ราตรียังเย็นเยียบ น้ำในอ่างยิ่งเย็นเยือก
ทว่าหลิวไท่หยางกลับไม่รู้สึกรู้สา เพราะหัวใจในอกรู้สึกเย็นจัดมากกว่านั้นหลายขุม
เขาลุกขึ้นเช็ดตัวลวกๆ มิได้เรียกใช้ใคร สวมชุดสีขาวแล้วเดินออกมาทางห้องปีกข้างซึ่งอยู่ติดกับห้องนอนของเขา
ห้องฝั่งนี้มีสตรีผู้หนึ่งซึ่งฝังอยู่ในห้วงคำนึงตลอดเวลา กำลังนั่งปักผ้าอยู่ที่เตียงคั่ง[1] ซึ่งห่างจากครัวของนางไม่มาก
“ซิงเอ๋อร์...”
กระแสเสียงของชายหนุ่มแหบพร่า แฝงแววสับสนไม่มั่นใจ ทำเจ้าของนามต้องเอียงคอมองฉงน
“นายน้อยมีสิ่งใดจะสั่งหรือไม่?”
ซิงเยว่ถามเสียงนุ่ม แต่เรียวคิ้วกลับขมวดมุ่นบ่งบอกว่าไม่ชอบใจเท่าใด
หลิวไท่หยางไม่สนใจสีหน้าขัดเคืองของนาง เขาเดินเข้ามานั่งบนเตียงเดียวกัน
“ข้าง่วง...”
กล่าวจบก็ล้มตัวลงนอน หนุนศีรษะบนตักนุ่มนิ่มอย่างถือสิทธิ์
ซิงเยว่พลันตัวแข็งทื่อ
เข็มปักผ้าที่คามืออยู่ถึงกับสั่น นางกำลังชั่งใจว่าจะนำมาทิ่มแทงบนเนื้อตัวบุรุษ
