ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ตอนที่ 6 เถ้าแก่เนี้ยกับการฝึกฝนลมปราณ

ระหว่างที่จินหลันยังมึนงงกับกลุ่มคนที่เพิ่งออกไปจากร้าน หน้าจอของระบบก็เด้งขึ้นมาและช่วยดึงสติของเธอให้กลับมาสนใจกับระบบแจ้งเตือนตรงหน้า

[ภารกิจพิเศษสำเร็จ : เมื่อมีสินค้าในร้าน เถ้าแก่เนี้ยที่ดีก็ต้องขายมันออกไปสิ

เงื่อนไข : ขายข้าวกล่องให้ได้ 5/5

: ขายเครื่องดื่มร้อนให้ได้ 5/5

ของรางวัล : ยาสำหรับเปิดจุดลมปราณระดับสูง

ยาชำระไขกระดูกระดับสูง

มิติสำหรับฝึกฝนลมปราณ

ระยะเวลา : 1 ชั่วโมง

บทลงโทษ : ไม่มี

ข้อควรระวัง : ยาที่ได้รับมีอายุการใช้งาน 72 ชม.]

[ภารกิจหลักสำเร็จ : เมื่อมีสินค้าในร้าน เถ้าแก่เนี้ยที่ดีก็ต้องขายมันออกไปสิ

เงื่อนไข : ขายสินค้าให้ได้ 100/100 เหรียญหยก

ของรางวัล : สุ่มสินค้าจากตู้สุ่มได้ 1 ครั้ง

ระยะเวลา : 1 เดือน

บทลงโทษ : ไม่มี]

[ร้านค้ามีการเลื่อนระดับโปรดตรวจสอบสถานะ]

[ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ชื่อ : จินหลัน

อายุ : 18 ปี

สถานะ : โสด

พลังปราณ : ไม่มี

การฝึกฝน : ไม่มี

อาวุธประจำตัว : ไม่มี

ชุดป้องกัน : ไม่มี

ตำแหน่ง : เถ้าแก่เนี้ยระดับเริ่มต้น 2/9

ร้านค้า : ระดับเริ่มต้น (2) 170/500 เหรียญหยก

สินค้า : ยารักษาระดับทั่วไป

เครื่องดื่มบำรุงกำลังระดับทั่วไป

อาหารระดับทั่วไป

ระบบรักษาความปลอดภัยของร้านค้า : ทำงาน]

หน้าจอแสดงการแจ้งเตือนความสำเร็จของสองภารกิจปรากฏขึ้นที่ด้านหน้า และหน้าต่างค่าสถานะของเธอก็ขึ้นโชว์ตามมา จินหลันจึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ร้านค้าได้เลื่อนขั้นขึ้นมาหนึ่งระดับแล้ว เท่ากับว่าระยะการคุ้มครองของเธอก็เพิ่มขึ้นอีก 1 กิโลเมตร การได้ไปเดินเล่นที่ตลาดในเมืองใกล้เป็นจริงขึ้นมาอีกนิด

'ระบบทำการติดตั้งมิติฝึกฝนเรียบร้อยแล้ว และเตือนความจำโฮสต์ ยาระดับสูงที่ระบบมอบให้มีอายุการใช้งานเพียง 72 ชั่วโมงเท่านั้น โฮสต์โปรดกินยาภายในเวลาที่กำหนด ถ้าเกินระยะเวลาที่กำหนดยาจะหายไปทันที'

ตอนแรกที่รู้ว่าทำภารกิจสำเร็จและได้รับของรางวัลเธอยังดีใจที่จะได้เปิดจุดลมปราณเพื่อฝึกฝน แต่พอรู้ว่าเธอมีเวลาแค่ 3 วันในการกินยาให้ทันก็แทบจะหมดแรง เท่าที่เธออ่านมาจากในหนังสือคนที่ไม่มีลมปราณ ถ้าต้องการเปิดจุดลมปราณต้องทำการชำระไขกระดูกก่อนซึ่งมันจะเจ็บปวดและทรมานเป็นอย่างมาก และเมื่อชำระไขกระดูกแล้วถึงจะกินยาเปิดจุดลมปราณได้

ซึ่งถ้าเป็นอย่างที่ระบบบอกเธอมีเวลาแค่ 3 วันเท่านั้น นั้นก็คือเธอกินชำระไขกระดูกเสร็จแล้วต้องกินยาเปิดจุดลมปราณต่อในทันที แล้วทำการฝึกฝนเพื่อรวบรวมลมปราณภายในร่าง แล้วร่างกายที่ผ่านการชำระไขกระดูกที่สุดแสนทรมานจะไปมีสติใดหลงเหลือเพื่อใช้รวบรวมลมปราณได้อีก นี่ไม่เท่ากับว่าเธอทำภารกิจนี้เพื่อทรมานตนเองและอาจจะทำไม่สำเร็จอีกด้วยเหรอ

'เนื่องจากโฮสต์ยังไม่ได้รับของรางวัลจึงยังไม่ได้เริ่มนับระยะเวลา ขอโฮสต์โปรดเตรียมตัวให้พร้อมและทำการรับรางวัลเม็ดยาทั้งสองภายในวันนี้ไม่เช่นนั้นของรางวัลนี้จะหายไป'

เมื่อจินหลันได้ยินว่าของรางวัลยังไม่เริ่มนับเวลา เธอคิดว่าจะเอายาชำระไขกระดูกมากินก่อนแล้วค่อยทำการรับยาเปิดจุดลมปราณมากินเมื่อเธอพร้อมในภายหลัง แต่พอได้ฟังข้อความสุดท้ายความหวังก็พังทลายลงอีกครั้ง เธอต้องรับยาทั้งสองมาพร้อมกันภายในวันนี้และต้องกินให้ทันภายในเวลา 3 วัน บอกทีว่าระบบไม่ได้กลั่นแกล้งหรือเกลียดชังจนอยากให้เธอทำการเปิดลมปราณไม่สำเร็จหรือบางทีเธออาจจะทรมานจากการกินยาชำระไขกระดูกจนตายไปเสียก่อนก็ได้

'โฮสต์ได้โปรดอย่าคิดอะไรไร้สาระ ระบบต้องผูกติดอยู่กับโฮสต์ไปจนกว่าโฮสต์จะสามารถกลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยอันดับหนึ่งได้ ถ้าโฮสต์เป็นอะไรไปก่อนระบบก็จะสูญสลายไปเช่นกัน และทุกสิ่งที่ระบบทำก็เพื่อให้โฮสต์แข็งแกร่งขึ้นและพร้อมที่จะยืนหยัดอยู่บนโลกใบนี้อย่างผู้ที่ได้รับชัยชนะเท่านั้น'

"เข้าใจแล้ว เอาล่ะ! ไหนไปดูมิติสำหรับฝึกฝนกัน" จินหลันที่ได้ยินสิ่งที่ระบบบอกก็เหมือนจะทำใจได้เล็กน้อย ความเจ็บปวดทรมานอะไรก็มาเถอะ ถ้ามันจะทำให้เธอเก่งกาจขึ้นอย่างที่ระบบบอกมา

จินหลันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปที่ประตูบานที่สองที่อยู่ติดกับประตูห้องเก็บของที่เพิ่งถูกเพิ่มขึ้นมา เมื่อมือจับที่บานประตูก็เหมือนกับร่างของเธอถูกดูดเข้าไปในหลุมอากาศ แล้วร่างของจินหลันก็มาโผล่ที่สนามหญ้าโล่งกว้างแห่งหนึ่ง บริเวณรอบๆ ดูคล้ายป่าหลังบ้านที่ต่างจังหวัดในสมัยเด็กของเธอ ด้านข้างมีป่าไผ่ มีบ่อน้ำ และที่สำคัญอากาศในนี้ก็ดีมาก ทั้งบริสุทธิ์ ทั้งสดชื่น และเธอยังรับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างที่อัดแน่นอยู่รอบๆ ตัวเธอภายในมิติแห่งนี้

