บทที่ 5 ตอนที่ 6
1135 คำ
แพรวพรรณครางฮือไปกับสัมผัสเนื้อแนบเนื้อ ใจสาวยังเต้นระทึกระคนหวั่นเกรง รู้ซึ้งแล้วว่าคงหาวิธีหยุดกิตติธัชไม่ได้และตัวเธอเองก็อ่อนเปลี้ยเกินกว่าจะทำอะไรได้มากกว่าการนอนให้เขาเชยชม
หญิงสาวกัดฟันข่มใจ...คิดเสียอย่างไม่วันนี้ก็วันหนึ่งเธอคงหนีไม่พ้นวงจรตัณหานี้อยู่แล้ว หากแต่ไม่มีโอกาสได้เลือกอย่างที่หวังเอาไว้เท่านั้นเอง
กิตติธัชเบียดแทรกลำตัวเข้าสู่ระหว่างขาเรียวเล็ก ถูไถความแข็งขึงกับเนินสาวบอบบาง ร่างเล็กกระเถิบหนี แต่ทำได้เพียงกระดิกตัวเล็กน้อย กลายเป็นเข้าทางอีกฝ่ายฉวยโอกาสนั้นดุนดันเข้าหาแล้วครางอย่างย่ามใจ
แพรวพรรณตัวเล็กกะทัดรัด ผิวเนื้อนวลเนียนเชิญชวน ใช้เพียงมือข้างเดียวก็ตวัดรวบเข้าสู่อ้อมอกได้ทั้งร่าง แต่สัดส่วนความสาวนี่สิ...ช่างเหลือล้นเกินตัวเสียจริงๆ
เขากดความต้องการสู่ส่วนสงวนฉ่ำแฉะครางทุ้มด้วยความเสียวซ่านกระสัน ขบกัดเนินเต้าด้วยอารมณ์รัญจวนเต็มพิกัด หญิงสาวสั่นไหวไปทั้งดวงจิต ขลาดกลัวการล่วงล้ำแม้รู้อยู่แก่ใจว่าวินาทีนั้นกำลังใกล้เข้ามา
"แพรว...อืม แพรว..." มือใหญ่จับส่วนลำรักที่พองผงาดถูไถไปกับรอยร่อง กดเน้นปุ่มกระสันสาวกระตุ้นเธอไปด้วยในที ในขณะที่แพรวพรรณเกร็งเครียด เม้มริมฝีปากเข้าหากันทำใจให้พร้อมรับความสูญเสีย
"อื้อ!! อะ..." ความแข็งขึงเบียดเสียดสอดลึกล้ำตามกำลังอารมณ์หวาม เนื้ออ่อนอุ่นอาบลำสวาทรัดแน่นจนชายหนุ่มถึงกับกลั้นหายใจรับความเสียวซ่าน เขาสูดครางระงมพร่ำเรียกหาชื่อเจ้าของร่างที่กำลังเสพสมไม่ขาดปาก เพียงเสี้ยวใจที่ได้ครอบครอง ความสุขสมก็บีบคั้นแทบกลั้นความสุขไว้ไม่ไหว
กิตติธัชผ่อนกำลังหายใจหอบกระเส่า ก่อนจะดันตัวเองสู่ซอกล้ำลึกอีกครั้งคราวนี้ลุล่วงไปกว่าครึ่ง และมัน...ทำให้เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องของแพรวพรรณ...
"แพรว!"
"ฮือๆ...เจ็บ...ปล่อยแพรว ปล่อย...ฮือๆๆ" เด็กสาวสะอื้นร่ำคร่ำครวญ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกฉีกทึ้งแยกเป็นเสี่ยงๆ ร่างใหญ่หยุดชะงักแต่ยังหายใจหอบตัวโยน ผละใบหน้าจากเต้าอวบเต่งตึงมามองหน้าชื้นเหงื่ออาบน้ำตาของสาวเจ้า
"หมายความว่าไงแพรว...นี่เธอ..."
"แพรวเจ็บ...ปล่อยแพรวไปเถอะ" เสียงของแพรวพรรณแหบแห้งฟังได้ไม่เป็นศัพท์ กิตติธัชมองแลอย่างชั่งใจ สำรวจและครวญคิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้
อะไรคือความจริง...อะไรคือสิ่งที่เขาพยายามยัดเยียดให้เธอกลายเป็นผู้หญิงมัวหมอง
หรือแพรวพรรณผ่านการผ่าตัดตกแต่งมาเป็นอย่างดีในส่วนพึงปรารถนานั้นด้วย...
