สายลมเหมันต์พัดแผ่วหม่าอวิ๋นเซียงกระชับเสื้อคลุมตัวนอกให้แน่นขึ้นอีกนิด มือเรียวโบกพัดสานในมือพัดไฟในเตาเล็กไปพลาง ชะโงกหน้าดูยาในหม้อบนเตาไปพลาง
“ท่านปู่ ยาต้มได้ที่แล้วเจ้าค่ะ ข้าเทไปให้แม่นมดื่มเลยได้หรือไม่เจ้าคะ” ถามพร้อมจับหูหม้อต้มยาเตรียมจะยกเทใส่ชาม
“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ติงเอ๋าซีทิ้งพู่กันในมือลงโดยพลัน ลุกไปหาเด็กหญิงอย่างลนลาน “เจ้านี่นะ ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าหม้อต้มยามันร้อนหากทำหกไปจะทำเช่นไร สมุนไพรเหล่านี้ยิ่งแต่หายากๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวข้าทำเองส่วนเจ้าไปเล่นไกลๆ เลยไป”
“ท่านก็แค่บอกมาว่าเป็นห่วงกลัวมันจะลวกมือข้าแค่นั้นก็จบ ไม่เห็นต้องอ้อมค้อมเลย” หม่าอวิ๋นเซียงเอ่ยอย่างรู้ทัน ตลอดหนึ่งเดือนมานี้หลังจากได้รู้จักผู้อาวุโสท่านนี้มากขึ้น จึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นพวกแข็งนอกอ่อนใน คำพูดคำจาเหมือนจะไม่แยแสผู้ใดแต่ความจริงกลับจิตใจดีอย่างคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
อย่างวันก่อนท
