กว่าค่อนคืนแล้วที่หม่าอวิ๋นเซียงพยายามข่มตานอนให้หลับ นางกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะง่วงเลยสักนิด ใจคิดพะวงไปถึงชายชราที่นอนเจ็บอยู่บนตั่งกลัวว่าเขาจะไข้ขึ้นสูงแล้วมาตายในบ้านของตน นัยน์ตาหงส์กลอกไปมาภายใต้ความมืดสลัว ฝนที่เคยตกกระหน่ำเมื่อช่วงเย็นตอนนี้ซาไปแล้ว
“ไปดูสักหน่อยละกัน เพื่อความสบายใจ” ร่างเล็กก้าวลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบพลางฟังเสียงจากห้องข้างๆ ไปด้วย แม่นมคงไม่ตื่นมาเวลานี้กระมัง นางย่องด้วยฝีเท้าแผ่วเบาโดยไม่ลืมที่จะหยิบตะเกียงไฟติดมือมาด้วย
หม่าอวิ๋นเซียงเปิดปิดประตูห้องนอนเบามือ ก้าวเดินเนิบช้าอย่างระมัดระวัง ครั้นมาถึงตั่งกลางโถงเรือนก็รีบใช้มืออังหน้าผากคนเจ็บดูว่าเขาไข้ขึ้นสูงหรือไม่ ก่อนจะพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ไม่มีไข้อย่างนี้คงไม่ตายแล้วกระมัง”
สิ้นคำก็ดึงผ้าห่มที่ร่นลงไปอยู่ตรงหน้าอกขึ้นมาห่มให้เขาจนถึงคอ ใกล้เข้าเหมันตฤด