"บ้าไปแล้วไอ้เคน..." เขาก่นด่าตัวเองในขณะที่หัวใจสั่นระรัว เนื้อสาวตอดรัดไม่วางวาย การตัดสินใจครั้งสุดท้ายนำพาตัวเองสู่ความเป็นเดรัจฉานในสันดานดิบ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก แพรวพรรณควรได้รับการบำบัดให้ห่างหายจากความกลัวนี้ เพราะเธอไม่อาจกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ที่เหลือก็แค่ทำให้สภาพจิตใจฟื้นฟูได้มากที่สุด
"ขอโทษนะแพรว...เราไม่ควรหยุดเพราะเธอเจ็บปวดมากกว่าการเดินหน้าให้ถึงที่สุด" เขาจูบปลอบขวัญคนตัวเล็กในขณะที่บอกกล่าวการตัดสินใจให้เธอรับรู้ แพรวพรรณกะพริบตาปรือผลัดหยาดน้ำอาบสองขมับอย่างน่าสงสาร ชายหนุ่มประทับริมฝีปากไปทั่ว หวังประโลมให้เธอหายจากความตื่นตระหนก
เมื่อรับรู้ถึงการผ่อนคลายจึงเริ่มขยับตัวตนอีกครั้ง ร่างเล็กสะดุ้งนิดหน่อยแล้วก็ค่อยๆ ยอมรับจังหวะที่คืบคลานเข้าออกทีละน้อยอย่างจำยอม
"ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไง ไปทำอะไรมา...แต่เอาเถอะ ฉันจะคิดว่านี่คือครั้งแรกของเธอนะแพรว ต่อไปนี้ห้ามมีใครอีกนอกจากฉันเข้าใจไหม" เสียงทุ้มพร่ำสั่งความปนเสียงครางระส่ำ แพรวพรรณไม่ตอบโต้ เธอหอบตัวโยนไปกับความรู้สึกใหม่ที่ชายหนุ่มเพียรพยายามก่อขึ้นมา
มันซ่านกระสันเหมือนเมื่อครั้งที่ยังไม่รู้จักรสชาติความเจ็บปวด...และเนิบช้าเหมือนต้องการให้เธอกระหายหิวโต้ตอบโหยหาต้องการมันทีละน้อยๆ
และมันก็ได้ผล...
"อื้อ!!!" สะเอวเล็กคอดขยับรับจังหวะขึ้นลงของคนเหนือร่าง ส่งสัญญาณความอยากรู้อยากเห็นในรสสวาทที่กำลังครอบงำพวกเขาทั้งคู่
"ดีมากแพรว...เสียวแล้วใช่ไหม อืม...ขยับอีกที่รักไม่ต้องกลัวเจ็บ เธอเยิ้มมากกว่าเมื่อคู่ตั้งเยอะ" เขากล่าว สีหน้าแดงซ่านชื้นเหงื่อไม่แพ้กัน
"แพรว...แพรว...อืม..." ความรู้สึกดำมืดในร่างเริ่มดีดดิ้นฉีดพล่าน สำนึกเรียกร้องโหยหาให้ตักตวงบางอย่างที่เธอไม่รู้จักแต่ปรารถนาใคร่จะไปเยือน แรงตอดรัดจากร่างสาวถี่รัว ความชื้นเจิ่งนองเปียกชุ่มจนกิตติธัชรู้สึกได้
เขาขยับรุกเข้าสู่โพรงสวาหนักหน่วงแต่ไม่รุนแรง ไม่รีบร้อน ดันสุดแรงรักแม้มันจะเล็กแคบและรัดแน่นแทบหายใจไม่ออกก็ตาม แพรวพรรณเกร็งเครียดครางไม่เป็นศัพท์ เกร็งตัวในจังหวะที่เขาสอดลึกสุดกำลังครั้งสุดท้าย แล้วเสียงหวีดร้องก็กู่ก้องอยู่ในความรู้สึกสุขสมไปพร้อมๆ กัน ชายหนุ่มครางทุ้มรับความอุ่นซ่านที่เธอปล่อยอาบชโลมตัวตนของเขาพร้อมๆ กับปล่อยสายธารสวาทเข้าหาร่างเล็กอย่างอิ่มเอมบ้าง...
ความกระหายในตัวเขายังไม่มอดไหม้ แต่ร่างเล็กที่นอนแผ่หลาไร้เรี่ยวแรงคงรับอารมณ์กลัดมันอีกไม่ได้ กิตติธัชสำนึกดังนั้น...เขาหลงลืมเสียสนิทใจเรื่องบาดแผลบนแผ่นหลัง มันอาจไม่ลึกพอจะทำให้เกิดความเจ็บปวดมากนัก หรือเพราะเสน่หาที่กำลังดื่มด่ำนั้นหอมหวานเป็นที่สุด
หัวใจและสติสำนึกจึงลืมเลือนทุกอย่างเสียสิ้น...
"เธอยอดเยี่ยมมากแพรว..." เขาฟุบลงบนร่างเล็กที่หอบโหยไม่ต่างกัน ก่อนจะค้ำยันตัวเองผละออกห่าง สำรวจส่วนสอดประสานแล้วก็ใจหายปลาบ
"..." ธารรักสีขุ่นปนโหลหิตไหลปริ่มออกมาในจังหวะเดียวกันนั้น แต่แพรวพรรณกลับไร้เรี่ยวแรงตัวเนื้อเหมือนขี้ผึ้งถูกลนด้วยไฟบรรลัยกัลป์ไม่อาจสนองตอบ สื่ออารมณ์อันร้าวลึกหม่นหมองในใจเธอให้เขารับรู้
คนถูกกระทำไม่ได้สลบไสล แต่สติก็ไม่สมประดีเต็มที่นัก ชายหนุ่มจึงยกอุ้มไปทั้งที่เจ้าตัวยังอ่อนระทวยอยู่อย่างนั้น เพื่อพาเข้าห้องน้ำไปทำความสะอาดร่างกาย...
"ไม่น่ายั่วฉันเลยแพรว...เจ็บตัวจนได้ หึ..."
- ผู้เขียน
