องครักษ์ทั้งสี่ต่างลอบสบตากัน พวกเขาได้แต่ร่ำร้องในใจว่าบรรลัยแล้ว แม่นางน้อยไม่กลัวตายผู้นี้ถึงกับกล้ากล่าวหาองค์ชายห้าว่าเป็นหัวขโมยเชียวหรือ ช่างไม่รักชีวิตของตัวเองเอาเสียเลย เยี่ยฟงแอบถอยหลังออกมาเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดอีก เขาอุตส่าห์ยื่นบันไดไปให้แล้วแต่นางกลับไปยอมลงมาซ้ำยังอาจหาญด่าองค์ชายอีก คงได้แต่ไว้อาลัยให้นางอยู่ในใจเงียบๆ น่าเสียดายยิ่งนัก ยังเด็กอยู่เลย
“เจ้าวุ่นวายพอหรือยัง” จ้าวจื่อเทียนเดินไปใกล้หม่าอวิ๋นเซียงอีกนิด “ส่งมาให้ข้า”
“เหตุใดข้าต้องให้ท่านด้วย” นางหย่อนถุงหอมเข้าไปในอกเสื้อ “ท่านมิใช่เจ้าของมันเสียหน่อย”
ศีรษะของจ้าวจื่อเทียนเริ่มปวดตุบๆ ขึ้นมา เสี่ยวเซียงเซียงของเขานางเป็นคนดื้อรั้นเช่นนี้เองหรอกหรือ แม่สาวน้อยคนนี้ช่างหาเรื่องให้เขาปวดหัวได้ดีเสียจริง ดูจากแววตาของนางแล้ววันนี้หากไม่ได้รับคำตอบที่พึงพอใจคงไม่ยอมคืนถุงหอมมาให้เขาเป็นแน่ ในเมื่อใช้ไม้อ่อน
