ดั่งมือมาร

       ชีวิตคนย่อมไม่แน่นอน บางคนเกิดเพียบพร้อมอยู่บนกองเงินกองทอง ใช้ชีวิตอย่างแสนสุขตราบจนชั่วชีวิตและบางคนเกิดมาเพียบพร้อมด้วยทุกสิ่งตั้งแต่ลืมตาดูโลก ทว่ากลับพลิกผันชีวิตดิ่งลงเหว ไร้สิ้นทุกสิ่ง ไม่เหลือแม้กระทั่งเกียรติยศและศักดิ์ศรีของตระกูลหรือแม้แต่ของตัวเอง และบางคนต้องยอมแลกศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อคนที่เรารัก ชีวิตเปรียบดั่งเช่นตกอยู่ในหุบเหวนรก หากแต่แฝงเร้นกลิ่นอายหอมหวานดั่งดอกไม้ท่ามกลางหมู่มาร        ตึก MRP        ตึกสูงระฟ้าตั้งอยู่ใจกลางกรุงย่านถนนเศรษฐกิจ ตัวตึกสร้างหันหน้ามองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาสายใหญ่พาดผ่าน ลมเย็นๆ พัดพาความชุ่มชื้นเข้าหาตัวตึกอยู่เป็นระยะๆ ผ่อนคลายความอบอ้าวในช่วงฤดูร้อนของประเทศไทยลงไปได้บ้าง ทว่าจะว่าไปแล้วอากาศประเทศไทยแปรปรวนเหลือเพียง 2 ฤดูคือหน้าร้อนและหน้าฝน ส่วนหน้าหนาวกระนั้นรึนานครั้งชาวกรุงฟ้าอมรจะได้ลิ้มรสไอเย็น        หากแต่กระแสลมพาดผ่านจากแม่น้ำไม่ได้ช่วยทำให้ใครบางคนในขณะนี้ผ่อนคลายไปได้เลย ตรงกันข้ามกลับทุรนทุรายจนเหงื่อเม็ดเป้งผุดพรายขึ้นเต็มไปหน้าอย่างเห็นได้ชัด เมื่อสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้เต็มไปด้วยความอึดอัดและไม่มีทีท่าว่าจะคลี่คลายลงแม้แต่น้อย “ว่ายังไงนะ! จะมากู้เงินผมอย่างงั้นเหรอ” เสียงทุ้มห้าวดังกระหึ่มถามชายตรงหน้า บุรุษหนุ่มสายเลือดผสม 3 ชาติระหว่างไทย อังกฤษและอิตาลี นามว่า คอนเนอร์ บาริงตัน หนุ่มใหญ่วัย 35 ปี ซึ่งมารดาของเขาเป็นลูกครึ่งไทยและอิตาลี บิดาเป็นชาวอังกฤษ ด้วยสายเลือดผสมที่มีอยู่ด้วยกัน 3 เชื้อชาติ ทำให้บุรุษหนุ่มกลายเป็นเทพบุตรรูปงามเป็นชายในฝันที่บรรดาสตรีเพศทั้งหลายในแวดวงสังคมต่างหมายปอง แต่ใครเล่าจะล่วงรู้ว่าภายใต้ใบหน้าอันหล่อเหลานี้เบื้องหลังของเขาในแวดวงธุรกิจมันคือสีเทา หาใช่นักธุรกิจมือสะอาดแต่อย่างใด หากแม้นไม่มีประโยชน์มีหรือที่คนอย่างเช่น คอนเนอร์ บาริงตัน จะยอมเสียเวลาแลกเปลี่ยน ดวงตาสีดำยาวรีหรี่ตามองชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเค้าในขณะนี้ บุรุษผู้อ่อนวัยกว่านั่งไขว่ห้าง ปลายนิ้วควงปากกา กำลังมองแขกผู้มาเยือนที่เขาพอเห็นหน้าค่าตาในแวดวงสังคมในฐานะนักธุรกิจของประเทศนี้ผ่านตาอยู่บ้าง  หากแต่วันนี้ไม่เหมือนเช่นดั่งทุกครั้งที่เขาพบเจอ เพราะทั้งแววตาและสีหน้าไร้ทางออกของชายแก่ตรงหน้าที่มาพูดเรื่องเงินกู้หวังจะเอาช่วยกิจการของตนซึ่งกำลังล้มละลายอย่างไม่เป็นท่า ใครเล่าจะหน้าโง่ให้เงินก้อนโต