ปลายเดือนสิบสองหิมะยังคงตกโปรยปรายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หม่าอวิ๋นเซียงซุกตัวอยู่บนเตียงนอนกับเสี่ยวเมาประหนึ่งกำลังจำศีล นอกจากเวลากินข้าวแล้วนางแทบจะไม่กระดิกตัวออกจากเตียงอุ่นๆ นี่เลย จนมิวายถูกท่านปู่บุญธรรมแจกมะเหงกใส่หัวไปสองสามที
“นางหนูเซียงลงมาจากเตียงบัดเดี๋ยวนี้ มาช่วยข้าต้มยาเร็วเข้า หาไม่ข้าจะให้เจ้าเป็นหนูทดลองยาพิษตัวใหม่ของข้าเสีย” ติงเอ๋าซีที่กำลังคัดแยกสมุนไพรอยู่ตะโกนเรียกคนที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ตั้งแต่หิมะตกยายหนูน้อยนี่ชักขี้เกียจใหญ่แล้ว
หม่าอวิ๋นเซียงกระโดดลงจากเตียงทันควัน คว้าเสี่ยวเมามาอุ้มไว้แล้ววิ่งออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว “ท่านปู่ ข้ามิใช่หนูทดลองของท่านนะเจ้าคะ”
“ไม่อยากเป็นหนูทดลองก็รีบไปต้มยาเร็วเข้า แม่นมของเจ้ายังต้องใช้ยาถ้วยนี้อยู่”
ความจริงแล้วเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ติงเอ๋าซีสามารถทำเองได้ แต่ว่าเขาอยากสอนวิชาแพทย์ให้ยายหนูน้อย ให้นางมี
