ตีรณาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินกลับเข้ามาในห้อง
“จะกินอะไรดีจ๊ะ”
“คนใจดำ” เธอหันขวับไปมามองเขา ทำปากขมุบขมิบ จู่ ๆ ก็หมดอิสรภาพ
“พูดอะไรน่ะ เต้ยว่าพี่หรือ” ดวงตาของเขาเอาเรื่องทีเดียว เตชิตทำเหมือนคนคลั่งรัก
“เปล่าค่ะ พี่เต้นอย่าร้อนตัวสิ”
“พี่ไม่ได้ร้อนตัว แต่ไม่ได้ยินว่าเต้ยพูดอะไร” เขาก้าวเข้ามาหาจนคว้าเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนได้อีกครั้ง
“ปล่อยค่ะ”
“ปล่อยทำไม พี่อยากทำแบบไหน พี่ก็ทำแบบนั้น”
“อื้อ” ตีรณาปัดป้อง เพราะเขาซุกไซ้ใบหน้าลงมา
“จั๊กจี้นะคะ ทำอะไรเอาแต่ใจ” ใบหน้างอนเง้า
“เต้ยทำเหมือนเกลียดพี่” ดวงตาดุ
“สมควรให้เกลียดไหม ใครจะยินดีให้พี่เต้นมาทำแบบนี้กัน คนใจร้ายใจดำ”
“จะเกลียดพี่ก็ได้นะ เพราะพี่มีเจตนา อยากจะแก้แค้นเต้ยที่ทิ้งพี่ไป”
“เรื่องมันนานนมมาแล้วนะคะ และมันก็...”
“ไม่ต้องพูดนะ เต้ยจะไปรู้อะไร คนใจดำ คำนี้น่าจะว่าให้ตัวเองมากกว่า”
“พี่เต้นคะ เต้ยไม่ใช่
