3.เสี้ยววินาที

1202 คำ

"ทำไมถึงเลือกจะแต่งงานกับปีศาจตระกูลซูล่ะ หรือว่านายเป็นพวกหลงใหลผู้หญิงที่ใบหน้า..." ลู่ชิงละสายตาจากกองเอกสารมากมายตรงหน้า มาปรายตามองหนิงเฉียง หุ้นส่วนและเพื่อนคนสำคัญของเขา "เรื่องในบ้านของฉัน จะต้องรายงานแกทุกเรื่องด้วยรึไง" "นี่ลู่ชิง แค่ประกาศงานแต่งของนายกับคุณหนูซูออกไป หุ้นส่วนของเราก็แทบจะถอนตัวจากการเป็นพันธมิตรทางการค้าเพราะทุกคนคำนึงถึงภาพลักษณ์ของธุรกิจ ขอล่ะ ผู้หญิงในเซี่ยงไฮ้มีมากมายนับไม่ถ้วนทำไมจะต้องเป็นซูเจินด้วย!!" "โวยวายไปก็เท่านั้น เรื่องนี้ตัดสินใจไปแล้ว นายน่ะ ควรจะตัดชุดเพื่อไปงานแต่งของเพื่อนสิ" หนิงเฉียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย "ถ้าไม่เห็นแก่ฉัน บางทีนายควรจะเห็นแก่ลู่หลินบ้าง..." ลู่ชิงเลือกที่จะเงียบเพราะเขาเหนื่อยกับการต่อล้อต่อเถียงกับหนิงเฉียงแล้ว เขาก้มหน้าลงทำงานต่อ โดยที่ไม่สนใจคำกล่าวของสหายอีกเลย ทำไมถึงต้องเป็นซูเจินอย่างนั้นน่ะเหรอ เพราะอะไรกันนะ เพราะความสวยงามของแววตานั่นยามที่จ้องมองเขา หรือเป็นเพราะริมฝีปากอวบอิ่มที่หัวเราะออกมาตอนที่เธอกำลังฆ่าคน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นซูเจิน มันกำลังดึงดูดเขา ทุกอย่าง... และเพราะเธอเป็นคนตระกลูซู เพราะเธอเกิดมาจากความเจ็บปวดของตระกลูซู ความเจ็บปวดได้หล่อหลอมหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งให้เกิดเป็นความแหลกสลายขึ้นมา... เขาก็แค่ รู้สึกสงสารทุกครั้งที่มองเห็นใบหน้านั่น รู้สึกว่าอยากจะดึงนางออกมา...จากความเจ็บปวดพวกนั้น ...... "ไม่กลับ ฉันจะกลับไปวันลองชุดแต่งงานเท่านั้น!!" จะกลับไปทำไมไม่ทราบ กลับไปดูคนแก่สองคนเล่นสงครามประสาทกัน... ไม่เอาด้วยแล้ว...ตีกันไปสองคนเถอะ เธอจะไม่ขอไปยุ่งเกี่ยวด้วยอีก พอที... "แต่นายหญิงไม่สบายนะคะ" ซูเจินถอนหายใจ นี่ผู้หญิงคนนั้นไม่มีมุกใหม่ๆจะเล่นแล้วหรือยังไง พอทำอะไรไม่ได้ก็อ้างว่าตัวเองป่วย อ้างว่าถูกทำร้าย แสร้งว่าอ่อนแอ เป็นผู้ถูกกระทำ ทั้งๆที่ไอ้เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดนี้ มันเกิดมาจากตัวเองแท้ๆ!! "ฉันก็ป่วยเหมือนกัน...ฝากบอกคุณแม่ด้วยว่าขอให้หายป่วยไวๆ" อิงอิงมองหน้าคุณหนูของเธอด้วยสายตาที่ตกใจมากทีเดียว นี่ไม่ใช่...คุณหนูที่เธอรู้จัก อันที่จริงคุณหนูแปลกไปตั้งแต่วันที่ล้มหัวฟาดพื้นตรงห้องใต้ดิน ตอนนั้นเธอตกใจเกือบตาย กลัวว่าคุณหนูจะเป็นอันตราย กำลังจะไปตามคนให้มาช่วยแต่อยู่ๆคุณหนูก็ฟื้นขึ้นมา... พร้อมกับความแปลก... แต่มันถือว่าเป็นความแปลกในทางที่ดีมากๆสำหรับเธอ เพราะคุณหนูไม่เคยทำร้ายใครอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น นั่นหมายความว่าชีวิตของเธอก็จะปลอดภัย...หายห่วง อิงอิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ในขณะที่ซูเจินยกมือขึ้นมาเท้าคางมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ตอนนี้หิมะกำลังตกลงมาแล้ว หิมะแรก... มีคนจำนวนมากเดินอยู่ด้านล่าง...บางคู่ก็จับมือกันเพื่อแสดงความรัก หิมะตกลงมาเบาบางราวกับปุยนุ่น ความสวยงามที่ไม่อยากละสายตาไปมองที่อื่นเลย... ภาพตรงหน้ามันสวยงามมากกว่าภาพวาด แสงไฟสลัวๆจากดวงไฟกำลังสาดส่องออกมาอย่างริบหรี่เนื่องจากมีหิมะไปปกคลุมตะเกียงเอาไว้ "....