หม่าอวิ๋นเซียงหลับตาลงผ่อนกายพิงอกจ้าวจื่อเทียนปล่อยให้เขาโอบกอด จมูกพลันได้กลิ่นคาวโลหิตจางๆ จากตัวเขา นางลืมตาขึ้นใช้มือยันหน้าอกแกร่ง เอ่ยถาม “ท่านบาดเจ็บมาเช่นนั้นหรือ”
จ้าวจื่อเทียนขมวดคิ้วมุ่นครุ่นคิด “แผลเก่าเท่านั้น ไม่ร้ายแรงหรอก”
บาดแผลเหล่านี้เขาได้มาเมื่อสิบวันก่อนจากการถูกลอบสังหาร เป็นเพียงแผลถากๆ เท่านั้น ทว่าเพราะต้องขี่ม้าเดินทางอยู่ตลอดหลายวันมานี้แผลจึงไม่สมานกันสักที
“มาให้ข้าดูหน่อย” หม่าอวิ๋นเซียงขยับกายลงจากตักจ้าวจื่อเทียน ก่อนจับสาบเสื้อเขาทำท่าจะถอดออก
ชายหนุ่มตะครุบมือของเด็กสาวไว้โดยพลัน “ข้าไม่เป็นไร แผลเล็กน้อยเท่านั้น”
“ถึงจะเป็นบาดแผลเล็กๆ หากไม่รักษาให้ดีอาจอักเสบจนลุกลามก็เป็นได้ แบบนี้ท่านยังกล้าว่าเล็กน้อยอีกหรือ” นางถลึงตาใส่เขา “ปล่อยมือท่านเดี๋ยวนี้ ข้าจะได้ดูแผลให้”
ใบหน้าที่เรียบเฉยเย็นชาอยู่เป็นนิตย์ของจ้าวจื่อเทียนพลันเห่อร้อนขึ้นมา เมื่อคิด
