เมื่อวานว่าระบมแล้ว วันนี้ระบมหนักกว่าเป็นเท่าตัว
ผมลากสังขารตัวเองกลับมาที่บ้านท่านนายพลอย่างยากลำบาก ดีที่ทหารยามหน้าบ้านไม่สนใจที่จะตรวจตราอะไรเพราะจำหน้าได้ หรือไม่ก็เพราะเห็นว่าสภาพผมสะบักสะบอมจนน่าสังเวช พวกเขาเลยปล่อยให้ผมเข้ามา ผมเลยแบ่งบุหรี่ที่เป็นของรางวัลจากเวทีมวยเถื่อนให้พวกเขาคนละมวนเพื่อสร้างสัมพันธไมตรี เผื่อว่าวันไหนไวรัสในตัวผมมันกำเริบมากกว่านี้ ผมจะได้รอดพ้นจากการตรวจง่าย ๆ
พอเข้ามาได้ ผมก็ตรงขึ้นไปยังห้องนอนของนาวีทันที ทว่าจังหวะที่ผมกำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของคนด้านในพอดี ผมชะงักกึก มองคนตรงหน้าที่บัดนี้เปลือยท่อนบนอย่างหัวเสีย
“หนีกลับมาหน้าตาเฉย แล้วยังจะหนีไปอาบน้ำอีก สบายมั้ยล่ะ” ได้ที ผมก็แขวะ
นาวีมองตาเขียวก่อนจะยกมือขึ้นผลักอกผมให้พ้นทาง
“ถึกอย่างนาย แค่พาตัวเองกลับมาแค่นี้ ไม่ตายหรอก”
“ไม่ตายก็เกือบตาย ไม่รู้ตัวหรือไ
