ตอนที่ 1 คนดื้อ

1417 คำ
ในห้องอาหารของโรงพยาบาลฟีน่านั่งกินข้าวจนหมดจานเพราะเธออยากได้ปากกาสั่งทำพิเศษของชายหนุ่ม เธอฝืนใจกินผักตรงหน้าจนหมดก่อนจะแบมือขอของรางวัลเหมือนเด็กน้อย ถึงเธอจะอายุมากกว่าแต่ด้วยความที่ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจทำให้หญิงสาวเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่งและวุฒิภาวะเมื่อเทียบกับเขาที่เด็กกว่าบอกเลยว่ายังห่างกันเยอะ "เอามา" "ทวงเก่งจริงๆ" เขาส่งกล่องปากกาไปให้หญิงสาว เธอรับมาถือไว้ในมือเปิดกล่องดูอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ปากกาของเขาสั่งทำพิเศษจากประเทศญี่ปุ่นราคาไม่ต้องพูดถึงคนปกติไม่มีใครซื้อมาใช้หรอก "จะไปแล้วขอบใจสำหรับของขวัญนะ" "เดี๋ยวสิเพิ่งจะเที่ยงเองนะไปกินผลไม้ก่อน" "ไม่กิน อ๊ะ นายนี่มัน" หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นยืนขยับตัวเข้ามาใกล้ชิดก่อนจะดึงเธอขึ้นและพาไปขึ้นลิฟท์ไม่ไกลจากตรงนั้นมากมายนัก หมอฟินิกซ์พาหญิงสาวไปที่ห้องพักแพทย์ในนั้นมีตู้เย็นอยู่ซึ่งเป็นกล่องผลไม้ที่คุณแม่ทำมาให้เมื่อเช้าเขาจึงถือโอกาสให้เธอกินด้วย "ไม่กินไม่ชอบกินผลไม้" "ท้องผูกจำเป็นต้องกินอาหารที่มีใยอาหารสูง ฟีน่าต้องปรับการกินใหม่ปรับการใช้ชีวิตใหม่ไม่งั้นจะต้องมาโรงพยาบาลทุกอาทิตย์ซึ่งมันไม่เป็นผลดีเลย" "ไม่ใช่คนไข้ของนายห้ามมาสั่ง" หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะถูกจับไปนั่งที่โซฟาในห้องพักของเขา ชายหนุ่มขยับตัวเข้าไปใกล้ตู้เย็นหยิบกล่องผลไม้ออกมาก่อนจะเปิดฝาและวางไว้ตรงหน้าเธอ "อาหารที่มีใยอาหารสูงเช่นผัก ผลไม้ ธัญพืชต่างๆ ในกล่องนี้มีมะละกอ ฝรั่ง แอปเปิ้ลสามารถกินได้ทั้งหมด น้ำก็ต้องดื่มวันละแปดแก้วขึ้นไป" "โอ๊ยยยย บ่นอะไรเนี่ย!" หญิงสาวร้องโวยวายออกมาก่อนจะเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ยอมแตะผลไม้ในกล่อง เขาขยับเข้าไปแนบชิดหญิงสาวจิ้มผลไม้ในกล่องไปตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย "ที่พูดเพราะเป็นห่วง หลังจากนี้ผมจะให้ฟีน่าเปลี่ยนการใช้ชีวิตใหม่ ออกกำลังกายทุกวัน กินอาหารที่จัดไว้ให้" "ทำไมต้องทำด้วยอ่ะ นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาสั่งนั่นสั่งนี่ อ๊ะ!" หญิงสาวกุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้รู้สึกปวดท้อง แสบท้องแปลกๆ และเป็นบ่อยด้วยเธอจึงพอรู้อาการของตัวเอง "สงสัยโรคกระเพาะกำเริบ" "อีกแล้วเหรอ... บอกว่าให้กินข้าวตรงต่อเวลาไงทำไมถึงไม่ฟัง" "โอ๊ยยยย ปวดท้องอ่ะนาย" หญิงสาวเริ่มกุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้แน่นบิดตัวไปมาก่อนจะจับแขนเขาไว้ซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง ฟินิกซ์อุ้มหญิงสาวขึ้นมาในอ้อมแขนพาเธอไปยังห้องฉุกเฉินก่อนจะสั่งให้พยาบาลเอายามาให้ "คุณพยาบาลหยิบยาลดกรดให้ผมหน่อย" "ได้ค่ะคุณหมอ" เขาหันไปมองหญิงสาวที่ใบหน้าดูทรมานก็อดสงสารไม่ได้ แต่เธอใช้ชีวิตตามแบบของตัวเองมากจนเกินไปไม่ห่วงตัวเองเลยว่าจะเป็นยังไง เขาเคยคุยเรื่องนี้กับเธอสักพักใหญ่แต่คนดื้อแบบฟีน่าไม่เคยฟังเขาเลย "กินยาก่อน" เขาป้อนยาหญิงสาวส่งน้ำไปให้อีกหนึ่งขวด เธอกินเสร็จก็นอนลงบนเตียงมองชายหนุ่มที่ลูบผมเธออย่างปลอบโยนก่อนจะเช็ดคราบน้ำตา "ปวดท้อง" "ดื้อไงบอกว่าให้กินข้าวตรงเวลา" "ก็มันไม่หิว" "ไม่หิวก็ต้องกิน นอนพักอยู่ที่นี่แหละผมจะไปห้องตรวจสักชั่วโมงหนึ่งเดี๋ยวจะมาดูอาการอีกที" เขาลูบแก้มหญิงสาวอย่างอ่อนโยนเดินออกไปจากห้องฉุกเฉินและสั่งให้พยาบาลคอยดูแลเธอไม่ให้คลาดสายตา ฟีน่ากุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้รู้สึกทรมานมากแต่ก็ต้องอดทนเพราะถ้ายาออกฤทธิ์เธอก็จะดีขึ้นเอง