บทที่ 2 ตามหาเขา

1487 คำ
คณะอักษรศาสตร์ เป็นอีกวันที่ฉันมีเรียนทั้งเช้าและบ่ายทำให้กระเป๋าผ้าใบน้อยอัดแน่นไปด้วยชีทเรียนแน่นปึกที่พี่รหัสนำมาให้ตั้งแต่ช่วงเปิดเทอมพูดถึงพี่รหัสแล้วยังไม่ตอบแชทพี่แกเลยเมื่อคืนพี่น้ำอิงพี่รหัสคนสวยทักมาชวนไปเลี้ยงสายแต่ฉันยังไม่ตอบตกลงเพราะพี่แกชอบพาไปเลี้ยงที่ผับซึ่งเธอไม่อยากไป “อ้าวพินอินมานั่งด้วยกันไหม” เสียงใสเรียกทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองเมื่อมองไปตามเสียงก็เห็นสองแฝดแตงโมและแตงกวาเพื่อนร่วมสาขาของฉันเอง “ขอนั่งด้วยคนนะเหมือนที่จะเต็มหมดแล้ว” “นั่งเลยๆ ยังว่างอยู่” พวกเธอยิ้มให้ก่อนจะตบเก้าอี้ข้างตัวให้ฉันนั่งพวกเรารู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่งแต่เพราะสองแฝดไม่ได้ให้ความสนิทสนมกับใครและฉันก็ไม่สนิทกับใครพวกเธอเท่าไหร่เราเลยถือว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นแต่ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ฉันว่าสองคนนี้น่าคบหามากเลยนะเวลาพวกเธอชวนฉันนั่งด้วยหรือบางทีชวนไปกินข้าวฉันเลยสะดวกใจไปไม่ใช่ไม่อยากไปไหนแต่กลัวพวกเธออายเพราะใครต่างก็เรียกฉันว่า ยัยแว่น ไม่ก็ ยัยเนิร์ด หลังจากเรียนช่วงชาวเสร็จสองสาวฝาแฝดก็ชวนฉันไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยและฉันก็ตอบตกลงระหว่างทางพวกเธอก็สลับชวนฉันคุยไม่หยุดจนถึงโรงอาหารเราแยกย้ายกันไปซื้อข้าวแล้วกลับมารวมตัวกันที่โต๊ะ “นี่แตงโมพี่เห็นข่าวนี่รึยัง” “ข่าวอะไรอ่ะ” “ก็ข่าวที่ต้าร์โดนติน่าเทไง..ไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะว่าคนแบบพี่ต้าร์เนี่ยหรอจะมาชอบยัยติน่าไม่ใช่แค่คู่ควงหรอ” “แต่คนแถวนั้นเห็นเยอะเลยนะตอนที่ติน่าควงจัสตินต่อหน้าต่อตาพี่ต้าร์แล้วพี่เขาดูโมโหขนาดนั้น” “ยังไงฉันก็ไม่เชื่ออยู่ดี” “แล้วแต่พี่เลยฉันอุตส่าห์บอกด้วยความหวังดีติ่งคนไหนก็มีแฟนหมดน่าสงสารพี่สาวจังเลย” แตงกวาทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่แตงโมที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ ระหว่างที่นั่งกินข้าวไปและฟังสองแฝดคุยกันไปด้วยฉันก็รู้สึกตงิดกับเรื่องที่พวกเธอเล่าขึ้นมาเลยเอ่ยปากถาม “เอ่อ ฉันขอถามได้ไหม” “ได้สิพินอิน มีอะไรหรอ” “เรื่องที่พวกเธอเล่าเนี่ย เกิดขึ้นเมื่อวานหรอ” “อืมใช่ แล้วข่าวนี้ดังมากเลยนะคนพูดกันให้แซดว่าพี่ต้าร์หนุ่มฮอตแห่งคณะวิศวะโดนเท” “อืม คนชื่อต้าร์เขา..ย้อมผมสีแดงเพลิงรึเปล่า” “ใช่แล้ว มีคนเดียวแหละที่ย้อมผมสีแดงแล้วหล่อแบบเกรี้ยวกราดถึงใจน่ะ” “เว่อร์มากแตงโม เรื่องความหล่อต้องพี่เสือสิ” แตงกวาพยายามจะแย้งแฝดพี่ของเธอ “แล้วเราจะหาเขาเจอได้ที่ไหน” “หืม/ห๊ะ” สองแฝดหันมามองอย่างพร้อมเพรียงกัน “ม..มีอะไรหรอทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นกัน” “ก็แปลกใจที่เธอถามถึงพี่ต้าร์ปกติพวกเราไม่เห็นเธอจะสนใจใครเลยอย่าบอกนะว่าชอบพี่ต้าร์อีกคน…ฉันบอกแล้วแตงกวาว่าพี่ต้าร์ฮอตสะบัดใครก็ชอบขนาดพินอินยังชอบเลย..เนอะพินอิน!” แตงโมแฝดพี่ร่ายยาวก่อนจะหันมาพยักพเยิดกับพินอินที่นั่งหน้าหดเหลือสองนิ้วอยู่ไม่อยากจะบอกเลยว่าเธอไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำจะไปชอบได้ยังไง “คือไม่ใช่อย่างนั้น..เรื่องเป็นอย่างนี้” หลังจากนั้นฉันก็เล่าให้ฟังว่าตัวเองผ่านไปแถวนั้นและบังเอิญเจอเกียร์ของวิศวะที่คาดว่าอาจจะเป็นของคนชื่อต้าร์เลยอยากจะเอาของไปคืนเพียงเท่านั้น “อร๊าย นี่มันนิยายที่แกชอบอ่านเลยกวา” “นั่นสิ พินอินเราขอดูได้ไหม” “อืม ได้สิ” ฉันล้วงหยิบเกียร์พร้อมสร้อยออกมาจากกระเป๋าให้กับสองแฝดดูเมื่อพวกเธอรับไปดูและเห็นตัวอักษรด้านหลังก็ฟันธงว่าใช่แน่นอนถึงจะไม่มีใครรู้ก็ตามว่าตัวอักษร T ด้านหลังจะย่อมาจากชื่อเขารึเปล่า “แกเอาไปคืนพี่เขาเลยพินอิน พี่ต้ารก็คงจะอยู่คณะวิศวะแหละ” แตงโมบอกพร้อมยืนเกียร์คืนมา “ไม่นะ ได้ยินว่ารุ่นพี่ปีสุดท้ายจะทำโปรเจคกันที่ช็อปของสาขา” “แล้วแกรู้ได้ยังไงแตงกวา” “ก็เคยคุยกับพวกรุ่นพี่วิศวะน่ะสิ” “ทำไมฉันไม่รู้ โกหกรึเปล่า” “บ้าจะโกหกทำไม” ฉันอมยิ้มและได้แต่ส่ายหน้าให้กับสองสาวก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อเพราะคิดไว้ว่าหลังจากเรียนเสร็จจะเอาไปคืนเขา คณะวิศวกรรมศาสตร์ แค่เพียงย่างกายเข้าไปในบริเวณคณะนี้ก็เหมือนตัวเองหลุดเข้าไปในโลกที่มีแต่ผู้ชาย ผู้ชาย และผู้ชาย!! ถึงจะมีผู้หญิงอยู่บ้างแต่ก็เพียงประปรายเท่านั้นร่างบางตัวเล็กตัวน้อยในชุดนักศึกษาถูกระเบียบผมรวบเป็นหางม้าและใส่แว่นตาหนาเตอะดูเฉยในยุคนี้แต่ถ้ามองดีๆ จะเห็นความน่ารักซ่อนอยู่เธอเดินทอดน่องไปบริเวณตึกคณะก่อนจะถามคนแถวนั้นว่าทางไปช็อปวิศวกรรมโยธาไปทางไหน เชี้ย ผู้หญิงว่ะตัวเล็กปุ๊กปิ๊กจัง ดูเชยไป ฮ่า ฮ่า สาวแว่นน่ารักจะตาย โห ถ้าจะใส่แว่นแล้วดูป้าแบบนี้มึงก็เอาเหอะ ไม่เว้ย ฮ่า ฮ่า เสียงสนทนาตลอดทางทำให้ฉันเม้มริมฝีปากแน่นมือก็กำกระเป๋าแน่นไม่ใช่ไม่เคยโดนวิจารณ์นะแต่ว่าระยะเผาขนแบบนี้ทำให้เธอรู้เสียความมั่นใจไปทันที เฮ้อ! เพราะทุกวันนี้ใครต่างก็มองคนที่หน้าตา ฐานะส่วนจิตใจก็เอาไว้ทีหลังทำให้เธอดูแตกต่างจากคนอื่นเพียงเพราะเธอไม่ได้ขวนขวายทำหรือเป็นในสิ่งที่ทุกคนเป็น..