บทที่ 1 ตัวตนของแต่ละคน

1377 คำ
หอพักหญิง แกร็ก! ฉันมาถึงหอพักเป็นเวลาห้าโมงเย็นพอดีวางกระเป๋าผ้าลงบนเตียงเสร็จแล้วก็เดินไปที่ระเบียงและสิ่งที่ต้องทำทุกวันคือ รดน้ำต้นไม้ ฉันชอบธรรมชาติ ชอบศิลปะ ชอบอยู่กับตัวเองเลยคุยกับคนอื่นไม่เก่งเท่าไหร่ ห้องพักขึ้นชื่อว่าหอหญิงก็จริงแต่ฉันแอบเห็นหลายห้องพาผู้ชายเข้ามาด้วยถึงหลายคนไม่พอใจแต่ก็ไม่มีใครกล้ารายงานเจ้าของหออยู่ดี ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานอนดูซีรีส์ที่กำลังติดงอมแงมในตอนนี้เลย จันทราอัสดง ที่มาแรงมากในตอนนี้หลักๆ เลยคือฉันชอบดูซีรีส์และฝึกภาษาไปด้วยส่วนรองลงมาคือติดผู้ชายในซีรีส์คิดดูสิว่าถ้าในชีวิตจริงมีผู้ชายที่หล่อและคลั่งรักเรามากขนาดนี้มันจะดีขนาดไหน แค่คิดก็ฟินแล้วแต่เมื่อหันไปสบตาตัวเองผ่านกระจกตู้เสื้อก็ได้แต่คิดว่าสภาพแบบนี้จะหาผู้แบบในซีรีส์ได้ที่ไหนกัน เฮ้อ เศร้าใจ… โอ๊ย ยัยพินอินแกยังไม่เข็ดอีกหรอก็เพราะอินกับพระเอกในซีรีส์นี่แหละถึงตอบตกลงคบภูผาไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ภายนอกดูเพอร์เฟคน่ะ เพราะมันแต่คิดเรื่องแฟนเก่าจนไม่มีอารมณ์จะดูเลยกดปิดซีรีส์ก่อนจะเดินเอาโน้ตบุ๊กไปเก็บบนโต๊ะทำให้หางตาเหลือบไปเห็นเกียร์ที่พึ่งเก็บได้วันนี้พลางนึกไปถึงเจ้าของเกียร์ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ตอนฉันเลิกกับแฟนช่วงแรกก็ร้องไห้เหมียนหมาเลยแหละในใจตอนนั้นทุกข์มากแต่ไม่กล้าเล่าให้แม่ฟังอยากได้ใครสักคนที่อยู่เคียงข้างคอยรับฟังฉันแต่กลับไม่มีใครเลยมันเศร้ามากเลยนะฉันยังคิดว่าตัวเองเก่งจังที่ผ่านมาได้ และฉันก็หวังว่าเขาคนนั้นจะผ่านมันไปให้ได้เช่นกันถึงจะไม่รู้จักกันแต่ฉันก็หวังว่าเขาจะดีขึ้นในเร็ววัน อีกด้าน ร่างแกร่งกำยำในชุดนักศึกษาวิศวกรรมเดินเข้ามาภายในห้องนอนก่อนจะโยนกุญแจรถยนต์ซูปเปอร์คาร์คันโปรดไปอีกทางมือหนาแกะถอดเสื้อช็อปสีแดงออกก่อนจะตามด้วยเสื้อยืดสีดำข้างในทิ้งลงตะกร้าไป ผิวขาวจัดจนติดซีดแต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อซิกแพคเป็นลอนสวยอกข้างซ้ายมีลายสักรูปมังกรขนาดใหญ่ที่ดูสวยเหมือนมีชีวิตเพราะเขาชอบเข้ายิมและเรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ถ้ามีเวลาว่างก็ต้องแวะเข้าไปซ้อมอยู่เสมอ เพราะที่บ้านมีธุรกิจสีเทาไว้เบื้องหลังดังนั้นลูกชายหลานชายบ้านนี้ต้องเรียนเพื่อเอาตัวรอดอยู่แล้วยกเว้นน้องสาวสองคนของเขาที่อาจจะเรียนพอเป็นพิธีเพราะพวกเธอไม่ได้รู้ว่าที่บ้านทำธุรกิจอะไรรู้แค่พวกธุรกิจอสังหาฯเพียงเท่านั้น คฤหาสน์หลังใหญ่ประกอบไปด้วยครอบครัวชวัลกรหลายชีวิตนำโดยท่านเตโชผู้คุมบังเ**ยนใหญ่ของตระกูลและลูกชายอีกสามคนต้าร์เป็นลูกชายคนสุดท้องของท่านเตชินท์ เจ้าของห้างดังทั่วประเทศและภาดาผู้เป็นภรรยาเขามีพี่ชายหนึ่งคนชื่อเฮียตินน์ ส่วนโซ่กับนักรบที่เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องเขาอีกทีโซ่เป็นลูกอาเตมินทร์มีพี่ชายคือเฮียซันและน้องสาวคือซินเซีย นักรบเป็นลูกอาเตวินทร์กับอาซาร่าบ้านนี้เขาจะดูแลธุรกิจที่ฮ่องกงมีแค่นักรบที่อยู่ที่ไทยส่วนไซซีที่เป็นน้องสาวก็พึ่งย้ายมาอยู่ไทยตอนเข้ามหาลัยดังนั้นพวกเราเลยมีน้องสาวที่ต้องดูแลสองคน