ผมกลับมาบ้าน ไม่ลืมจะใช้วิทยุสื่อสารส่งข้อความไปบอกครูฝึกว่าขอยกเลิกการฝึกของริชชีโดยไม่ได้บอกเหตุผลว่าเพราะอะไร แต่เขาก็ไม่ได้ถาม ดูท่าคงจะรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น
ก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องขุดเรื่องบ้า ๆ นั่นขึ้นมาพูดอีก
พอถึงห้องนอนได้ ผมก็จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉีดยาต้านไวรัสให้ตัวเอง แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ลืมไปหมดสิ้นว่ารับปากกับด็อกเตอร์ดีนไว้ว่าอะไรบ้าง ก็ตอนนี้ผมเหนื่อยล้าเกินกว่าจะไปสนใจริชชีที่ยืนหัวโด่อยู่ปลายเตียงแล้ว
ผมปิดเปลือกตาลง พยายามข่มตาให้หลับด้วยไม่อยากจะคิดอะไรให้ฟุ้งซ่าน แต่ทำเพียงแค่หลับตาเท่านั้น เสียงของไอ้คนตัวการก็ดังขึ้นทันใด
“นายโกรธเหรอวีวี่”
“โกรธอะไร” ผมถามโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้า ลืมตาขึ้นยังไม่ทำเลย
“ก็โกรธที่ฉันจูบนายน่ะ”
แต่พอหมอนั่นพูดประโยคนี้ ผมก็ลืมตาโพลง เหลือบมองหน้าหล่อๆ ที่ดูยังไงก็ไม่มีแม้แต่เสี้ยวความสำนึกผิด นอกจากรอยยิ้มกว้างที่ผุดพรา
