4.เย้ายวนใจ

1295 คำ

เขา...ถอดเสื้อคลุมสีน้ำตาลไหม้มาคลุมตัวเธอเอาไว้ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของเขายังติดตามเสื้อคลุมมาจนเธอได้กลิ่นมันอย่างชัดเจน ความใกล้ชิดที่เกินพอดีนี้ เรียกสายตาของคนในโรงแรมให้มองมาที่เราเป็นตาเดียว "...กำหนดการประชุมจะเริ่มอีกสิบนาที เราต้องไปแล้วครับคุณลู่" หนึ่งในผู้ที่ตามกล่าวขัดจังหวะพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อทำการขออภัย เพราะเขากำลังทำเรื่องที่เรียกว่าเสียมารยาทกับเจ้านายและว่าที่นายหญิง แต่ว่าเขาจะไม่กล่าวขัดจังหวะก็ไม่ได้ เพราะคุณชายหนิงมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกดดัน... "คุณลู่...?" "พาคุณหนูซูขึ้นไปรอที่ห้องด้านบนก่อน..." เขาทำท่าจะเดินจากไปแต่เธอเลือกที่จะคว้ามือของเขาเอาไว้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมความประทับใจแรกเจอมันถึงได้มากมายขนาดนี้ เพราะว่าเขาคือลู่ชิง เพราะว่าเขาคือเมนของเธอ!!! เขาจะทวงเสื้อคลุมตัวนี้คืนรึเปล่านะ เธอจะเอาไปนอนกอดในคืนนี้ให้สาสมใจไปเลย ไม่สิจะเอาไปใส่ตู้โชว์ไว้ในห้องแล้วนอนมองทั้งวันทั้งคืน "ครับ?" เขาเลิกคิ้วพร้อมกับมองหน้าเธอ ราวกับว่าเขาจะถามเธอว่าเธอมีอะไรจะพูดกับเขาอีกรึเปล่า? "ขอบคุณ...ที่เกิดมานะคะ" "...." ความเงียบปกคลุมเธอและเขา รวมไปถึงผู้ติดตามทุกคนของเขา มันกลายเป็นว่า...ฉันกล่าวคำบ้าบอที่ไร้สติออกไปในครั้งแรกที่ได้เจอกับเมนของตัวเอง... อิงอิงยกถ้วยซุปมาวางไว้ด้านหน้าเจ้านายของเธอ... คุณหนูดูมีอาการแปลกไปมากหลังจากที่เธอมาถึง เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวร้องไห้... ดูท่าทางอาการของคุณหนูจะแย่ลงจากเดิมรึเปล่า? บางทีเธออาจจะต้องแอบพาคุณหนูไปหาหมอบ้างแล้ว "อิงอิง เคยรักหรือว่าชอบใครรึเปล่า?" "คะ?" "เคยมีความรักบ้างรึเปล่า" อิงอิงยกมือขึ้นมาเกาหัวเล็กน้อยเพื่อแก้เขิน "อันที่จริงก็เคยมีค่ะ กับ...อาเฉินที่เป็นคนสวน" ซูเจินละสายตาจากการมองวิวที่ด้านนอกหน้าต่าง เธอหันมาจ้องมองอิงอิงด้วยดวงตาที่เป็นประกาย จริงอยู่ที่เธออ่านนิยายรักมาหลายร้อยหลายพันเล่ม แต่เธอไม่เคยมีแฟนเลย... ไม่เคยมีความรักเลยแม้แต่ครั้งเดียว การปรึกษาผู้มีประสบการณ์ น่าจะให้ความรู้ที่แท้จริงมากกว่านิยายพวกนั้น "....คบกันอย่างนั้นเหรอ?" "อืม จะเรียกว่าคบก็คงไม่เชิงหรอกมั้งคะคุณหนู เพราะอาเฉินเจ้าชู้มาก เขาเป็นที่หมายปองของสาวใช้ตระกูลซูทุกคนเลย" แล้วนั่น...มันจะเรียกว่าความรักได้ยังไงกันเล่า!! "แต่การอยู่...กับเขามันดีมากเลยค่ะ อาเฉินค่อนข้างจะ...เก่งในเรื่องอย่างว่าเลย เขาสามารถทำให้ผู้หญิงทุกคน..." "อ่า..เรื่องนั้นฉันไม่ได้อยากรู้ ฉันอยากรู้แค่ว่า...เราจะสามารถทำให้คนที่เราชอบ หันมาสนใจเราได้ยังไงกัน" อิงอิงมองเจ้านายของเธอด้วยสายตาที่ตกใจเล็กน้อย "คุณหนูคะ ถ้าอิงอิงเป็นคุณหนู อิงอิงคงจะไม่ถามคำถามแบบนั้นออกมาแน่นอน เพราะคุณหนูของอิงอิง...มีความงดงามในแบบที่ไม่มีใครสามารถเทียบได้" เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่ แต่ทว่า...กับคุณลู่ ต้องทำยังไงให้เขา...รักเธอกันนะ? จริงอยู่ที่เขาอาจจะชอบซูเจินอยู่แล้ว แต่เธอก็อยากจะให้เขา ชอบที่เธอเป็นเธอ ไม่ใช่หลงใหลกับความโหดร้ายที่เกินปกติของซูเจิน หรือว่าไทป์ของเขาคือชอบคนซาดิสม์ ชอบความรุนแรง แล้วเธอที่อ่อนประสบการณ์แบบนี้...