หม่าอวิ๋นเซียงสลัดความคิดยุ่งยากเหล่านั้นทิ้งไปแล้วอาบน้ำอย่างสบายใจ นางก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดจึงได้เชื่อว่าคนกลุ่มนี้จะไม่ทำร้ายและไม่คิดร้ายต่อตน จะว่าเป็นเพราะเขาช่วยชีวิตนางไว้ก็ไม่น่าใช่ ยามเห็นบุรุษผู้ที่เป็นนายท่านผู้นั้นก็ทำให้อดคิดถึงเสี่ยวเกอเกอขึ้นมาเสียมิได้
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วหม่าอวิ๋นเซียงก็ออกไปพบผู้มีพระคุณที่โถงรับรอง ในห้องมีชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นเพียงคนเดียว ส่วนคนที่ยกน้ำมาให้นางอาบกลับไม่เห็นแม้แต่เงา
“ขออภัยที่ให้ท่านต้องรอนาน” กล่าวพลางยอบกายคำนับ คนผู้นี้คงมิใช่คนธรรมดา เสื้อผ้าของเขาแม้จะเป็นสีพื้นแต่กลับเป็นผ้าไหมราคาแพง ลักษณะท่าทางเหมือนผู้สูงศักดิ์หรือขุนนาง
จ้าวจื่อเทียนให้แปลกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายรู้จักวิธีการคำนับอย่างสตรีชั้นสูง ท่วงท่าของนางไม่ต่างจากสตรีในห้องหอที่ได้รับการฝึกอบรมมาเป็นอย่างดีเลยสักนิด มิใช่ว่าเสี่ยวเซียงเซียงที่เ
