หม่าอวิ๋นเซียงออกมาส่งติงเอ๋าซีที่หน้าประตูรั้วบ้าน มองส่งเขาไปจนลับสายตาจึงกลับเข้าไปในเรือน นางกวาดสายตามองไปโดยรอบโถงเรือนเห็นเสี่ยวเมานอนอยู่บนตั่งข้างชุดบุรุษที่ท่านปู่เตรียมไว้ให้
“ทีนี้ก็เหลือเพียงเจ้ากับข้าแล้วสินะ รู้สึกว่าเรือนดูกว้างขึ้นทันตาเลยทีเดียว”
นัยน์ตาหงส์หม่นแสงลง ยิ้มเศร้าให้เสี่ยวเมา นางสังหรณ์ใจว่าท่านปู่บุญธรรมคงไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้พบกันอีกหรือไม่ เหตุใดนางต้องแยกจากผู้ที่ตนรักและหวงแหนอยู่ร่ำไปกันนะ หรือสวรรค์อาจจะชังน้ำหน้ากันก็เป็นได้ จึงได้ทำเช่นนี้กับตน
หลังติงเอ๋าซีกลับเมืองหลวงไปหม่าอวิ๋นเซียงรู้สึกไม่คุ้นกับการใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังอยู่บ้าง สามสี่วันแรกนางหดหู่ใจจนมิได้ออกจากบ้านเลยสักก้าว ทุกวันก็จะหยิบตำราที่ชายชราทิ้งไว้ให้ขึ้นมาอ่านไปพลางถอนหายใจไปพลาง จนเข้าวันที่ห้านางจึงทำใจได้เริ่มขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรอีกครั้ง หลายป
