หม่าอวิ๋นเซียงหลุดขำอย่างห้ามไม่อยู่ยามเห็นชายชราทำท่าราวกับชายหนุ่มเจ้าสำราญ รู้สึกหัวใจอุ่นวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ นางก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันไฉนจึงไม่กลัวคนผู้นี้ ซ้ำยังคิดว่าเขามิใช่คนเลวร้ายอันใดอีกด้วย นางคงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“บาดแผลของท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
“ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าใด อีกไม่กี่วันก็หายสนิทแล้ว” ติงเอ๋าซีตอบพลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ แผลแค่นี้ไม่นับเป็นอันใดได้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาถูกพิษมาด้วยจึงทำให้อาการดูย่ำแย่ แม้จะถอนพิษออกไปแล้วทว่าร่างกายของเขาก็ยังอ่อนแรง เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องมาสองวันเต็มๆ จนเกือบเป็นลมไปในป่า พอได้กินอาหารเรี่ยวแรงที่หายไปก็กลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็เข้าไปในป่าเพื่อเก็บสมุนไพรมารักษาบาดแผล แต่ไม่ทันไรฝนก็ตกลงมาเสียก่อนเขาจึงย้อนกลับมายังบ้านของเด็กน้อยแล้วแสร้งเป็นคนป่วยใกล้ตาย
มีที่คุ้มหัวกันฝนอยู่ต่อหน้าแท้ๆ ผู้ใดจะอยากไปนอนหนาวตากฝ
