บทที่ 3 วาโย
1718 คำ
หมับ!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
.
.
“เธอตามฉันมาทำไม”
ร่างสูงตรงหน้ากดตรึงไหล่ของเธอไว้กับกำแพงนัยน์ตาร้ายกาจกวาดตามองคนตัวเล็กที่สูงระดับอกเขาเท่านั้นเธอยืนหลับตาแน่นด้วยความกลัวและตกใจเมื่อใบหน้าของเขาโน้มลงมาอยู่ระดับเดียวกับใบหน้าเธอมันใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“ลืมตาเดี๋ยวนี้แล้วตอบมาว่าตามฉันทำไม”
พินอินสะดุ้งรีบลืมตาทันทีเมื่อมือหนาออกแรงกดที่หัวไหล่ทำให้เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเบื้องหน้าของเธอคงจะเป็นรุ่นพี่ที่ตามหาเพราะเขามีเรือนผมสีแดงเพลิงโดดเด่นแต่เมื่อเห็นใบหน้าของเขาแล้วเธอกลับคิดว่าสีผมแสบตานั้นเทียบไม่ได้กับใบหน้าหล่อร้ายจนลมหายใจสะดุด
พี่เขาหล่อมากจริงๆ มาเจอตัวจริงแบบนี้ดูดีกว่าในรูปเยอะ
“เอ่อคือ..” พินอินประหม่าขึ้นมาเพราะพี่เขายังไม่ถอนใบหน้าออกไป
“เธอจะอ้ำอึ้งอีกนานไหมยัยจืด”
ฉันขอถอนคำพูดที่บอกว่าเขาหล่อนะ
อ้าปากพูดแต่ละคำความหล่อหายหมด!!!
“หนูแค่จะเอาของมาคืนพี่ช่วยปล่อยด้วยค่ะ!”
“ของ..ของอะไร?”
“ถ้าพี่ไม่ปล่อยหนูจะคืนพี่ได้ยังไง”
“ไหน.เอามาดู”
ต้าร์ผละตัวออกจากพินอินและแบมือไปตรงหน้าเธอเพื่อขอดูของที่ว่าตัวเขายังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรหายและไม่เคยเห็นหน้าเธอด้วย
แต่เสียงคุ้นอยู่..
“อันนี้ของพี่ใช่ไหม”
พินอินเอาเกียร์สีเงินและสร้อยมาวางลงบนมือพี่เขาอย่างรวดเร็วเพราะรู้สึกไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วบรรยากาศน่ากลัวและอยู่กับคนน่ากลัวแค่คิดก็ขนลุกแล้ว
“อืม ของฉันจริงด้วยขอบใจ”
“ค่ะ งั้นหนูขอตัว”
“ไปสิ”
ต้าร์ขยับออกห่างพลางพยักพเยิดหน้าไปตรงทางออกมองคนตัวเล็กวิ่งหน้าตั้งออกจากตรอกนั้นไปเหมือนกระต่ายไม่มีผิดเมื่อลับร่างบางเขาเลยเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะกลับเข้าไปในช็อปจนลืมไปเลยว่าที่ออกมานอกช็อปเพราะอะไร
เมื่อวิ่งออกมาจากตรอกนั้นได้เธอก็หยุดหอบหายใจด้วยความเหนื่อยไม่ไกลจากตรงนั้นมากพลางบ่นตัวเองที่คิดแทนเขาไปเรื่อยเมื่อมาเจอพี่เขาจริงๆ แล้วไม่เห็นจะดูเหมือนคนถูกทิ้งตรงไหนออกจะ..ปกติ
โอ๊ย ต่อไปอย่าไปคิดแทนคนอื่นอีกนะพินอิน
พินอินกำกระเป๋าผ้าใบโปรดแน่นหลังจากที่วิ่งออกมาแล้วก็พึ่งสังเกตว่าส่วนนี้เป็นแถวหลังช็อปและเชื่อมต่อกับหลังมหาลัยเธอคงต้องเดินอ้อมเพื่อไปหาวินมอไซค์นั่งกลับหอสินะวันนี้วิ่งเยอะแล้วขี้เกียจเดิน
กึก
ร่างบางหยุดชะงักทันทีเมื่อเบื้องหน้าเต็มไปด้วยนักศึกษาผู้ชายใส่เสื้อช็อปสีดำเหมือนเรียนวิศวะแต่เธอไม่เคยเห็นเสื้อแบบนี้ในมหาลัยมาก่อนเลยพวกเขายืนขวางเต็มทางเดินและสายตาแต่ละคนที่มองมาดูเอาเรื่องมาก
“ทางนี้ครับพี่”
เสียงพูดคุยกันด้านหลังก่อนที่พวกเขาจะแหวกทางให้ใครบางคนเดินเข้ามาร่างสูงในชุดนักศึกษาเสื้อช็อปสีดำเรือนผมสีดำและใบหน้านิ่งของเขาทำให้เธอเผลอถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยความกลัวเธอไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครและยิ่งไม่เคยรู้จักแต่พวกเขากลับยืนล้อมเธอไว้จนรู้สึกไม่ดี
โดยเฉพาะผู้ชายตรงหน้าที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความไร้มารยาท!!
“หลีกทางด้วยค่ะ”
เธอกลั้นใจพูดออกไปพลางมองหน้าผู้ชายหล่อตรงหน้าที่ดูเหมือนเป็นหัวโจกของกลุ่มแต่เขากลับไม่มีทีท่าว่าจะถอยแล้วยังเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก
“อย่าเข้ามาใกล้อ๊ะ!!”
“นี่หรอผู้หญิงที่พวกมึงว่า”
“ครับพี่คนนี้ไม่ผิดแน่พวกเราเห็นอยู่กับมันที่ซอกตึกไม่ไกลจากตรงนี้มาก”
วาโยหรือชายหนุ่มที่เด็กคนอื่นเรียกพี่ใช้สายตามองผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าและคิดในใจว่าไอ้ต้าร์มันเปลี่ยนรสนิยมแล้วหรอ?
“ไม่คิดว่าไอ้ต้าร์มันจะเปลี่ยนสเปคว่ะ”
“ไม่ใช่นะคะๆ โอ๊ย”
“หุบปากไปยัยแว่น!!”
วาโยบีบปลายคางเธออย่างแรงเมื่อเธอปฏิเสธตอนนี้เธองงไปหมดแล้วว่ามันเรื่องอะไรกันแล้วเธอไปเกี่ยวอะไรกับพี่ต้าร์ด้วย
“จัดการเลยไหมพี่ ผมไปตรงที่นัดแล้วไอ้ต้าร์มันออกไปแล้วหรือมันจะเบี้ยวนัดพี่”
“ติดต่อมันไป บอกมันว่าผู้หญิงมันอยู่กับเรา”
พลั่ก!
เมื่อสั่งการลูกน้องเสร็จเขาก็ผลักร่างบางให้กับลูกน้องอีกคนให้จับเธอไว้ส่วนเขาก็เอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบก่อนจะพากันไปยังจุดนัดพบที่ติดต่อต้าร์ไป
พินอินที่โดนพวกผู้ชายเถื่อนเหล่านี้ลากจูงไปก็พยายามดิ้นนี้แต่ไม่สามารถทำได้ทั่วทั้งบริเวณแทบจะไร้ผู้คนแต่ถึงมีคนผ่านมาก็ไม่มีใครสักคนที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือ
พวกเขาพาเธอมายังซอกตึกที่เธอเจอพี่ต้าร์ระหว่างนั้นก็พยายามฟังที่พวกเขาคุยกันไปด้วยและนับจำนวนคนที่มีประมาณสิบคนแต่ละคนไม่มีอาวุธติดตัวก็จริงแต่การที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว
ดวงตากลมโตภายใต้แว่นสายตาสั่นระริกความหวาดกลัวจู่โจมจนถึงขั้วหัวใจยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่เธอยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่านั้นยิ่งสายตาของพวกมันบางคนมองเธอแล้วหันไปสบตากันยิ่งทำให้เธอกลัว
พินอินขยับไปอยู่ด้านหลังของคนที่เป็นหัวหน้าอย่างน้อยเขาก็ดูไม่ทำสายตาลวนลามเธอเหมือนไอ้พวกที่อยู่ใกล้เธอตรงนี้
“มันไม่มาพี่..เราจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี”
“มันว่าไง”
“ไม่ว่าไงก็แค่ไม่มาไม่อยากเจอเบื่อขี้หน้า..มันบอกมาแบบนี้ครับไม่ใช่ผมพูดเองนะ”
ยิ่งลูกน้องรายงานวาโยยิ่งหน้าเขียวคล้ำขึ้นและตวัดสายตาใส่ลูกน้องทันทีด้วยความหงุดหงิดแค่ให้ไปทำงานส่งสารง่ายๆ ยังทำไม่ได้เลย
“ถ้ามันไม่มา..งั้นยัยนี้ก็รับผิดชอบไปแล้วกัน!!”
พินอินชะงักก่อนจะถอยห่างออกจากคนตรงหน้าทันทีที่ได้ยินอะไรคือรับผิดชอบเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ไหนจะมาโมเมว่าเธอเป็นผู้หญิงของพี่ต้าร์อีกนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“อ..อย่า..อย่าเข้ามานะ”
วาโยย่างสามขุมเข้าไปใกล้ร่างบางที่ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก็โดนลูกน้องของเขาผลักเข้ามาอีกครั้งคนตัวเล็กตัวสั่นระริกอย่างน่าสงสารแต่สำหรับเขามันไม่มีความสงสารหรอกมีแต่จะทำลายเท่านั้น
หมับ!!