หมอฟินิกซ์เดินมายังห้องตรวจตรวจเฉพาะคนไข้ที่นัดมาในวันนี้เท่านั้นเพราะต้องรีบไปดูอาการผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด และเมื่อเขาตรวจคนไข้ครบแล้วจึงรีบเดินกลับไปยังห้องฉุกเฉิน "วันนี้ผมไม่เข้ามาห้องตรวจแล้วนะครับ" "ได้ค่ะคุณหมอ" "ฝากด้วยนะครับ" เขาเดินไปยังห้องฉุกเฉินและตอนนี้ฟีน่ากำลังนอนหลับอยู่ และเมื่อยาออกฤทธิ์ท้องเธอเริ่มจะดีขึ้นจึงทำให้นอนหลับได้สบายตัวขึ้น "ฟีน่า" หญิงสาวได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็ลืมตาขึ้นมองด้วยใบหน้าดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ เขาพยุงเธอให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน "ดีขึ้นยัง" "ดีแล้ว" "งั้นกลับบ้านกันเดี๋ยวผมไปส่ง แล้วถ้าไม่ดูแลตัวเองอีกครั้งหน้าจะปล่อยให้ทรมานไม่ช่วยแล้ว" เธอนิ่งเงียบไม่กล้าเถียงเขาอีกกุมมือชายหนุ่มเอาไว้ขยับตัวลงจากเตียงเดินเคียงข้างออกไปจากห้องฉุกเฉินพร้อมกัน สนิทกับลูกเจ้าของโรงพยาบาลก็ดีอย่างนี้แหละไม่ต้องวุ่นวายทำอะไรเขาจัดการให้แทบทุกอย่าง "ขับรถมาเองเหรอ" "อืม... จอดตรงนั้น" "กุญแจมาเดี๋ยวขับไปส่ง" หญิงสาวส่งกุญแจรถไปให้ทั้งสองคนพากันเดินขึ้นรถจากนั้นหมอฟินิกซ์ก็สตาร์ทและขับออกไปจากโรงพยาบาล ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงที่บ้าน เขากุมมือหญิงสาวพาเดินเข้าไปในบ้านเจออาฟีฟ่ากับอาแพรอยู่ในห้องรับแขกก็เข้าไปทักทายด้วยความสนิทสนม "สวัสดีครับอาฟีฟ่า อาแพร" "อ่าวฟินิกซ์ไปไงมาไงถึงมากับฟีน่าได้ล่ะ มานั่งลงตรงสิ" "หนูไปหาพ่อวีมาค่ะมีนัดตรวจหัวใจวันนี้ หนูขอไปนอนนะคะปวดท้อง กลับดีล่ะนายอ่ะขอบใจที่มาส่ง" เธอพูดจบก็เดินหนีออกไปจากห้องรับแขกทันทีเพราะถ้าอยู่ด้วยก็จะถูกตาบ้านั่นฟ้องพ่อกับแม่และเธอเองก็จะโดนดุตลอด ฟินิกซ์มองตามหญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งลงข้างพวกท่านทั้งสอง "ปวดท้องอีกแล้วเหรอ" "กระเพาะกำเริบครับอา ผมว่าถ้าใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ไหวนะครับสภาพร่ายกายจะแย่เอา กลางคืนก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนกลับมาก็นอนตื่นเกือบบ่าย ข้าวเช้าก็ไม่กินดื่มแอลกอฮอล์อีก ผัก ผลไม้ไม่กินสักอย่างบอกตามตรงผมไม่โอเคมากเลยครับ" เขาเอ่ยออกมาตามความจริงและวันไหนที่ไปปาร์ตี้ก็เป็นเขาเนี่ยแหละที่ต้องไปลากกลับ ใช้ชีวิตเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ยังไงอย่างงั้น "อาบ่นไม่รู้จะบ่นยังไงแล้วฟินิกซ์ พี่เรามันดื้อ" "ให้ฟีน่าแต่งงานกับผมเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ" เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เรื่องนี้เราคุยกันมาสักพักใหญ่แล้วแต่ฟีน่าเองไม่ยอมแต่งบอกว่าไม่ชอบเด็กและอยากจะใช้ชีวิตโสดไม่อยากมีครอบครัว แต่ช่วงหลังเธอดื้อมากและเริ่มไม่ฟังใครเขาคิดว่าคงต้องกำราบสักหน่อยไม่งั้นจะกู่ไม่กลับ "อาบอกแล้วแต่รายนั้นไม่ยอม" "บังคับสิครับ ถ้าพูดดีๆไม่ชอบก็ต้องบังคับ อาทั้งสองคนทำยังไงก็ได้ให้ฟีน่ายอมแต่งงานกับผม ส่วนที่เหลือผมจัดการเองครับ" ฟีฟ่าและแพรหวานหันไปมองหน้ากันอย่างลำบากใจ ใครไม่อยากมีลูกเขยเป็นหมอบ้างทายาทเจ้าของโรงพยาบาลใครได้ไปเป็นสามีโชคดีที่สุดในโลกแล้ว สงสัยคงต้องใช้ไม้แข็งสักทีไม่งั้นลูกสาวตัวดีจะไม่ฟังใครแล้ว "อาผิดเองที่เลี้ยงแบบตามใจจนเกินไป เอาเถอะเรื่องนี้อาจัดการเอง ฟินิกซ์รับปากอาได้มั้ยว่าถ้าแต่งงานกับฟีน่าเราจะดูแลลูกสาวอาอย่างดีที่สุด" "ผมสัญญาครับ ผมจะรักและดูแลอย่างดีที่สุด"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม