เหยื่อเริ่มติดกับดักแล้ว
1178 คำ
นางร้ายไป๋หรงต้องเป็นของเขา
อี้เฟยหยางตั้งใจตั้งมั่น เขาไม่เคยได้รู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้มาก่อน ความรู้สึกที่ตัวเองกำลังจะเป็นผู้ล่า ทำให้เลือดในกายของเขาพุ่งกระฉูด ภายในใจฮึกเหิมทะนงตัวว่าอย่างไรศึกครั้งนี้เขาต้องเป็นผู้ชนะ
“คุณอี้เฟยหยางคะ” เสียงใสๆเนิบๆ เอ่ยเรียกอย่างอ่อนโยนดวงตาเป็นประกายวิบวับ
“ครับ โทษทีครับพอดีบรรยากาศดีผมเลยคิดเยอะไปหน่อย”
“เอ่อค่ะ แสงเริ่มหมดแล้ว เรากลับกันดีกว่าค่ะ”
พอเห็นแววตาและท่าทางของอี้เฟยหยาง ไป๋หรงเริ่มมีความกังวลระวังไว้หน่อยเป็นดี ท่าทางแสนจะกรุ้มกริ่มแม้จะพยายามเก็บอาการก็ดูออกง่ายว่าเสแสร้งจอมปลอม
“ผมได้จัดเตรียมโต๊ะไว้แล้ว หิวหรือยังครับ" ชายหนุ่มยังไม่อยากแยกกับหญิงสาวตอนนี้เลย
“จัดที่ไหนคะ” ไป๋หรงรู้สึกว่าหากรู้สถานที่ก่อนน่าจะดีกว่าเผื่อได้ตัดสินใจใหม่
“ริมหาดหน้าโรงแรมครับ” จุดนั้นมุมสวยสุดอี้เฟยหยางตั้งใจสร้างความประทับให้หญิงสาวให้มากที่ แววที่ส่งมาทำให้ไป๋หรงมั่นใจว่าอี้เฟยหยางมีศักดิ์ศรีและความมั่นใจ คงไม่ทำอะไรที่ต่ำทราบ
“ดีจังเลยค่ะ บรรยากาศแบบนี้ทานข้าวริมหาดยามเย็นต้อง โรแมนติกมากๆเลย”
ยิ้มหวานละลายไปจนถึงดวงตา ทำให้ชายหนุ่มอุทานในใจ เช่นนี้กระมังเรียกคนงาม เพียงแค่ยิ้มโลกก็สดใส
เมื่อเดินกลับมาโรงแรมอาหารก็จัดเตรียมไว้พร้อม ต้องชมเลยว่าการจัดการจีบรุกเข้าหาผู้หญิงของอี้เฟยหยางไม่ใช่ใครจะเลียนแบบได้เพราะต้องมีทั้งเงินและหน้าตา
ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างพร้อมและรวดเร็วโต๊ะอาหารจัดไว้เพียง 2 ที่ แต่ละมุมมีแสงไฟเพิ่มความโรแมนติค เมื่อเดินมาใกล้จะถึงโต๊ะหนึ่งในบอดี้การ์ดอี้เฟยหยางก็วิ่งเอาดอกกุหลาบมาให้ชายหนุ่ม
โต๊ะอาหารริมหาด
อี้เฟยหยางวันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตขาวยังคงปลดกระดุม 2 เม็ดเช่นเคย ใส่กางเกงขาสั้นลำลองทำให้ดูเป็นคนที่เข้าถึงได้ง่ายขึ้น ต้องยอมรับว่าไม่ว่าจะรูปร่าง หน้าตา ท่าทางบุคลิก ฐานะล้วนแต่สามารถละลายหญิงสาวได้ในเสี้ยววินาที ในวินาทีที่ก้าวเดิน เขาส่งแววตาหวานละมุมมาให้ เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าไป๋หรง ชายหนุ่มก็ยืนช่อกุหลาบสีขาวให้หญิงสาว
“เนื่องในโอกาสอะไรคะ” ไป๋หรงเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสาผสมท่าทางเอียงอายเล็กน้อย
“ผมมีความรู้สึกดีๆ อยากมอบให้ครับ ไม่ทราบจะเป็นได้ไหมว่า หากผมจะขอส่งความรู้สึกดีๆ นี้ให้กับคุณไป๋หรงทุกวัน” เป็นการบอกว่าจะจีบอย่างมีชั้นเชิงของอี้เฟยหยาง ถือได้ว่าเป็นบุรุษมารยาร้อยเล่มเกรียนคนหนึ่ง
“แล้วจะนานแค่ไหน สำหรับความรู้สึกดีๆ นี้คะ”
ไป๋หรงกลั้นยิ้มไว้ในใจ เธอเองก็อยากรู้ว่าพ่อปลาไหลใส่สเก็ตนี้จะตอบอย่างไร
“จนกว่าคุณไป๋หรงจะไม่รับมันครับ”
คำสัญญาของผู้ชายถ้าวันนี้เชื่อน้ำทะเลก็หวานแล้ว
“ดิฉันว่า น่าจะเร็วไปนิดหนึ่ง ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะคะ”
ไม่ปฏิเสธและไม่ยอมรับ หลอกให้้ชายหนุ่มหลงตัวเองไป เช่นนี้ดีที่สุด
