เมื่อส่งซิงเยว่เข้าไปนั่งในรถม้า ปิดผ้าม่านมิดชิด หลิวไท่หยางก็ออกมายืนตระหง่านดุจปราการอยู่ด้านล่าง
สายตาดำจัดคมกริบปะทะเข้ากับสายตาที่กำลังมองเข้ามายังรถม้าของซ่งเสวียนชิงเข้าพอดิบพอดี
ซ่งเสวียนชิงที่กำลังมองรถม้าจึงเห็นเพียงบุรุษหนุ่มที่ยืนปิดกั้นผ้าม่านซึ่งกำลังพลิ้วไหวปิดเงาร่างเป้าหมายทันที
ความเย็นชาชวนเหน็บหนาวที่แผ่ซ่านออกมาจากเรือนกายของชายหนุ่มนั้นทำคนมองต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน
ยิ่งการวางท่าห่างเหินทั้งสร้างกำแพงออกมากางกั้นมิให้ย่างกรายเข้าใกล้ ยิ่งทำคนฉงนจนต้องหลุบตาขบคิด เพียรคาดคะเนไปต่างๆ นานา ถึงอาการเช่นนั้นของคนหนุ่ม
หากคาดเดาไม่ผิด หลิวไท่หยางคงกำลังหวงแหนสตรีของตน กลัวคนมาพรากไปจากอกกระมัง
ซ่งเสวียนชิงมั่นใจว่าตนเองมิได้ทำสิ่งใดไม่ถูกต้อง ตรงกันข้าม มีแต่จะทำให้ถูกต้องอย่างที่สุดต่างหาก
เขาเดินเข้ามาทักทายหลิวไท่หยางผู้เป็นเจ้าบ้านและผู้ว่าจ้างงานคุ้มกันรายใหญ่
