จ้าวจื่อเทียนเดินกลับมายังตั่งในโถงรับรองอีกครั้ง เขามองหมากขาวและดำบนกระดานหมากพลางหยิบตำราการเดินหมากที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาเปิดดู นางคงศึกษาวิธีการเดินหมากจากตำราเล่มนี้สินะ การจัดเรียงตัวหมากบนกระดานทำได้ไม่เลว มีการวางกับดักหลอกล่อให้ฝ่ายตรงข้ามเดินเข้ามาติดกับอย่างช้าๆ
“เติบโตมาได้ไม่เลวเลยทีเดียว ตาเฒ่านั่นคงสั่งสอนชี้แนะมาเป็นอย่างดีสินะ” นัยน์ตาดอกท้อทอประกายอ่อนโยนขึ้นมายามมองตะกร้าใบเล็กที่มีด้ายหลากสีและผ้าที่ยังปักไม่เสร็จ เขาหยิบสะดึงซึ่งขึงผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนขึ้นมาดู นิ้วแกร่งลูบไปบนนกตัวน้อยที่กำลังสยายปีอยู่เหนือดอกบัวอย่างแผ่วเบา
“ฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะเลยนี่นา”
ชายหนุ่มหลับตาลงสูดกลิ่นสมุนไพรจางๆ จากในห้อง นานเหลือเกินที่เขาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้ ทุกวันต้องเคร่งเครียดกับการเอาชีวิตรอดจากสนามรบไม่พอ ยังต้องคิดหาทางป้องกันภัยจากเงามืดที่จ้องเล่นงานตนมาตลอดหลายปีอีกด้ว