เพราะถึงให้ไปก็คงจะเปล่าประโยชน์เกินเยียวยามิหนำซ้ำเงินของเขาจะกลายเป็นหนี้สูญ “ช่วยพิจารณาเรื่องเงินกู้ของผมด้วยเถอะครับคุณคอนเนอร์ ผมไปขอกู้เงินมาแทบทุกบริษัทฯ และทุกธนาคารแล้วไม่มีที่ไหนอนุมัติเงินกู้ให้ผมเลย เหลือที่นี่เท่านั้นที่เป็นความหวังสุดท้าย ผมรู้ว่าโอกาสที่จะเป็นไปได้มันน้อยมากแต่ผมก็จะอยากขอโอกาสจากคุณ” “บริษัทของผมไม่ใช่มูลนิธิที่จะเปิดเป็นโรงทานให้กับใคร จู่ๆ จะมาขอกู้เงินห้าร้อยล้านมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แม้แต่น้อย และนี่อะไรหลักประกันของคุณซึ่งเป็นที่ดินพร้อมโรงงานแต่ติดจำนองกับธนาคาร จะเอามารีไฟแนนท์อย่างนั้นเหรอ หนี้เก่าที่ติดจำนองอยู่กับธนาคารก็เกือบ 100 ล้านแล้ว มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ ผมไม่มีนโยบายทำบุญกับใคร เชิญคุณกลับไปได้เลย!!!” น้ำเสียงดุดันกล่าวตัดปัญหา “ได้โปรดช่วยให้โอกาสผมสักครั้งด้วยเถิดครับคุณคอนเนอร์” ชายชราพยายามอ้อนวอนเพราะนี่เป็นความหวังเดียวของเขาแล้ว ใบหน้าของลูกสาวตัวน้อยในวัยกำลังเรียนต้องตรากตรำไปทำงานพิเศษหวังช่วยค่าใช้จ่ายให้กับครอบครัวผุดขึ้น หัวใจของคนเป็นพ่อมิอาจทำใจเห็นลูกสาวตัวน้อยต้องลำบากทำงานเช่นนั้น  “กลับไปเถอะครับ อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำ มันเสียเวลา อย่าให้ต้องถึงกับหิ้วปีกลากคุณออกไป” ชายหนุ่มยิ้มเย็นยะเยือกจนอีกฝ่ายถึงกับต้องหลบสายตา  “เฮ้อ!...หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ทำไมสมบัติของตระกูลต้องมาสูญสิ้นที่รุ่นของเราจริงๆ หรือนี่” อานนท์ถอนหายใจ ในที่สุดกิจการของเขาก็ต้องล้มละลายจริงๆ หรอกหรือ ไม่น่าเชื่อเลยว่าธุรกิจของตระกูลพาณิชย์เจริญกุลต้องจบสิ้นอย่างไม่เป็นท่าแบบนี้ นายอานนท์ลุกยืนด้วยความท้อแท้อย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทันใดนั้นเอง ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังแทรกขึ้น พร้อมกับมือหนากดรับทันที เมื่อปลายสายคือบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขามีรายงานข่าวเข้ามา “มีอะไรว่ามา”เสียงตอบรับห้วนสั้นบ่งบอกอารมณ์ของผู้รับสายได้เป็นอย่างดี “นักสืบของเราส่งรายงานมาให้เจ้านายแล้วครับ ตอนนี้เอกสารและรายงานต่างๆ ทุกอย่างอยู่ในอีเมล์เรียบร้อยแล้วครับ”ปลายสายกล่าวรายงาน “ดีมาก! ได้ข่าวรวดเร็วทันใจดี”คอนเนอร์เอ่ยอย่างพึงพอใจ ก่อนจะตัดสายดังกล่าวพร้อมเอื้อมมือสัมผัสหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเพื่อเปิดอีเมล์ ทันทีที่ได้อ่านอีเมล์ฉบับดังกล่าว ดวงตาสีนิลคู่สวยแปรเปลี่ยนไปโดยพลันพร้อมเหลือบสายตามองตามหลังร่างของนายอานนท์ที่กำลังจะเดินออกจากประตูห้องของเขาไปอยู่ในขณะนี้ ความคิดบางอย่างผุดพรายขึ้นมาทันที “เดี๋ยว!”