“ช่วยไม่ได้นะ ใครใช้ให้เธออยู่กับมันเป็นคนสุดท้ายกันล่ะ”
“ฉัน..ไม่ได้รู้จักเขานะแค่เอา”
“หุบปาก ก็เห็นอยู่ว่าเธอมีเกียร์ของมันใช่ไหมไอ้เปรม”
“ใช่พี่!!ยัยแว่นนี่มีเกียร์ของมัน”
“ของพี่เขาทำตกต่างหากและฉันก็เอามาคืนไม่เกี่ยวกันเลยพวกนายคิดเป็นตุเป็นตะไปเองโอ๊ย!!”
เพียะ!
“ใครใช้ให้พูดว่ะ!!!”
“ฮึก..ฮึก..ปล่อยฉันไปเถอะนะ..ขอร้อง”
แรงตบที่ใบหน้าทำให้แก้มเธอชาไปทั้งแถบน้ำสีใสเอ่อคลออย่างน่าสงสารตั้งแต่เด็กเธออยู่กับครอบครัวที่อบอุ่นเธอไม่เคยโดนตีเลยด้วยซ้ำทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย
เพียะ!เพียะ!
ฝ่ามือหนาตบลงบนใบหน้าเล็กอีกสองครั้งจนเลือดซิบร่างบางล้มลงกับพื้นแต่คนใจร้ายก็ไม่คิดใส่ใจตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการคือทำร้ายยัยนี่ระบายอารมณ์หงุดหงิดเหมือนที่ชอบทำประจำ
อึก!!! พินอินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกลิ่นคาวคละคลุ้งภายในปากทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้นไปอีกยิ่งน้ำตาไหลมากเท่าไหร่ยิ่งบดบังวิสัยทัศน์ในการมองเห็นมากขึ้นเท่านั้น
“ร้องไห้ทำไมว่ะ!!รำคาญ!!”
“ฮึก ฮือ ..อ่ะอ่อยอ่า”ยิ่งด่าเธอยิ่งร้องหนักขึ้นกว่าเดิมจนเขาโน้มตัวลงไปไกลมือหนาบีแน่นจนเธอเจ็บทั้งที่พยายามหนีกลับสู้แรงเขาไม่ได้ทำไมเขาถึงเป็นผู้ชายโหดร้ายได้ขนาดนี้
“พี่วาโยจะทำคนตายไม่ได้นะพี่” ลูกน้องนัมเบอร์วันอย่างเปรมรีบวิ่งมาห้ามนี่ไม่ใช่ถิ่นพวกเขาเดี๋ยวมีปัญหา
“หึ กูไม่ทำให้ตายหรอกแค่จะเล่นสนุกด้วยนิดหน่อย”
เพียะ เพียะ!
ตอนนี้ใบหน้าเธอคงบวมเป่งเลยแหละพินอินเงยหน้ามองเขาอย่างเกลียดชังตอนนี้คางเป็นอิสระแล้วแต่เพราะความชาหนึบทั่วใบหน้าจนเธอขยับปากพูดยังลำบาก
“มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง..เกลียดฉันงั้นหรอ? จะโทษก็โทษที่ไอ้ต้าร์แล้วกันนะที่เธอมาเจอเรื่องแบบนี้”
ผู้ชายน่ารังเกียจตรงหน้ามองเธอด้วยแววตามาดร้ายทั้งที่ตัวเองเป็นคนผิดแท้ๆ ยังจะมาโทษคนอื่นอีกพินอินค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับวาโยและทำในสิ่งที่ชีวิตนี้เธอไม่เคยจะทำมาก่อน
ถุ้ย!!
ใช่เธอถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา!
“มึงกล้าถ่มน้ำลายใส่กูหรอ” วาโยเดือดดาลเขาตวัดสายตาจ้องเขม็งไปที่ยัยแว่นตรงหน้าก่อนที่จะกระชากเสื้อนักศึกษาสีขาวออกอย่างแรงเพื่อให้เธอกลัวและอับอาย
แควก!
“กรี๊ดดด!!”
ว้าว
โคตรขาวเลยเว้ย
แบบนี้พอได้อยู่
ซ่อนรูปนี่หว่า
ฮิ้วววววว
คนตัวเล็กกอดกระชับเสื้อไว้แน่นเพื่อปกปิดส่วนที่ขาดดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความกลัวเนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ยิ่งเห็นสายตาลวนลามจากคนพวกนี้เธอยิ่งกลัวได้แต่ภาวนาในใจขอให้ใครสักคนผ่านมาทางนี้บ้าง
จะมีใครผ่านมาช่วยเธอบ้างไหม…
- ผู้เขียน
