เสียงร้องไห้ของหม่าอวิ๋นเซียงหายไปในบัดดล นางปิดปากตัวเองไว้แน่นปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มอย่างไร้เสียงสะอื้น พลางมองชายชราโกงตัวไอโขลกๆ
“เอาอาหารมาให้ข้า” ครั้นหยุดไอแล้วจึงสั่งให้อีกฝ่ายส่งอาหารที่ตกอยู่ข้างหลังนางมาให้ตน
“ขะ ข้าไม่มีอาหาร” นางตอบเสียงสั่น เม้มริมฝีปากแน่นไม่กล้ามองเขาตรงๆ
“ก็เนื้อหมักเกลือกับลูกพลับแห้งนั่นอย่างไรเล่า รีบส่งมา เร็วเข้า” ติงเอ๋าซีกวักมือให้นางรีบส่งมาเร็วๆ ตอนนี้เขาหิวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว บาดแผลที่ได้รับมามันก็เจ็บอยู่หรอกแต่ดันหิวมากกว่านี่สิ แถมยังไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน เขาถูกน้ำซัดมาไกลจากจุดที่ตกลงมาจากหน้าผาไกลโข ฟื้นมาอีกทีก็เกยฝั่งอยู่ข้างลำธารตรงตีนเขาเสียแล้ว หลังจากทำแผลให้ตัวเองเสร็จจึงเดินมาเรื่อยๆ เพื่อหวังสำรวจที่แห่งนี้ แต่ก็ดันหมดแรงเดินเสียก่อน โชคดีที่เขาประสาทสัมผัสดีจึงได้ยินเสียงฝีเท้าและได้กลิ่นเนื้อหมักเกลือ เลยตัดสินใจค