'มิติฝึกฝนแห่งนี้โฮสต์สามารถกำหนดเวลาได้ด้วยตนเอง และพลังปราณภายในนี้ก็มีมากกว่าที่ด้านนอกหลายเท่าตัว เป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับใช้ฝึกฝนลมปราณอย่างที่สุด'

"ระบบบอกว่าฉันสามารถกำหนดเวลาในนี้ได้เอง ถ้าอย่างนั้นฉันกำหนดให้ในนี้หนึ่งวันเท่ากับด้านนอกหนึ่งชั่วโมงก็ทำได้ใช่ไหม" จินหลันเอ่ยถามระบบเพื่อความมั่นใจ

'ระยะเวลาในนี้จะเป็นไปตามที่โฮสต์ต้องการให้ทำการปรับเปลี่ยนเลยหรือไม่'

"เปลี่ยนเลย แล้วอย่างนี้ถ้าฉันรับยาทั้งสองอย่างมาระยะเวลาจะเป็นตามด้านนอกหรือด้านในนี้ล่ะ" จินหลันเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามระบบเพื่อความแน่ใจ

'ขึ้นอยู่กับสถานที่ที่โฮสต์กดรับรางวัล'

"เยี่ยม!! ในที่สุดฉันก็หาวิธีได้แล้ว ฮ่า ฮ่า" จินหลันส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ และเสียงของระบบตอนที่ตอบกลับมาเมื่อครู่ ถึงแม้จะเป็นน้ำเสียงแบบไร้อารมณ์เหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้เธอจับน้ำเสียงในช่วงท้ายของระบบสูงกว่าปกติเล็กน้อย

'ระบบคาดหวังว่าโฮสต์จะสามารถพัฒนาร้านค้าไร้เทียมทานให้ไปสู่จุดสูงสุดได้โดยเร็ว เหมือนกับที่ใช้สมองคิดเรื่องเจ้าเล่ห์พวกนี้ได้'

"......" และเช่นเคยระบบไม่เคยปล่อยให้เธอได้รู้สึกว่าเหนือกว่ามันเลยสักครั้ง บางทีเธอก็คิดว่าถ้าระบบมีร่างกายเป็นของตนเอง คงเป็นเจ๊ใหญ่ที่มีฝีปากแกร่งกล้ามากแน่ๆ

จินหลันมองสำรวจมิติฝึกฝนจนพอใจก็กลับออกมานั่งลงที่โซฟาในร้านเพื่อรอเวลาปิดร้านในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เธอคิดว่าวันนี้คงไม่มีลูกค้าที่ไหนหลงเข้าร้านมาอีกแล้ว ซึ่งสิ่งที่เธอคิดก็เป็นจริงตามนั้นเธอนั่งรออยู่จนถึงเวลาปิดร้านก็ไม่มีลูกค้าเข้ามาอีกเลย

หลังปิดร้านและกินอาหารเย็นเรียบร้อย เธอก็ทำการกดรับรางวัลยาทั้ง 2 อย่าง ซึ่งระยะเวลาก็จะเป็นตามที่ระบบกำหนดคือ 3 วันของด้านนอก ก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าไปภายในมิติฝึกฝน

"ระบบปรับเวลาในนี้เป็นหนึ่งวันเท่ากับหนึ่งชั่วโมงที่ด้านนอกแล้วใช่ไหม" จินหลันไม่ลืมเอ่ยถามระบบเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง 3 วันที่ด้านนอกคือ 72 ชั่วโมง และเท่ากับว่าเธอมีเวลาถึง 72 วันในมิตินี้

'ระบบได้จัดการปรับให้ตามที่โฮสต์ต้องการเรียบร้อยแล้ว'

"ถ้าอย่างนั้นหลังจากฉันกินยาชำระไขกระดูกไปแล้ว พอครบสามชั่วโมงที่ด้านนอกให้ระบบเตือนฉันด้วย" จินหลันคิดคำนวณระยะเวลาสำหรับการกินยาทั้ง 2 เม็ดเอาไว้แล้ว เพื่อให้พอดีกับระยะเวลาเปิดร้านที่ด้านนอกเพราะเธอเชื่อว่าถ้าถึงเวลาเปิดร้านระบบจะต้องไล่ให้เธอออกไปแน่นอน