ต้าร์นอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยหน่ายเพราะมีเรื่องให้โมโหโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงติน่าคู่ควงคนล่าสุดที่อยู่นานสุดข้อตกลงเราชัดเจนแต่ผมไม่เข้าใจถ้าเธออยากคบคนอื่นก็บอกสิทำแบบนี้มันหักหน้าเขาชัดๆ ถ้าอยากเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีนี้ละก็จบแค่นี้เถอะไร้สาระชะมัดสำหรับติน่าสาวสวยบริหารเขาเคยคิดว่าเธอฉลาดและรู้จักว่าอะไรควรไม่ควรไม่ก้าวก่ายไม่ล้ำเส้นเลยอยู่นานกว่าคนอื่นแต่วันนี้มันทำให้เขาเห็นแล้วว่าเธอมันยัยผู้หญิงไร้สาระคนหนึ่ง! เธอทำให้เขารู้สึกได้….แต่ความรู้สึกคือโมโหต่างหากล่ะถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเล็กๆ ข้างหลังนั้นเขาอยากจะตามไปกระทืบสองคนนั้นให้เข็ดเลยแม่ง!!! นึกแล้วบางทีก็สงสัยในขณะที่คนอื่นผ่านไปผ่านมาและต้องการเสือกเรื่องราวคนอื่นผมนึกว่าเธอจะเป็นเหมือนอย่างคนอื่นผมรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องแต่ตอนนั้นไม่มีอารมณ์มาใส่ใจจนกระทั่งเธอเดินมาอยู่ข้างหลังและพูดอะไรที่ ทำให้อยากหัวเราะ… ยัยบ้าคิดได้ไงว่าเขาจะร้องไห้ เสียดายไม่ได้เห็นหน้าตาช่างมันเถอะต่อไปคงไม่ได้เจออีกหรอก แกร็ก! เขาลืมตาจ้องมองเพดานก่อนจะลุกนั่งบนเตียงและหันไปมองทางประตูห้องกลับไม่เจอใครแต่เมื่อชะโงกหน้ามองต่ำลงไปกลับเห็นเป็นก้อนขนสีขาวกำลังเดินมาทางนี้และ ฟุบ! กระโดดขึ้นมาบนเตียงของเขาอย่างชำนาญเพราะทำบ่อย สิ่งมีชีวิตตัวเล็กสีขาวตาสีฟ้า เมี้ยว! “เสี่ยวไป๋ มานี่” เขาตบลงบนตักเมื่อเห็นแมวน้อยที่ตอนนี้อ้วนกลมขึ้นมากกระโดดขึ้นมาหาเขาบนเตียงอย่างที่ชอบทำประจำมันคือขาใหญ่ประจำคฤหาสน์จากดินสู่ดาวของจริงเพราะซินเซียไปเจอแถวคอนโดไอ้เสือเพื่อนของเขาหลังจากประกาศหาเจ้าของไม่เจอซินเซียเลยเก็บกลับมาเลี้ยงที่บ้านและตั้งชื่อว่า เสี่ยวไป๋ เพียงเพราะมันตัวเล็กและมีสีขาว ก็สมเป็นซินเซียดีตั้งชื่ออะไรก็ไม่รู้ เมี้ยว! แมวน้อยสีขาวเข้ามาคลอเคลียไม่ห่างอย่างน่ารักถ้าถามว่าในบ้านนี้มันติดใครมากที่สุดถ้าไม่ใช่ซินเซียก็ต้องเขาเพราะช่วงที่น้องสาวไม่อยู่เขาเป็นคนเลี้ยงให้เองกับมือไม่เหมือนพ่อมันรายนั้นไม่ได้เรื่องดังนั้นเสี่ยวไป๋ก็เหมือนกับลูกของเขาเหมือนกันเพราะมันน่ารักขี้อ้อนเหมือนซินเซียน้องสาวสุดที่รักเขาเลยรักมันมาก “อ้าว อยู่นี่เองหรอ” “มันมาหาเฮียเองนะ เฮียไม่ได้ไปเอา” “หนูยังไม่ได้ว่าอะไรเลยแล้วนี่กลับมาตอนไหนไม่ได้ยินเสียงรถเลย” “ใส่หูฟังดูซีรีส์ทั้งวันจะไปรู้เรื่องอะไร” “เอ๋ พูดเหมือนน้อยใจ” “เปล่า..” “เปล่าก็เอาแมวคืนหนูมาจะพามันลงไปเล่นข้างล่าง” “ไป แม่แกมาเอาแล้ว” เมี้ยวววว ซินเซียเดินเข้ามาอุ้มเอาแมวอ้วนขึ้นมากอดแนบอกและลูบขนมันไปด้วยจนเขาเบะปากใส่ด้วยความหมั่นไส้แมวถ้าบอกว่าระหว่างแมวกับคนแน่นอนเขารักน้องสาวมากกว่าแมวอ้วน!! “แล้วหน้าเฮียไปโดดอะไรมา เสียดายหน้าหล่อๆ มากทำไมชอบทำให้มีแผลตลอด” “อย่ามาดุเฮียนะหมวย มีแต่คนหาเรื่องทั้งนั้นเฮียจะไปหาเรื่องใครก่อนไม่เชื่อถามไอ้โซ่ก็ได้” “รายนั้นยังไม่กลับบ้านเลยจะให้ไปถามใครอ่ะ หนูเป็นห่วงเฮียก็ต้องบอกกับเฮียไม่รู้หรอกว่าใครหาเรื่องใครก่อน” “อือ รู้แล้ว” “หนูไปนะถ้าเหงาจะลงไปเล่นด้วยกันข้างล่างก็ได้นะคะ” “ไม่อ่ะ เฮียง่วง” เมื่อหนึ่งคนหนึ่งแมวออกไปเขาก็ล้มตัวลงบนที่นอนจดจ้องเพดานพลางคิดอะไรในหัวและเผลอหลับไป
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม