หลังจากทายาเสร็จหม่าอวิ๋นเซียงก็อุ้มเสี่ยวเมาไปนั่งบนตั่งแล้วหยิบหนังสือนิทานที่เหอฮูหยินมอบให้ขึ้นมาอ่าน ถางรั่วเหวยจุดเทียนในเรือนจนทั่ว ยังไม่ถึงยามโหย่วเลยด้วยซ้ำแต่ท้องฟ้ากลับมืดเสียแล้ว สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาปรอยๆ
“หนาวหรือไม่เจ้าคะ” ถางรั่วเหวยถามพลางขยับกระถางไฟให้ไกล้ตั่งขึ้นอีกนิด
หม่าอวิ๋นเซียงกระชับผ้าคลุมให้แน่นขึ้น สายฝนปลายฤดูสาทรต้นฤดูเหมันต์เช่นนี้ให้ความรู้สึกหนาวเสียดกระดูกยิ่งนัก เสี่ยวเมาเองก็ขดตัวอยู่บนตักนางไม่ยอมห่างไปไหน มันซุกหัวเข้ากับพุงน้อยๆ ของนางเพื่อหาไออุ่น
ครั้นเห็นว่าภายในห้องนอนอบอุ่นพอแล้ว ถางรั่วเหวยจึงผละไปชงชาขิงผสมน้ำผึ้งมาให้ผู้เป็นนาย “ดื่มสักหน่อยร่างกายจะได้อุ่นขึ้นเจ้าค่ะ”
หม่าอวิ๋นเซียงรับชามาดื่มอย่างไม่อิดออด แม้ความจริงแล้วนางไม่ชอบดื่มชาขิงเลยก็ตาม แต่ยามนี้ร่างกายรู้สึกหนาวพอดื่มเข้าไปแล้วกลับอุ่นขึ้นได้จริงๆ “แม่นมก็นั่งลงดื่มชาด้วยก
