”
“ทำไมพี่พูดอะไรที่ไม่ถูกใจหรือ แล้วการที่เต้ยมาลงเอยกับพี่แบบนี้ มันทำให้เต้ยลำบากใจมากเลยหรือไง”
“ไม่เลยค่ะ” ตีรณารีบปฏิเสธ
การได้เจอเขาอีกครั้งมันคือปาฏิหาริย์ ทำให้เธอมีความสุขขึ้น เตชิตในความทรงจำคือคนที่รักและหวังดีกับเธอ เขาอ่อนโยนกับเธอ แต่นั่นมันคืออดีต... หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด ๆ ก่อนจะตัดสินใจยกน้ำขึ้นดื่ม
เตชิตวางหน้าเฉย ๆ แต่ในใจก็เซ็ง หรือนี่จะเป็นข้อผิดพลาดที่เขาไม่ค่อยได้คุยกับใคร จึงทำให้เขาบกพร่องในการสื่อสาร
“เต้ยกินต่อเถอะ พี่จะไม่ถามอะไรแล้วก็ได้ เต้ยจะได้ไม่อึดอัด” เตชิตควรรู้ตั้งนานแล้ว เขาต้องให้เวลาเธอ
“ค่ะ” ตีรณาต้องใจแข็งมากกว่านี้ อย่างน้อยคนสองคนก็เคยรักชอบพอกัน ‘จากนี้ไปก็คงเป็นพันธะที่จะต้องอยู่ไปกับเขา ที่จริงแล้วตีรณาก็อยากจะออกจากบ้านหลังนั้นมานานมากแล้วเหมือนกัน แต่