เสียงเรียกดังขึ้นทางเบื้องหลัง ทำให้ร่างผอมสูงหันกลับมาตามเสียงเรียกนั้นอีกครั้ง “ครับ...คุณมีอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ”น้ำเสียงถามออกไปอย่างเหนื่อยอ่อน คอนเนอร์ นั่งมองใบหน้าชายที่เพิ่งข้ามาอ้อนวอนขอกู้เงิน 500 ล้านจากเขา ก่อนจะหันหน้าจอโน้ตบุ๊กไปทางนายอานนท์พร้อมเอ่ยขึ้น “ผมจะให้คุณกู้เงิน 500 ล้านบาท แต่มีข้อแม้ว่าคุณต้องหาหลักประกันเพิ่มตามความต้องการของผม ดั่งพระมาโปรด ชายชราถึงกับยิ้มกว้างด้วยความดีใจอย่างสุดขีดเมื่อได้ยินบุรุษหนุ่มตรงหน้ากล่าวออกมาเช่นนั้น “คุณคอนเนอร์จะให้ผมกู้เงิน 500 ล้านบาท จริงๆ หรือครับ นี่ผมหูไม่ฝาดไปใช่ไหมครับ..โอ้ย..ขอบพระคุณมาก ขอบคุณจากหัวใจ”ชายชรากล่าวอย่างตื้นตันใจ “อย่าเพิ่งดีใจไปคุณอานนท์ คุณยังไม่รู้เลยว่าหลักประกันที่ผมต้องการเพิ่มมันคืออะไร ทันทีที่ผมบอกออกไป อาจทำให้ไม่ต้องการเงินกู้ 500 ล้านจากผมก็เป็นได้”ชายหนุ่มกล่าวอย่างมีเลศนัย “ถ้าเช่นนั้นหลักประกันที่ต้องการเพิ่ม คุณคอนเนอร์บอกมาได้เลยครับ ผมจะไปจัดหาให้ครบตามที่คุณต้องการ ขอเพียงแค่บอกว่าหลักประกันที่คุณต้องการนั้นคืออะไร”ชายชรากล่าวพร้อมมองใบหน้าหนุ่มหล่อราวเทพบุตรเพื่อรอคอยคำตอบจากเขา คอนเนอร์ แสยะยิ้มเหยียดออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายกล่าวออกมาเช่นนั้น มือหนาที่กำลังควงปากกาอยู่ในขณะนั้นหยุดลง “หลักประกันที่ผมต้องการเพิ่มคือสิ่งนี้”ปลายปากกาชี้ลงไปที่ภาพสตรีสาวสวย ที่อยู่บนหน้าจอโน้ตบุ๊กเป็นเหตุให้อีกฝ่ายถึงกับชะงักงันไปทันที “ยายหนู!”เสียงเรียกเอ่ยออกมาเบาหวิวเมื่อมองตามปลายปากกาของอีกฝ่าย “หมายความว่าอย่างไงครับคุณคอนเนอร์ ผมไม่เข้าใจ ผู้หญิงที่คุณกำลังชี้อยู่ในขณะนี้คือลูกสาวคนเดียวของผมนะครับ หลักประกันที่คุณขอเพิ่มคือลูกสาวผมอย่างนั้นเหรอ!”นายอานนท์เอ่ยถามเสียงเข้ม หึหึหึหึ เสียงหัวเราะอยู่ภายในลำคอ แม้จะเบาหากแต่ฟังแล้วขนหัวลุกเกรียวอย่างยิ่งยวด “เข้าใจไม่ผิดหรอกคุณอานนท์ นอกจากที่ดิน 100 ไร่พร้อมโรงงานของคุณตลอดจนโรงแรม อครา วอเตอเกทพร้อมสิ่งปลูกสร้างทั้งหมดที่อยู่ในพื้นที่จะต้องทำการขายฝากให้กับผมเป็นระยะเวลา 1 ปี และถ้าคุณอยากได้เงิน 500 ล้านไปช่วยกอบกู้ธุรกิจของคุณที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยว่าจะกลับมาได้อีก ลูกสาวของคุณคือหลักประกันเพิ่ม...