ดูโหดร้ายจัง ตุบ “อ่ะ..ขอโทษค่ะ” เพราะมัวแต่เดินก้มหน้าทำให้ร่างบางเดินชนกำแพงมนุษย์อย่างแรงจนตัวเธอล้มกระเด็นแต่เมื่อคิดได้ก็รีบลุกขึ้นเอามือปัดกระโปรงและขอโทษขอโพยอีกฝ่ายที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม..ขอโทษอีกครั้งนะคะ” “ไม่..เธอล่ะ” “หนูไม่เป็นไรค่ะ” ฉันเงยหน้ามองรุ่นพี่ผู้ชายตรงหน้าเขาตัวสูงมากใบหน้าหล่อเหลานิ่งสงบเหมือนรูปปั้นในวิหารเรือนผมสีดำเทาทำให้ดูเข้าถึงยาก เอ๊ะ พี่เขาใส่เสื้อช็อปสีแดงด้วย “อืม ไม่เป็นไรก็ดีงั้นฉัน” “ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ พี่พอจะรู้จักพี่ต้าร์ไหมคะ” นักรบเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อผู้หญิงที่เดินชนเขาถามหาเพื่อนของเขาไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็ต้องแปลกใจเข้าไปใหญ่เพราะเธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่ต้าร์ควงเลย ไม่ใช่สเปค..แล้วมาหาทำไม “พี่เขาทำของตกหนูเลยเอามาคืนค่ะ” พินอินรีบชิงพูดก่อนเมื่อรุ่นพี่ตรงหน้านิ่งเงียบไปนานเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ “อยู่ทางนู้น ตรงไปเลี้ยวขวา” “อ่า ขอบคุณมากค่ะ” นักรบมองตามร่างบางที่ฉีกยิ้มให้และรีบวิ่งไปตามทางที่เขาบอกอย่างร่าเริงทั้งที่ดูกลัวเขาแต่กลับยิ้มให้เขาอย่างสดใส..แปลกคน เสียงเครื่องจักรและการทำงานดังมาเป็นระยะเมื่อเดินเข้ามาบริเวณช็อปโยธาทุกคนต่างสนใจงานของตัวเองจนไม่ได้สังเกตคนมาใหม่ พินอินเดินมาจนถึงช็อปแล้วแต่ไม่กล้าถามใครเพราะแต่ละคนดูวุ่นวายกับการทำงานมาก จากตอนแรกคิดว่าจะรีบคืนรีบกลับหรือว่าเธอค่อยมาใหม่หางตากลับมองเห็นสีแดงโดดเด่นจากที่ไกลๆ นั่น..พี่คนที่เธอคุยด้วยเมื่อวาน..พี่ต้าร์ เธอจำแผ่นหลังของเขาได้ คนตัวเล็กวิ่งสี่คูณร้อยเพื่อตามเขาไปโดยที่ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเดินไปไหนกันแน่ เธอวิ่งจากอาคารของวิศวะจนตอนนี้พึ่งสังเกตว่าบริเวณนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นอาคารสูงแลดูเก่ามากและที่เธอวิ่งเข้ามาคือตรอกที่ทั้งมืดและแคบมาก น่ากลัวจัง… ตึก ตึก เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามาทำให้เธอยืดตัวขึ้นมือกำแน่นและรวบรวมความกล้าก่อนจะหันไปมองตามเสียง หมับ!!! “กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม