บทที่13
ยามรุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนยังโรงเตี๊ยมนอกเมืองแคว้นหนิง คนที่เคยมีร่างกายเดิมซึ่งคุ้นกับการตื่นเช้าประจำมาตั้งแต่จำความได้ ด้วยเฉินอิงลั่วนางนั้นต้องเร่งรีบช่วยผู้เป็นยายออกไปขายน้ำเต้าหู้และเต้าฮวย* (ไรต์ขอใช้ภาษาไทยเพื่อการอ่านเข้าใจง่ายนะคะ) จากนั้นก่อนยามอู่นางยังต้องออกไปยังชายเขานอกเมืองเพื่อเสาะหาสมุนไพร หรือหากวันใดนางมิได้ออกไปก็จะดูแลเก็บรักษาเหล่าสมุนไพรบางชนิดที่ร้านยานั้นยังมิต้องการซื้อ
กายสมส่วนก็ขยับตัวตื่นในช่วงยามอิ๋นเช่นเคย ด้วยร่างกายนี้นั้นให้นอนดึกเพียงใดเฉินอิงลั่วนางก็เคยชินต่อการตื่นเวลาเช่นนี้มาโดยตลอด ทว่าเพียงนางเริ่มขยับกายเท่านั้นผู้ที่นอนกกกอดร่างน้อยมาทั้งคืนก็ตื่นตามด้วยความที่เขานั้นเป็นผู้นอนระวังตนมาตั้งแต่เริ่มจดจำความได้ เพราะการมีสายเลือดเช่นเขานั้นทุกเวลาล้วนถูกหมายปองเอาชีวิตเสมอ
“เจ้าจะไปที่ใดหรือ?”
หยางหรงเหยานั้นกล่าวต่อภรรยา ทว่าดว