เขาจะสนใจเธอรึเปล่านะ? ซูเจินถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับมองออกไปด้านนอกหน้าต่างอีกครั้ง มือของเธอกุมเสื้อคลุมสีน้ำตาลไหม้ของเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับหลับตาลงช้าๆเพื่อสูดดมกลิ่นกายของเขาที่ยังหลงเหลืออยู่บนเสื้อคลุมตัวนี้ เธอต้องการความชัดเจน ว่าเขา...เคยมองสบตาเธอด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง นั้นคือเรื่องจริง เธอได้พบกับเขาแล้วจริงๆ ความรักของเธอ คุณลู่...ที่รักของเธอ ลู่ชิงเดินเข้ามาในห้องของซูเจิน เขารู้สึกเป็นห่วงหล่อนเล็กน้อยเพราะใบหน้าที่แดงก่ำตอนที่หล่อนมองมาที่เขา..มันทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ว่าเธอจะไม่สบาย เขายกมือขึ้นมาห้ามปรามสาวใช้ที่ทำท่าทางว่าจะเรียกซูเจินเพื่อบอกกล่าวว่าเขามาหาเธอ ซูเจินกำลังหันหน้ามองออกไปด้านนอกหน้าต่าง อิงอิงก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินออกไปด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด เขาเดินเข้ามายืนที่ด้านหลังของซูเจิน เงาสะท้อนจากกระจกทำให้เขาเห็นใบหน้าที่งดงามของเธอในยามที่กำลังหลับตาลง มือทั้งสองข้างของซูเจินกระชับเสื้อคลุมของเขาราวกับว่าเธอกำลังโอบกอดมันอยู่... "....มัน...ยากใช่ไหมอิงอิง เพราะว่ากับบางคน...เขาอยู่สูงเกินกว่าที่มือของฉันจะเอื้อมไปถึงเขาด้วยซ้ำ" เธอกล่าวโดยที่ดวงตายังคงปิดสนิทอยู่ ซูเจินรู้ดีว่าการแต่งงานของเธอกับคุณลู่ถูกกระแสโจมตีมากทีเดียว เขาต้องฝ่าฟันกับทุกกระแสข่าวด้านลบที่มีต่อซูเจิน เธอจะได้...แต่งงานกับคนที่เธอรัก ในขณะเดียวกัน เขาก็จะต้องพบเจอกับกระแสโจมตีทางธุรกิจ "เพราะถ้าหากฉัน...เอื้อมมือไปคว้าเขาลงมา เขาก็จะต้องเจ็บปวด...และมีปัญหาทางธุรกิจ" "หากหมายถึงตระกูลลู่ละก็...เราไม่มีทางมีปัญหาทางธุรกิจหรอกนะ" "...ก็หมายถึงตระกูลลู่น่ะสิ...อ๊ะ!?" "...." ซูเจินหมุนตัวมาอย่างรวดเร็วเพราะเธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เสียงของอิงอิงแปลกไปจากเดิม และเมื่อได้หันมามองเจ้าของเสียง นั่นยิ่งทำให้เธอตกใจมากกว่าเดิมเพราะเธอเห็นลู่ชิงกำลังยืนกอดอกมองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่ดูจะเจือปนไปด้วยอารมณ์โกรธเล็กน้อย "คุณลู่...มะ..มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แล้ว...อิงอิง" "ถ้าหมายถึงสาวใช้ล่ะก็ หล่อนออกไปได้สักพักแล้วล่ะ" เป็นครั้งแรกที่ซูเจินไม่รู้ว่าตัวเธอควรจะทำหน้าเช่นไรดี นี่เธอมายืนรำพึงรำพันถึงเขาพร้อมกับกอดเสื้อเขาราวกับคนบ้าต่อหน้าเขาเนี่ยนะ "คะ...คือว่า..." "คุณดู...แปลกไปนะครับ" แปลกไปอยู่แล้วเพราะว่าเธอไม่ใช่ซูเจินที่เขารู้จัก "ขอโทษค่ะ..." "ขอโทษ? ขอโทษเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือครับ เรื่องที่กำลังพูดถึงผมหรือว่าเรื่องที่กำลัง..." "ทุกเรื่องเลยค่ะ ฉันไม่ควรพูดถึงคุณลู่" เธอช้อนสายตามองเขาด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา ในใจเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาว่าเขาจะไม่ชอบใจที่เธอเอาเรื่องของเขามาพูดนินทากับสาวใช้ ลู่ชิงถอนหายใจเล็กน้อย ซูเจินที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้ ดูราวกับว่าหล่อนไม่ใช่ซูเจินที่เขารู้จักเลยแม้แต่น้อย หล่อนตัวสั่น ริมฝีปากอมชมพูนั่นกำลังเม้มเข้าหากันพร้อมกับหยาดน้ำตาแวววาวคลอเคลียอยู่ที่บริเวณขอบตา ดู...น่าทะนุถนอมและเย้ายวนใจในเวลาเดียวกัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more