แอนนาเบลบอกลาท่านนายพล แพทริกและผมเล็กน้อย ก่อนจะหายออกจากโต๊ะอาหาร คืนนี้แอนนาเบลนอนที่ห้องของร็อบบ์ตามคำชวน แค่ชวนนอนด้วย ผมก็รู้เลยว่าร็อบบ์ต้องการอะไร ถึงปากของร็อบบ์จะบอกว่าจะไม่ทำอะไร แต่เชื่อเถอะว่าเขาไม่ปล่อยความคิดถึงแอนนาเบลของตัวเองไปง่าย ๆ อย่างนั้นหรอก น่าสมเพชก็แต่ผมนี่แหละที่เจ็บแปลบในใจขึ้นมาลางๆ ที่เห็นสองคนนั้นลงเอยกันเหมือนเดิม
บัดซบชะมัด เมื่อตอนกลางวัน เขาเพิ่งจะจูบกับผมไปเองแท้ ๆ
ผมรีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งเมื่อแพทริกวางอุปกรณ์การกินในมือลง แล้วขอตัวกลับไปยังโรงนอนบ้าง พอเหลือเพียงผมกับท่านนายพล ท่านนายพลก็ถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนไม่ได้มาร่วมโต๊ะกับเรา
“มัวแต่กินเพลินไปหน่อย ว่าจะถามนายตั้งนานแล้วว่าลูกศิษย์ของนายไปไหน”
“ลูกศิษย์เหรอครับ?”
“ริชชีน่ะ ฉันไม่เห็นหมอนั่นทั้งวันแล้ว นี่ก็ไม่มาเลี้ยงฉลองด้วยกันอีก หมอนั่นไปไหนซะล่ะ หรือจะนอนไปแล้ว?”
ผมส่าย
