หลิวไท่หยางพาซิงเยว่กลับเข้าเรือนตนแล้วสั่ง
“ข้าผิดเองที่ตามใจเจ้าเกินไป นับแต่นี้เจ้าอยู่ในห้อง ห้ามออกมาเด็ดขาด ห้ามให้ใครพบเห็นหรือมองหน้าด้วย”
จบคำก็จากไป ปล่อยคนถูกขังไว้กับความงุนงง
ฝ่ายจิ้นสิง เขากำลังเดินมาส่งซ่งเสวียนชิงขึ้นรถม้าที่หน้าประตูคฤหาสน์ด้วยตัวเอง
ชายหนุ่มปรารถนาดีต่อซิงเยว่คือเรื่องจริง
ทั้งยังหวังให้ผู้เป็นนายได้สตรีที่คู่ควร มิใช่แค่สาวใช้
หากซิงเยว่กลายเป็นสตรีมีสกุล มีบิดาอย่างนายใหญ่แห่งสำนักคุ้มภัย มีสิ่งใดไม่ดีกระนั้นหรือ คำตอบคือไม่! ดังนั้นมารยาท ขนบธรรมเนียม หรือสิ่งใดควรไม่ควรถาม เขาไม่สนใจแล้ว
จิ้นสิงจึงเปิดปากถามตามตรง
“นายท่านซ่งได้เห็นใบหน้านางชัดเจนแล้วกระมัง”
ซ่งเสวียนชิงมีท่าทางเหม่อลอย เขาตอบเสียงเรียบ
“อืม...”
จิ้นสิงลอบมองท่าทางภูมิฐานของอีกฝ่ายเงียบๆ
ขนคิ้วดกดำ นัยน์ตาหงส์ที่เรียวยาวคู่นั้นปลายเชิดเล็กน้อย ดูมีเสน่ห์บาดตาอย่าง
