ประกายตาของถางรั่วเหวยวูบไหวชั่งใจว่าจะช่วยคนดีหรือไม่ แต่คุณหนูบอกว่ารู้จักเขา ทว่ากลิ่นเลือดบนตัวเขาก็ทำให้นางยังไม่วางใจอยู่ดี “คุณหนู บ่าวว่าเราไม่ควรพาใครก็ไม่รู้เข้าบ้านนะเจ้าคะ ไม่รู้ว่าเป็นโจรชั่วหรือไม่”
มิใช่ว่าหม่าอวิ๋นเซียงไม่เคยคิดเช่นนั้น แต่เหตุการณ์เมื่อช่วงบ่ายทำให้นางเอนเอียงใจไปว่าเขาคงไม่ใช่คนเลวอะไร หากเป็นคนชั่วจริงคงจับนางไปขายหรือไม่ก็ฆ่าทิ้งไปแล้ว คงไม่คิดอยากทำงานตอบแทนค่าอาหารหรอก คำสั่งสอนของเสี่ยวเกอเกอนางจำมันได้ขึ้นใจ แต่ความรู้สึกของนางบอกว่าคนผู้นี้คบหาด้วยได้ เหมือนอย่างตอนที่เจอเสี่ยวเกอเกอใหม่ๆ ก็เป็นเช่นนี้
“ไม่ใช่คนชั่วหรอก เขาช่วยข้าไว้ตอนสะดุดล้มยามบ่าย หากไม่ได้เขาข้าคงเจ็บหนักกว่านี้เป็นแน่” หม่าอวิ๋นเซียงจำต้องโกหกคำโตออกไป หากนางไม่เอ่ยเช่นนี้มีหรือที่แม่นมจะเชื่อ อีกฝ่ายรักและเป็นห่วงนางมากถึงเพียงนั้นย่อมต้องขอบคุณคนที่ช่วยเหลือนางจากอันตรายอ