เธอ! คือสิ่งที่ผมต้องการ เพื่อป้องกันเอาไว้ไม่ให้คนอย่างคุณเบี้ยวหนี้”คอนเนอร์กล่าวช้าๆ เน้นๆ หนักๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำและแฝงความเย็นชา ก่อนจะกล่าวสำทับ “ผมให้เวลาคุณ 1 ปี เพื่อใช้เงิน 500 ล้านไปฟื้นฟูกิจการของคุณ โดยไม่ต้องเสียดอกเบี้ย เพราะดอกเบี้ยนั้นได้จ่ายมาแล้วล่วงหน้า นั้นก็คือลูกสาวของคุณ เมื่อครบกำหนดระยะเวลาก็เอาเงินมาคืนตามสัญญาแล้วก็รับลูกสาวของคุณคืนกลับไปเป็นอันจบสิ้นสัญญาเงินกู้ 500 ล้านบาทต่อกัน” กรอด!!!! เสียงฟันกรามขบเข้าหากันจนแน่น บ่งบอกได้ถึงภาวะอารมณ์ของอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด “คุณกำลังบีบให้ผมขายลูกตัวเองเพื่อแลกกับเงิน 500 ล้านอยู่นะคุณคอนเนอร์ มันจะไม่เป็นการทำร้ายจิตใจของคนเป็นพ่อเป็นแม่มากไปอย่างนั้นเหรอที่ต้องขายลูกสาวแบบนี้ น้องปรางค์เพิ่งจะอายุ 20 เท่านั้น แกยังไม่รู้จักอะไรเลยว่าความน่ากลัวของผู้คนในสังคมเป็นอย่างไง คุณจะใจร้ายกับเด็กสาวได้ลงคอเชียวหรือครับ”นายอานนท์กล่าวด้วยความอัดอั้นตันใจ ปัง!!! มือหนาทุบโต๊ะทำงานเสียงดังกระหึ่ม “คุณไม่ต้องมาสอนผม! เลือกเอาว่าจะยอมเพิ่มหลักประกันหรือจะกลับไปมือเปล่า!!!”บุรุษรูปงามราวเทพบุตรคำรามลั่น ใบหน้าเริ่มถมึงทึงเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยวาจาเช่นนั้น ชายชราได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่ปริปากกล่าวคำใดๆ ออกมาอีก หากแต่ภายในใจนั้นเล่ามีแต่ความคับแค้นใจอย่างยิ่งยวด ความเงียบงันเข้ามาปกคลุมโดยรอบโดยมิรู้ว่าเป็นเวลานานเพียงใด “ว่าอย่างไงคุณอานนท์ ถ้าจะใช้เวลาคิดนานขนาดนี้ก็เชิญคุณกลับไปซะ...ผมเสียเวลาให้กับคุณมามากพอแล้ว”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถ้อยคำของนักธุรกิจใหญ่คอนเนอร์ บาริงตัน ทำให้นายอานนท์แทบจะไม่มีทางออกให้เลือกอีกต่อไป ชายชราหลับตาลงเมื่อคิดถึงใบหน้าลูกสาวเพียงคนเดียว “พ่อขอโทษน้องปรางค์”ชายชรารำพึงชื่อของลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา ก่อนจะเอ่ยตอบกลับ “ผมยินดีเพิ่มหลักประกัน”คำตอบชัดเจนหากแต่แฝงเร้นด้วยความเศร้าและเสียใจเป็นที่สุด ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มเหยียดเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยประโยคดังกล่าวออกมา “ถ้าเช่นนั้นอีก 3 วันข้างหน้า พบกันที่กรมที่ดินเพื่อทำนิติกรรมขายฝาก เมื่อทำสัญญาขายฝากเสร็จเรียบร้อยคุณรับแคชเชียร์เช็ค 500 ล้านจากทนายของผมที่จะมอบหมายให้ทำนิติกรรมแทน ส่วนหลักประกันเพิ่มให้นำมาพร้อมด้วยในวันนั้น” สิ้นเสียงของเขา ชายชราแทบจะยืนไม่อยู่เมื่อได้ยินระยะเวลาที่จะต้องส่งมอบหลักประกันเพิ่มในอีก 3 วันข้างหน้า ดั่งหัวใจแทบขาดรอนเสียนี่กระไร “ผมจะขอไปเยี่ยมน้องปรางค์ได้ไหม ลูกสาวของผมยังไม่เคยห่างจากอกพ่อแม่เลย” “ไม่ห่างก็ต้องห่าง คนไทยเลี้ยงลูกให้เป็นคนหนู ทำอะไรไม่เป็น พอลำบากมาก็ปรับตัวแทบไม่ได้ ผมยังไม่เอาลูกสาวของคุณไปขายตามซ่องที่ไหนหรอก แต่ถ้าคนเป็นพ่อเบี้ยวหนี้ ลูกสาวของคุณถูกส่งออกไปเร่ขายเนื้อสดแน่นอนอย่าทำให้ลูกของคุณตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นก็แล้วกัน”ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ เล่นเอาคนฟังถึงกับยืนไม่อยู่เมื่อล่วงรู้ว่าหากไม่มีปัญญาใช้หนี้ 500 ล้านได้นั้น ลูกสาวสุดที่รักต้องกลายสภาพเป็นโสเภณีแน่นอน “แล้วตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่คุณเอาลูกสาวผมไป เธอจะอยู่ในสถานะอะไร”ชายชราเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ คอนเนอร์หรี่ตามองชายตรงหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าสวยงามของเด็กสาวแรกรุ่น หากแต่แฝงเร้นเสน่ห์ยั่วยวนเร้าใจอย่างน่าประหลาด “เป็นผู้หญิงของคอนเนอร์ บาริงตัน”คำกล่าวของเขาสั้นๆ แต่ก็อธิบายความหมายในตัวเป็นที่เรียบร้อย นายอานนท์ รู้สึกหดหู่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน เขาพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กัน ก่อนจะหันหลังกลับค่อยๆ ก้าวเดินออกไปจากห้องทำงานของกรรมการผู้จัดการใหญ่ MRT ด้วยความเศร้ามากกว่าอาการดีใจที่ได้เงิน 500 ล้าน ในอีก 3 วันข้างหน้า มันไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นมาแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามได้เงินก้อนโตแต่กลับเสียแก้วตาดวงใจไปให้กับผู้ชายที่เบื้องหน้าเป็นเจ้าของธนาคารใหญ่และกิจการอื่นๆ อีกมากมายรวมไปถึงมีธุรกิจสีเทาอยู่ในกำมือ และนั้นหมายความว่าหากหาเงินมาใช้หนี้ไม่ได้ แก้วตาดวงใจของเขาจะต้องกลายเป็นโสเภณี ชายชรากำลังส่งลูกสาวสุดที่รักให้พบกับชีวิตที่อยู่ในเงื้อมมือของจอมปีศาจ คอนเนอร์ บาริงตัน โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ชะตากรรมของตนเสียด้วยซ้ำ ดวงตายาวรีมองตามหลังร่างชายชราที่กำลังเดินคอตกออกไปจากห้องทำงานของเขา ภาพเหตุการณ์เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนผุดขึ้นในความทรงจำของคอนเนอร์ เมื่อครั้งได้พบกับเด็กสาวใบหน้าสวยเฉี่ยวเป็นครั้งแรก ความงามของเธอต้องตาต้องใจชายหนุ่มอย่างยิ่งยวด แต่เจ้าหล่อนกลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังปากร้าย นอกจากจะด่าเจ็บไปจนถึงทรวงแล้ว แม่เจ้าประคุณยังประเคนลูกตบจนใบหน้าของชายหนุ่มชาไปด้านหนึ่งเลยทีเดียว