'ระบบรับทราบ'

เมื่อได้รับคำตอบจากระบบจินหลันที่ตอนนี้เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนผ้าฝ้ายเพื่อความสบายก็เปิดขวดหยิบยาชำระไขกระดูกขึ้นมาโยนใส่ปาก แล้วนั่งรอให้ยาออกฤทธิ์ จากนั้นไม่เกิน 5 ลมหายใจหลังจากที่กลืนยาลงไปความเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มนับพันทิ่มแทงก็เกิดขึ้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากร่างงามที่ตอนนี้ลงไปนอนคุดคู้กลิ้งตัวไปมาอยู่บนพื้นหญ้าภายในมิติ

จินหลันตอนนี้แทบไม่มีสติรับรู้สิ่งใดนอกจากความเจ็บปวด หลังจากที่ทนทรมานเหมือนร่างกายถูกเข็มทิ่มไปทั่วร่าง ก็ตามด้วยความเจ็บปวดเหมือนมีใครเอามีดมาขูดกระดูกไปทั่วทั้งตัว จากนั้นก็ตามด้วยอาการปวดแสบปวดร้อนไปทั่วผิวเนื้อเหมือนถูกสาดด้วยน้ำที่ร้อนจัด และทั้งหมดนี้ก็เกิดขึ้นสลับกันไปมาอยู่ตลอดเวลา จนจินหลันอยากจะให้ตนเองหมดสติลงไปเสียจะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงความทรมานที่เกิดขึ้น แต่สติของเธอกลับแจ่มชัดทุกครั้งที่ความเจ็บปวดเกิดขึ้น

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่จินหลันไม่ได้รับรู้เลย จนเมื่อร่างกายของเธอไม่รู้สึกถึงเจ็บปวดแล้ว สติที่มีก็ค่อยๆ ดับลง จนมารู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อได้ยินเสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเธอ

'เตือนโฮสต์ตอนนี้ครบกำหนดเวลาสามชั่วโมงที่ด้านนอกแล้ว'

"อ่า..ครบสามชั่วโมงแล้วอย่างงั้นเหรอ ว่าแต่ฉันสลบไปนานเท่าไร…" จินหลันค่อยๆ พยุงร่างของตนให้ลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับมองสำรวจร่างกายของตนเอง

'โฮสต์สลบไปเท่ากับหนึ่งวันภายในนี้'

"อืม..ก็ไม่ถือว่าแย่ ยาออกฤทธิ์สองวันกับสลบไปอีกหนึ่งวันสินะ ว่าแต่ขอไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนได้ไหม เหม็นตัวเองชะมัด หืม..สีดำๆ ที่นองอยู่บนพื้นนี่คือของเสียที่ถูกขับออกมาจากร่างกายนี้อย่างงั้นเหรอ อี๋! น่าขยะแขยงชะมัด" จินหลันเมื่อสติฟื้นกลับมาเต็มที่ก็รู้สึกได้ว่าร่างกายเบาสบายขึ้น แต่พอมองเห็นคราบดำที่อยู่บนตัวและที่ติดอยู่กับเสื้อผ้าก็อดรู้สึกขนลุกไม่ได้ ยิ่งพอเห็นคราบน้ำสีดำที่นองอยู่บนพื้นก็รีบวิ่งไปยังบ่อน้ำในมิติทันที

จินหลันลุกขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวที่ข้างบ่อน้ำในมิติ จัดการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ถือติดเข้ามาด้วย และคิดจะไปทำความสะอาดบริเวณพื้นที่เธอทำสกปรกเอาไว้ แต่พอเดินกลับมาถึงทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นอย่างนี้เธอจึงนั่งลงกับพื้นด้วยท่าขัดสมาธิแล้วทบทวนถึงขั้นตอนการฝึกฝนลมปราณตามที่เคยอ่านมาจากในหนังสือ

