หึงเด็ก 2
797 คำ
มนสิชาตกใจที่จู่ๆ ดนย์ซึ่งมาจากไหนไม่รู้ แล้วเดินเข้ากระชากแขนเธอ จนหญิงสาวต้องลุกขึ้นยืนข้างๆ เขา “อะไรกันคุณดนย์!”
“กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้”
ศิวัฒน์ที่ไม่รู้ว่าดนย์เป็นใคร และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำราวกับว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมนสิชายังไงยังงั้น “อะไรกันคุณ ปล่อยม่อนเดี๋ยวนี้นะ”
“อย่าเสือก!!”
ถ้อยคำผรุสวาทที่ดนย์พูดออกมาทำให้มนสิชาเหลืออด อะไรกัน เขาทำเหมือนกับว่าเธอไปทำอะไรผิด
“คุณดนย์! กรุณาสุภาพกับเพื่อนฉันด้วย”
“ทำไมฉันต้องสุภาพกับมันด้วย ไม่จำเป็น!”
“งั้นถ้าคุณไม่สามารถทำตัวเป็นคนที่มีมารยาท หรือสุภาพกับคนอื่นได้ มาทางไหน เชิญคุณกลับไปทางนั้นเลยค่ะ”
ดนย์โกรธที่มนสิชาปกป้องศิวัฒน์ ชายหนุ่มจึงดึงแขนเจ้าหล่อนแล้วพาเดินออกจากร้าน ศิวัฒน์เห็นดังนั้นรีบเดินตามไปทันที
“คุณ! มันจะมากไปแล้วนะ”
“อย่ามายุ่ง! เรื่องของผัวเมียเขาจะคุยกัน คนนอกอย่างแกไม่เกี่ยว”
ศิวัฒน์โกรธมากเมื่อได้ยินดนย์พูดเช่นนั้น เขาไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นสามีของมนสิชา จะเป็นไปได้ยังไง ที่ผ่านมาหญิงสาวไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหนในฐานะแฟน คนที่ใกล้ชิดกับมนสิชาที่สุดก็คือเขา แล้วไอ้บ้านี่มันเป็นใคร
“ม่อน! ไม่จริงใช่ไหม” ศิวัฒน์หันไปถามมนสิชา ที่ตอนนี้ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา เพราะทั้งกลัวทั้งอาย
มนสิชานิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร จะบอกว่าเขาจ้างเธอมาเป็นนางบำเรออย่างงั้นหรือ
คนในห้างฯ ต่างพากันมามุงดู บ้างก็กระซิบกระซาบเพราะดนย์และมนสิชาดูอายุห่างกันพอสมควร ไทยมุงที่มามุงดูการปะทะคารมกันระหว่างสองหนุ่ม นอกจากคนธรรมดาแล้ว ยังมีนักข่าวที่คุ้นหน้าคุ้นตาดนย์อยู่อีกด้วย เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังนั้น มีหรือจะพลาดที่จะนำไปเสนอข่าว
“จริง!”
เสียงของดนย์ที่ตอบแทนมนสิชาเพื่อยืนยันในสิ่งที่ศิวัฒน์อยากรู้ พูดจบชายหนุ่มก็ลากมนสิชาไปที่ลานจอดรถทันที ทิ้งให้ศิวัฒน์ยืนกำหมัดตัวชาดิกอยู่ท่ามกลางไทยมุงที่มายืนดูอีกเป็นร้อย
“ลงมาเดี๋ยวนี้นะม่อน!” ดนย์เปิดประตูและสั่งให้หญิงสาวลงมาจากรถ แต่มนสิชายังคงนั่งเฉย เหมือนคำพูดของเขาเป็นเพียงลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไป การกระทำของเธอยิ่งเหมือนไปยั่วให้ชายหนุ่มโกรธมากขึ้น
"ไม่ลงใช่ไหม ได้! "ดนย์ก้มลงมาจูบหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถ มนสิชาตกใจ รีบผลักเขาออก เพราะกลัวมะลิหรือป้าสมรออกมาเห็น แต่ดนย์กลับเข้าใจผิด คิดว่าเธอรังเกียจเขา
“ทำไม!! หรือว่าไอ้นั่นมันลีลาเด็ด จนทำให้เธอลืมผัวคนนี้แล้วเหรอ”
ดนย์โกรธจนเผลอพูดจาไม่ดีใส่เจ้าหล่อน มนสิชาที่ได้ยินดังนั้นก็โมโห จนเผลอตบหน้าชายหนุ่ม
“ฉันไม่ใช่เมียคุณ!”
“เหอะ! แล้วที่นอนเอากับฉันทุกคืนเรียกว่าอะไร อ้อ! ลืมไป นางบำเรอสินะ งั้นตอนนี้เธอก็ทำหน้าที่เลยเป็นไง” ดนย์พูดจบแล้วช้อนร่างของหญิงสาวอุ้มพาเข้าบ้านไป
“ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่มีอารมณ์จะมีเซ็กซ์กับคุณตอนนี้”
“อย่ามาเล่นตัว ฉันจ่ายให้พวกเธอไปตั้งครึ่งล้าน!” ทันทีที่วางมนสิชาลงบนเตียง เขาก็ขึ้นคร่อมร่างบางของหญิงสาว แล้วโหมกระหน่ำรสจูบที่รุนแรงราวกับไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างใส่เธอทันที
เพลงรักครั้งนี้ของดนย์รุนแรงจนมนสิชารู้สึกว่าเขากำลังลงโทษเธอ เมื่อทุกอย่างเดินมาใกล้สุดทางแล้ว หญิงสาวจึงร้องเตือนเขาให้ใช้เครื่องป้องกันก่อนเหมือนทุกครั้ง "คุณดนย์ ใส่ถุงยางก่อนค่ะ"
ดนย์ชะงักเมื่อได้ยินมนสิชาพูดเช่นนั้น เขาเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าหล่อนรังเกียจ จึงทำในสิ่งตรงกันข้ามกับที่เธอบอก
“ไม่! ทำไมฉันต้องใส่ด้วย”
พูดจบเขาก็โหมกระหน่ำไฟรักมาแผดเผามนสิชาจนหญิงสาวรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะไหม้เป็นจุณ เมื่อทุกอย่างจบลงไฟเหลือเพียงแค่ควันกรุ่นๆ อารมณ์ของดนย์ก็คล้ายจะคลายลงเช่นกัน ความรู้สึกผิดจึงเริ่มเข้ามาแทนที่ความโกรธเมื่อสักครู่ แต่ความปากหนักยังมีมากกว่า จึงไม่ได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกไป
- ผู้เขียน
