ภายในกระโจมใหญ่หลังหนึ่งข้างลานของหมู่บ้าน
บุรุษชุดขาวนั่งบนตั่งนุ่มทำสมาธิแน่วแน่ด้วยท่าทางสุขุมเยือกเย็นน่าเคารพกราบไหว้เป็นอาจารย์
ซุนยวี่สั่งให้คนกางกระโจมหลังนี้ห่างออกจากกระโจมของเหล่าทหารและบ้านเรือนไกลพอควร ด้วยเหตุผลแห่งนักพรต
หลังจากกลุ่มผู้คนต่างเข้ากระโจมพักผ่อน โดยเหลือเพียงทหารยามเดินตรวจตราด้านนอกไกลออกไป รอบกระโจมของซุนยวี่จึงเงียบสงบมากเป็นพิเศษ
เปลือกตาที่แต่เดิมปิดสนิทค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของคนผู้หนึ่ง
“เข้ามา”
ซุนยวี่เอ่ยเสียงกดต่ำเบาๆ ส่งผลให้ผู้มาเยือนเปิดม่านกระโจมแง้มออกเล็กน้อยก่อนพาร่างระเหิดระหงในชุดสีฟ้าอ่อนเดินนวยนาดเข้ามานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ห่างกันไม่ถึงหนึ่งช่วงแขน
“ไม่เจอกันนานเลยนะเจ้าคะท่านนักพรตซุน”
ผู้มาเยือนยามวิกาลทั้งแสดงออกอย่างสนิทสนมนางนี้ เป็นสาวงามนามซิ่วซู
ซุนยวี่ยกยิ้มอบอุ่น ไม่เอ่ยวาจา เพียงมองหน้านางนิ่งๆ
