“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ญาติผู้ใหญ่แล้วพาตัวเองไปนั่งลงบนโซฟาที่ว่างข้างชิดสมัย “คุณย่าสบายดีนะคะ”
“ก็ตามประสาคนแก่นั่นแหละลูก”
แววตาชิดสมัยยามมองมา ยังคงเต็มไปด้วยความเมตตาไม่แปรเปลี่ยน ท่านใจดีมาก ทั้งยังเอ็นดูเธอเหมือนลูกเหมือนหลาน ส่งเสียให้เรียนตั้งแต่มัธยมจนจบมหาวิทยาลัย หากไม่มีชิดสมัย ชะตากรรมของลูกนักธุรกิจใหญ่อย่างเธอคงไม่แคล้วพักการเรียนสักปีเพื่อหาเงินค่าใช้จ่ายสำหรับการศึกษา
ถัดจากคุณย่าไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นภามที่นั่งอยู่ข้างชิดสมัยอีกฝั่ง ชายหนุ่มพยายามยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มงอนง้อ แต่เธอแค่มองผ่านๆ ไม่ได้ยิ้มตอบหรือนำมาใส่ใจ
“วันนี้ดีเนอะ ครอบครัวเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา นึกถึงตอนที่พ่อไปสู่ขอหนูขวัญกับคุณธรรมกับเฟื่องเลย” นายแพทย์วาโยพูดกับลูกสะใภ้ สิ่งที่หวาดกลัวที่สุดก็คือการที่ลูกชายต้องพบพานกับชะตากรรมเฉกเช่นตัวเอง เขาไม่อยากครอบครัวภามแตกแยก ไม่อยากให้ลูกไปคว้าผู้