เมื่อความรู้เรื่องการฝึกฝนลมปราณถูกทบทวนเรียบร้อยแล้วจินหลันก็หยิบยาเปิดจุดลมปราณขึ้นมากิน รอจนเริ่มรับรู้ถึงความร้อนภายในร่างกาย ก็เริ่มรวบรวมลมปราณแล้วทำการเดินลมปราณในร่างให้ไปยังจุดต่างๆ ตามที่อ่านมาจากในหนังสือ จินหลันไม่รู้ว่าเธอใช้เวลาไปนานเท่าไหร่ แต่เมื่อความร้อนได้ถูกควบคุมให้วิ่งไปได้ตลอดทั่วทั้งร่างโดยไม่มีตำแหน่งไหนติดขัดแล้วก็ได้ยินเสียงดังปังในหัว

จากนั้นก็รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังดูดซับพลังปราณในอากาศที่อยู่รอบตัวเข้ามาภายในร่าง เส้นลมปราณก็เหมือนจะขยายใหญ่ขึ้น ลมปราณที่ถูกดูดเข้ามาก็ถูกขับเคลื่อนไปตามจุดต่างๆ ของร่างกายแล้วเสียงดังในหัวก็เกิดขึ้นอีกครั้ง วนเวียนแบบนี้ไปจนได้ยินเสียงดังครั้งที่ 3 ทุกอย่างก็หยุดลง

จินหลันลืมตาขึ้นมองรอบตัว ดูเหมือนสายตาของเธอจะดีขึ้นสามารถมองสิ่งของที่อยู่ในระยะไกลได้ชัดเจนมากขึ้น ร่างกายรับรู้ได้ถึงพลังปราณที่ลอยอยู่ในอากาศ เสียงลมพัดใบไม้ที่อยู่ห่างออกไปเธอก็ยังได้ยิน ก้มลงมองสำรวจตนเอง แต่เดิมผิวพรรณของร่างนี้ก็งดงามไร้ที่ติอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เหมือนกับมันจะส่องประกายออกมาทำให้ดูงดงามยิ่งขึ้นไปอีก

"ก็เคยอ่านมาจากในนิยายนะว่าถ้าฝึกฝนพลังปราณร่างกายจะมีการเปลี่ยนแปลงและทำให้งดงามขึ้น แต่ร่างนี้ก็งดงามมากอยู่แล้วถ้าเป็นแบบนี้มันจะไม่งดงามจนทะลุขึ้นไปถึงฟ้าเลยหรือนี่! คิก คิก" จินหลันที่เห็นว่าร่างนี้งดงามขึ้นอีกก็อดจะรู้สึกพึงพอใจไม่ได้ มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่อยากจะสวยขึ้นกัน

'ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่สามารถเปิดจุดลมปราณได้และพลังฝึกฝนตอนนี้อยู่ในขั้นที่สามระดับพื้นฐานแล้ว เตือนความจำโฮสต์อีกหนึ่งชั่วโมงที่ด้านนอกจะถึงเวลาเปิดร้านแล้ว'

"ขอบใจที่เตือน ว่าแต่เราก็ใช้เวลาฝึกฝนลมปราณไปนานเหมือนกันนะเนี่ย" จินหลันเอ่ยตอบระบบกลับไป พร้อมกับคิดถึงระยะเวลาที่เธอใช้ไป เริ่มตั้งแต่กินยาชำระไขกระดูกตอน 1 ทุ่ม กินยาเปิดจุดลมปราณตอน 4 ทุ่มจนถึง 7 โมงเช้าเท่ากับว่าเธอใช้เวลาฝึกฝนลมปราณไปถึง 9 ชั่วโมงเลย

จินหลันลุกขึ้นจากพื้นบิดเนื้อตัวคลายเมื่อยเล็กน้อยแล้วก็พาจนเองออกไปจากห้องฝึกฝนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวออกไปซื้ออาหารเช้าจะได้กลับมารอเปิดร้าน