รอบด้านยังคงมืดสลัว ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนร้องระงมผสานเสียงสะอื้นเบาๆ ของใครบางคนตลอดทาง
ถังไห่เฉิงแบกลี่เซียนขึ้นแผ่นหลังแล้วพาเดินทางกลับค่ายทหารด้วยวิชาตัวเบาเหินทะยานปราดเปรียว แต่ยังคงไว้ซึ่งความนุ่มนวลด้วยเกรงจะกระทบบาดแผลฉกรรจ์บนร่างงาม
กายแกร่งมีเพียงชุดคลุมหนึ่งชั้น กายนุ่มยังมีแค่เสื้อผ้าเนื้อบางวาบหวิว ทั้งเปียกชื้นแนบลำตัวเช่นนั้น ทว่าลมหนาวยามราตรีที่กรีดผิวหนังไม่ขาดสายกลับให้รู้สึกอุ่นร้อนอย่างประหลาด
ภายใต้ภาวะสองกายแนบชิดสนิทเนื้อผ่านผ้าเปียกชื้น และเส้นผมแผ่สยายพันกันจนแยกไม่ออกว่าผมใครเป็นผมใคร ถังไห่เฉิงยังคงถูกความเคลือบแคลงครอบงำ รู้สึกสงสัยไม่คลาย ไม่ไว้วางใจลี่เซียนไปจนตลอดทาง
ทั้ง ๆ ที่สงสัยไม่ไว้ใจ ทว่าถังไห่เฉิงกลับห่วงใยไม่รู้ตัว
แม้จะแน่ใจหลายส่วนว่าสตรีผู้นี้เป็นแค่หญิงคณิกา
เพราะทั่วตัวปราศจากอาวุธลับไร้ซึ่งยาพิษ มีเพียงตำราวสันต์ในแขนเ