“แค่คุณไป๋หรงไม่ปฏิเสธผม ผมก็ดีใจแล้วครับ เชิญครับ”
ภาพบุรุษรูปงามนั่งจิบไวท์ริมชายหาด อี้เฟยหยางถือว่าทำให้วิวริมทะเลงดงามสมบูรณ์ไม่น้อย ไป๋หรงจ้องมองเพื่อเก็บภาพนี้ไว้ในทรงจำ แววตาเธอมุ่งมั่นใส่ใจทุกรายละเอียด เธออยากจะหยิบภาพมาวาดตอนนี้ซะเลย แต่ได้ตัดใจเก็บภาพนี้ไว้ภายในใจแทน
แววตาของไป๋หรง ล้วนอยู่ในสายตาของอี้เฟยหยาง
มุมปากเหยียดขึ้นเล็กน้อย
เหยื่อเริ่มติดกับดักแล้ว
“คุณไป๋หรงกลับวันไหนครับ”
“มะรืนค่ะ ฉันมีงานเปิดกล้องละครเรื่องใหม่”
“ให้ผมไปส่งนะครับ ผมก็จะกลับมะรืนเช่นกันส่วนรถของคุณไป๋หรงผมจะให้คนขับไปส่งให้”
“บังเอิญบ่อยจังเลยนะคะ ฉันเริ่มจะเข้าข้างตัวเองว่าคุณอี้เฟยหยางพยายามทำให้มันบังเอิญมากกว่า”
ไป๋หรงหรี่ตามองชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กๆ ทำเป็นอวดความฉลาดเล็กน้อย ให้เขารู้ว่าตัวเองก็ดูออกนะ
ทำเป็นรู้ทันเช่นนี้ อี้เฟยหยางหัวเราะในใจเขาไม่ได้มองว่าฉลาดเท่าไร ก็ต้องการให้เข้าใจแบบนั้นอยู่แล้ว
“คุณไป๋รู้ตัวซะแล้ว เช่นนั้นจะให้ผมไปส่งได้ไหมครับ”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ฉันมีของต้องเก็บเยอะ”
เธอมีภาพวาดที่ต้องวาดและใช้สมาธิพรุ่งนี้ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับชายหนุ่มเท่าไรนัก
“เสียดายจังเลยนะครับ ผมนึกว่าจะได้รับการไว้วางใจแล้ว”
อี้เฟยหยางทำหน้าหง่อย ที่โดนปฏิเสธ หากเป็นสาวงามละอ่อนคนอื่นย่อมใจอ่อนให้กับชายหนุ่มหล่อเหลา แต่เสน่ห์ชายงามใช้กับไป๋หรงไม่ได้
“ไว้โอกาสหน้านะคะ ฉันไม่สะดวกจริงๆ” ตอนนี้หมดเวลาเล่นเธอต้องกลับไปวาดภาพ ถ้าเธอยอมอี้เฟยหยางต้องรุกหนักแน่นอน จะทำให้เธอเสียสมาธิเธอไม่ได้เปิดกั้นแต่ไม่ได้เปิดกว้างเท่าไรนัก
“ฉันขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ มันวิเศษมาก ฉันเหนื่อยแล้วขอตัวก่อนค่ะ”
เอ่ยเสร็จก็โค้งคำนับ ยกขาเรียวยาว เนียนละเอียดพร้อมทรวดทรงองค์เอว เยือนกายออกไปอย่างมีจริตดั่งเดินแบบของเหล่านางงาม ทิ้งให้ อี้เฟยหยางตะลึงท่าทียั่วยวนนั้น กว่าจะได้สติไป๋หรงก็เดินเข้าลิฟท์ไปเรียบร้อยแล้ว
สำหรับมื้อเย็นไป๋หรงกินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้อารมณ์วาดภาพกำลังมาเธอรีบไปวาดจะดีกว่า
เช้าวันต่อมาก็ไม่เห็นแม้เงาของไป๋หรงออกมาจากห้อง
เธอสั่งอาหารเข้าไปทานและออกมาเดินเล่นเล็กน้อย แล้วกลับเข้าไปห้อง เช้าวันต่อมาก็เช็คเอ้าออกจากโรงแรม อี้เฟยหยางไม่มีจังหวะแม้กระทั่งกล่าวสวัสดี หากจะเข้าไปหาทันทีที่หญิงสาวออกมาจากห้อง
ก็ดูไร้ชั้นเชิงเกินไป เขาทำไม่ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้นางร้ายในดวงใจหลุดลอยไปก่อน
ไป่หรงกลับถึงคอนโด เกือบจะก็เป็นเวลาเที่ยง เธอก็เก็บของขึ้นห้องทันที พอมาถึงห้องเทียบกับการที่ได้ไปอยู่โรงแรมหรู การอยู่คอนโดเล็กเช่นนี้ ทำให้บรรยากาศการพักผ่อนหลังทำงานเสียบรรยากาศไปมาก
ไป๋หรงเริ่มไตร่ตรองเรื่องบ้านถ้าจะซื้อบ้านคงต้องหาหมู่บ้านที่มีความปลอดภัยสูงสักหน่อย
หญิงสาวมั่นใจว่าต่อไปเธอจะต้องโด่งดังมากแน่นอน
- ผู้เขียน
