ถังไห่เฉิงลืมไปแล้วว่ายังมีงานคั่งค้างรอให้สะสาง เนื่องจากนางตรงหน้าสำคัญกว่ามาก
ชายหนุ่มก้มหน้าลง กดปลายจมูกโด่งสันกับลำคอระหง พ่นลมหายใจร้อนๆ พร้อมขบเม้มดูดดันไปตามใบหู ข้างแก้ม ประทับจุมพิตไปเรื่อยๆ ตามเนินผิวเนื้อที่ทั้งนุ่มเนียนและขาวผ่อง
ไอความร้อนแล่นลามไปทั่วร่างไต่ระดับความปั่นป่วนปะทุปีนเกลียวไปกองรวมกันอยู่ใต้ท้องน้อย อาวุธเร้นลับถูกปลุกความร้ายกาจให้ผงาดกล้า รอแค่เปลื้องผ้าก็สามารถปลดเปลื้องถึงสุดปลายทางแห่งพายุอารมณ์อันสุขสม
ทว่าจังหวะที่กำลังเอื้อมมือขึ้นแหวกสาบเสื้อกลับได้ยินเส้นเสียงหวานใสหัวเราะคิกคัก
อ๋องหนุ่มชะงักเล็กน้อย ถอนใบหน้าจากลำคอหอมกรุ่น เห็นคนงามกำลังแย้มยิ้มจนดวงตาหรี่หยีเห็นฟันขาวเรียงตัวสวย
ลี่เซียนพึมพำเสียงเบา “ท่านทำอะไรรึ? จั๊กจี้ยิ่ง”
“...”
อีกครั้งที่ถังไห่เฉิงรู้สึกนึกเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟัน เพลิงโทสะยากระบายผุดวาบอัดแน่นอยู่กลางอกอีกคำรบ
ปลาย