สวยจังเลย" "ไปเดินเล่นไหมคะ หิมะยังตกลงมาไม่แรงมากแถมยังเป็นหิมะแรกด้วย" "อื้ม..เอาสิ" อิงอิงสวมเสื้อคลุมให้คุณหนูของเธอ เธอจัดการเปียผมของซูเจินเอาไว้ด้านหลังก่อนจะสวมหมวกสีเดียวกับเสื้อคลุม "ฉัน..อยากจะอยู่คนเดียวสักพัก" อิงอิงก้มหน้าลงเล็กน้อย เมื่อเจ้านายของเธอกล่าวเช่นนั้น "เดี๋ยวฉันมานะคะ ตรงหัวมุมมีร้านขายซุปแบบโบราณ ถ้าได้ดื่มจะช่วยคลายความหนาวเย็นลงได้เป็นอย่างดีเลยค่ะ" ซูเจินพยักหน้าเบาๆ เธอเลือกจะเดินเล่นที่ด้านหน้าโรงแรม อาจจะเป็นเพราะว่าเธอยังไม่คุ้นเคยกับเส้นทางเมืองนี้ ทำให้ซูเจินไม่กล้าไปไกลสักเท่าไหร่ และในขณะที่เธอเดินอยู่ริมถนน ก็มีรถยนต์สีดำวิ่งผ่าน ชั่ววินาทีนั้น ราวกับว่าโลกหยุดหมุน หานเซียวจ้องมองไปยังใบหน้าที่เรียกได้ว่าไร้ที่ติของหญิงสาวที่ยืนอยู่ริมถนน เนื่องจากอากาศหนาวเย็นทำให้พวงแก้มของเธอขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ... เราสบตากันในชั่วขณะหนึ่ง หัวใจพลันเต้นแรงในวินาทีที่สายตาของเขาสอดประสานกับสายตาที่เอ่อล้นไปด้วยความงดงามของเธอ... นี่เรียกได้ว่า สวยสะกดสายตาใช่รึเปล่านะ? "ช่วยจอดรถ..." "คุณชายหาน ตรงนี้ไม่สามารถจอดได้ครับ ในเขตเมืองมีข้อห้ามเรื่องกฎจราจรเยอะพอสมควร ต้องขับตรงไปอีกสักพักถึงจะจอดรถได้..." อีกสักพักถึงจะจอดรถได้อย่างนั้นเหรอ? แล้วเขากลับมาจะยังได้เจอผู้หญิงคนนั้นอีกรึเปล่าล่ะ!! บ้าชะมัดเลย!! จะได้เจอกันอีกรึเปล่านะ อยากเจอกันอีกสักครั้งจังเลย หิมะเริ่มตกลงมาหนาตามากขึ้น ซูเจินก็เลยเดินข้ามถนนมาเพื่อจะเข้าโรงแรม เรียกว่าโชคดีได้ไหมนะเพราะว่าครั้งนี้ไม่มีสายตาที่แสนรังเกียจมองมาอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะหมวกที่เธอใส่อยู่มันสามารถซ่อนรูปลักษณ์ที่แสนโดดเด่นของซูเจินได้ล่ะมั้ง กุญแจห้องอยู่ที่อิงอิง เพราะฉะนั้นเธอก็เลย ต้องมานั่งรอที่ด้านล่าง.. "รับน้ำชาหรือกาแฟไหมคะคุณผู้หญิง" "ไม่เป็นไรค่ะ..." "นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบที่นี่ ทำไมถึงได้เลือกมาประชุมวันที่หิมะตกด้วยนะ!!" ซูเจินหันมองไปตามเสียงก็เห็นผู้ชายสองคนเดินมา ที่ด้านหลังของพวกเขามีคนติดตามหลายสิบคน... และในขณะที่เธอมองเขา ก็ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่วทั้งร่างกาย หนึ่งในสองคนนั้นมองมาที่เธอ ขาที่กำลังก้าวเดินของเขาหยุดลง พร้อมกับเปลี่ยนทิศทางเดินมาที่ซูเจิน "มาทำอะไรที่นี่ครับ?" เธอมองชายที่นั่งตรงข้ามด้วยความตกใจ เขากล่าวทักทายขึ้นมาราวกับว่าเรารู้จักกันดี และใบหน้าของเขามันช่าง.... หล่อเกินมนุษย์อะไรขนาดนั้น คนๆหนึ่งสามารถที่จะงดงามได้ขนาดนี้เลยอย่างนั้นเหรอ? ใบหน้านี่...มันอะไรกัน หัวใจของเธอมันจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว!!!! ลู่ชิงรู้สึกว่า ว่าที่ภรรยาของเขามีท่าทีที่แปลกไป เธอยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอกราวกับจะเป็นลม หรือว่านางจะไม่สบาย เมื่อมองที่ชุดคลุมก็พบว่ามีคราบหิมะอยู่จางๆ "....ไม่สบายอย่างนั้นเหรอ?"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more