หนึ่งปีที่แล้ว
ท่ามกลางแสงจันทร์สีนวลละมุนละไม บนต้นไม้ใหญ่อายุกว่าร้อยปีภายในหุบเขาเร้นลับ เงาร่างชายหญิงกำลังนั่งอิงแอบกันและกันอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน
บนกิ่งไม้ที่ความสูงระดับนี้หากมิใช่มีวรยุทธ์ล้ำเลิศเกรงว่าคงตกต้นไม้ไปแล้ว
“อ๊ะ! ไท่หยาง...ท่านทำอะไร?”
หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มเอนกายลง ยื่นศีรษะหนุนนอนบนตักนาง
“ข้าชอบ” เขานอนแหงนหน้าสบายอารมณ์ “ตักนี้ของเจ้าเป็นของข้า รู้หรือไม่?”
หญิงสาวยิ้มขัน “ร่างกายข้าเป็นของท่านอยู่แล้ว”
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงทุ้มพลางพลิกตัวเข้าหานาง เอื้อมวงแขนโอบรอบเอวบาง “วงแขนนี้ของข้า ข้าจะให้เจ้าแค่คนเดียว คนอื่นจะไม่ได้แบบนี้”
นัยน์ตาคนฟังยิ่งทอแววหวานล้ำ “จำคำท่านไว้”
“ข้าย่อมจำขึ้นใจ”
ทั้งสองแย้มยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
สายลมบนยอดไม้ส่งกระแสเย็นจัด ทว่าบรรยากาศรอบกายของชายหญิงกลับอบอุ่นอย่างยิ่ง
“ไท่หยาง...”
“หืม...”
“ท่าน
