บ้านจันทร์กระจ่าง
ร่างระหงเดินด้วยเท้าเปล่าหลังจากลงจากรถโดยสารเส้นทางพัทยามาบางเสร่ก่อนจะเดินด้วยเท้าเปล่าจากต้นซอยหน้าหมู่บ้านจนมาหยุดยืนหน้าบ้านของเธอในที่สุด
“ถึงเสียที ป่านนี้ยายรุ้งคงบ่นหน้าดู”เธอบ่นพึมพำถึงน้องสาว ร่างงามรีบกดกริ่งหน้าประตูบ้าน ทว่าไม่มีใครมาเปิดประตูบ้านให้เธอเลย
“ไปไหนกันหมดนะ ป้าสาลี่แกไปไหนเนี่ย เสียงออดหน้าประตูบ้านไม่ใช่ค่อยๆ ดังจนได้ยินไปถึงสามบ้านแปดบ้าน แล้วยายรุ้งก็ไม่ออกมาด้วย นอนขี้เซายังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย”หญิงสาวบ่นพึมพำ ทันใดนั้น
“น้องวาด!”เสียงของหญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงเดินออกมาจากประตูบ้านของเธอ ร่างอวบออกมาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วทันทีที่ได้ยินเสียงกดออดที่ดังสนั่นจนบ้านของนางที่อยู่ติดกันจนได้ยิน
“อ้าวพี่หญิง! จะไปไหนเหรอคะ...ว่าแต่พี่เห็นป้าสาลี่กับยายรุ้งไหม วาดกดออดหน้าบ้านตั้งนานแล้วไม่มีใครมาเปิดประตูให้เลย”หญิงสาวเป็น
