หม่าอวิ๋นเซียงก้าวเดินเร็วกว่าปกติเล็กน้อย ตอนนี้นางเพลียมาก กลับมาจากเก็บสมุนไพรแล้วยังต้องเข้าหมู่บ้านไปรักษาคนอีกจะมิให้เหนื่อยล้าได้อย่างไร ตอนนี้นางคิดเพียงว่าอยากกลับไปอาบน้ำแล้วนอนแผ่อยู่บนเตียงให้หายเมื่อย
“ป่านนี้เสี่ยวเมาหิวแย่แล้วกระมัง” ยกห่ออาหารที่เหอฮูหยินห่อมาให้ขึ้นดูแล้วยิ้มกว้าง ไก่ย่างหอมกรุ่นชวนน้ำลายสอเจ้าแมวจอมยุ่งต้องชอบมากแน่ๆ
อีกไม่ถึงครึ่งลี้เท่านั้นก็จะถึงบ้านแล้วแต่หม่าอวิ๋นเซียงกลับต้องหยุดฝีเท้าลง คนชุดดำกลุ่มหนึ่งเข้ามาขวางทางนางไว้ นางมองไม่เห็นหน้าพวกเขาเพราะคนเหล่านี้ต่างมีผ้าปิดคาดใบหน้าครึ่งล่างไว้ เด็กสาวพยายามทำจิตใจให้สงบ สมองเร่งคิดหาทางรอดให้แก่ตนเอง
“พวกท่านเป็นโจรหรือ” พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ตื่นกลัว แม้จะเคยเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายในป่ามาบ้างแต่กับมือสังหารเช่นนี้นางไม่เคยเจอมาก่อน ทุกครั้งที่เจอสัตว์ป่ายามไปเก็บสมุนไพรนางรอดมาได้เพราะพกยาสล
