ตอนที่ 1 คนดื้อ
1417 คำ
ในห้องอาหารของโรงพยาบาลฟีน่านั่งกินข้าวจนหมดจานเพราะเธออยากได้ปากกาสั่งทำพิเศษของชายหนุ่ม เธอฝืนใจกินผักตรงหน้าจนหมดก่อนจะแบมือขอของรางวัลเหมือนเด็กน้อย ถึงเธอจะอายุมากกว่าแต่ด้วยความที่ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจทำให้หญิงสาวเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่งและวุฒิภาวะเมื่อเทียบกับเขาที่เด็กกว่าบอกเลยว่ายังห่างกันเยอะ
"เอามา"
"ทวงเก่งจริงๆ"
เขาส่งกล่องปากกาไปให้หญิงสาว เธอรับมาถือไว้ในมือเปิดกล่องดูอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ปากกาของเขาสั่งทำพิเศษจากประเทศญี่ปุ่นราคาไม่ต้องพูดถึงคนปกติไม่มีใครซื้อมาใช้หรอก
"จะไปแล้วขอบใจสำหรับของขวัญนะ"
"เดี๋ยวสิเพิ่งจะเที่ยงเองนะไปกินผลไม้ก่อน"
"ไม่กิน อ๊ะ นายนี่มัน"
หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นยืนขยับตัวเข้ามาใกล้ชิดก่อนจะดึงเธอขึ้นและพาไปขึ้นลิฟท์ไม่ไกลจากตรงนั้นมากมายนัก หมอฟินิกซ์พาหญิงสาวไปที่ห้องพักแพทย์ในนั้นมีตู้เย็นอยู่ซึ่งเป็นกล่องผลไม้ที่คุณแม่ทำมาให้เมื่อเช้าเขาจึงถือโอกาสให้เธอกินด้วย
"ไม่กินไม่ชอบกินผลไม้"
"ท้องผูกจำเป็นต้องกินอาหารที่มีใยอาหารสูง ฟีน่าต้องปรับการกินใหม่ปรับการใช้ชีวิตใหม่ไม่งั้นจะต้องมาโรงพยาบาลทุกอาทิตย์ซึ่งมันไม่เป็นผลดีเลย"
"ไม่ใช่คนไข้ของนายห้ามมาสั่ง"
หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะถูกจับไปนั่งที่โซฟาในห้องพักของเขา ชายหนุ่มขยับตัวเข้าไปใกล้ตู้เย็นหยิบกล่องผลไม้ออกมาก่อนจะเปิดฝาและวางไว้ตรงหน้าเธอ
"อาหารที่มีใยอาหารสูงเช่นผัก ผลไม้ ธัญพืชต่างๆ ในกล่องนี้มีมะละกอ ฝรั่ง แอปเปิ้ลสามารถกินได้ทั้งหมด น้ำก็ต้องดื่มวันละแปดแก้วขึ้นไป"
"โอ๊ยยยย บ่นอะไรเนี่ย!"
หญิงสาวร้องโวยวายออกมาก่อนจะเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ยอมแตะผลไม้ในกล่อง เขาขยับเข้าไปแนบชิดหญิงสาวจิ้มผลไม้ในกล่องไปตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ที่พูดเพราะเป็นห่วง หลังจากนี้ผมจะให้ฟีน่าเปลี่ยนการใช้ชีวิตใหม่ ออกกำลังกายทุกวัน กินอาหารที่จัดไว้ให้"
"ทำไมต้องทำด้วยอ่ะ นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาสั่งนั่นสั่งนี่ อ๊ะ!"
หญิงสาวกุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้รู้สึกปวดท้อง แสบท้องแปลกๆ และเป็นบ่อยด้วยเธอจึงพอรู้อาการของตัวเอง
"สงสัยโรคกระเพาะกำเริบ"
"อีกแล้วเหรอ... บอกว่าให้กินข้าวตรงต่อเวลาไงทำไมถึงไม่ฟัง"
"โอ๊ยยยย ปวดท้องอ่ะนาย"
หญิงสาวเริ่มกุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้แน่นบิดตัวไปมาก่อนจะจับแขนเขาไว้ซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง ฟินิกซ์อุ้มหญิงสาวขึ้นมาในอ้อมแขนพาเธอไปยังห้องฉุกเฉินก่อนจะสั่งให้พยาบาลเอายามาให้
"คุณพยาบาลหยิบยาลดกรดให้ผมหน่อย"
"ได้ค่ะคุณหมอ"
เขาหันไปมองหญิงสาวที่ใบหน้าดูทรมานก็อดสงสารไม่ได้ แต่เธอใช้ชีวิตตามแบบของตัวเองมากจนเกินไปไม่ห่วงตัวเองเลยว่าจะเป็นยังไง เขาเคยคุยเรื่องนี้กับเธอสักพักใหญ่แต่คนดื้อแบบฟีน่าไม่เคยฟังเขาเลย
"กินยาก่อน"
เขาป้อนยาหญิงสาวส่งน้ำไปให้อีกหนึ่งขวด เธอกินเสร็จก็นอนลงบนเตียงมองชายหนุ่มที่ลูบผมเธออย่างปลอบโยนก่อนจะเช็ดคราบน้ำตา
"ปวดท้อง"
"ดื้อไงบอกว่าให้กินข้าวตรงเวลา"
"ก็มันไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน นอนพักอยู่ที่นี่แหละผมจะไปห้องตรวจสักชั่วโมงหนึ่งเดี๋ยวจะมาดูอาการอีกที"
เขาลูบแก้มหญิงสาวอย่างอ่อนโยนเดินออกไปจากห้องฉุกเฉินและสั่งให้พยาบาลคอยดูแลเธอไม่ให้คลาดสายตา ฟีน่ากุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้รู้สึกทรมานมากแต่ก็ต้องอดทนเพราะถ้ายาออกฤทธิ์เธอก็จะดีขึ้นเอง
หมอฟินิกซ์เดินมายังห้องตรวจตรวจเฉพาะคนไข้ที่นัดมาในวันนี้เท่านั้นเพราะต้องรีบไปดูอาการผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด และเมื่อเขาตรวจคนไข้ครบแล้วจึงรีบเดินกลับไปยังห้องฉุกเฉิน
"วันนี้ผมไม่เข้ามาห้องตรวจแล้วนะครับ"
"ได้ค่ะคุณหมอ"
"ฝากด้วยนะครับ"
เขาเดินไปยังห้องฉุกเฉินและตอนนี้ฟีน่ากำลังนอนหลับอยู่ และเมื่อยาออกฤทธิ์ท้องเธอเริ่มจะดีขึ้นจึงทำให้นอนหลับได้สบายตัวขึ้น
"ฟีน่า"
หญิงสาวได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็ลืมตาขึ้นมองด้วยใบหน้าดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ เขาพยุงเธอให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน
"ดีขึ้นยัง"
"ดีแล้ว"
"งั้นกลับบ้านกันเดี๋ยวผมไปส่ง แล้วถ้าไม่ดูแลตัวเองอีกครั้งหน้าจะปล่อยให้ทรมานไม่ช่วยแล้ว"
เธอนิ่งเงียบไม่กล้าเถียงเขาอีกกุมมือชายหนุ่มเอาไว้ขยับตัวลงจากเตียงเดินเคียงข้างออกไปจากห้องฉุกเฉินพร้อมกัน สนิทกับลูกเจ้าของโรงพยาบาลก็ดีอย่างนี้แหละไม่ต้องวุ่นวายทำอะไรเขาจัดการให้แทบทุกอย่าง
"ขับรถมาเองเหรอ"
"อืม... จอดตรงนั้น"
"กุญแจมาเดี๋ยวขับไปส่ง"
หญิงสาวส่งกุญแจรถไปให้ทั้งสองคนพากันเดินขึ้นรถจากนั้นหมอฟินิกซ์ก็สตาร์ทและขับออกไปจากโรงพยาบาล ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงที่บ้าน เขากุมมือหญิงสาวพาเดินเข้าไปในบ้านเจออาฟีฟ่ากับอาแพรอยู่ในห้องรับแขกก็เข้าไปทักทายด้วยความสนิทสนม
"สวัสดีครับอาฟีฟ่า อาแพร"
"อ่าวฟินิกซ์ไปไงมาไงถึงมากับฟีน่าได้ล่ะ มานั่งลงตรงสิ"
"หนูไปหาพ่อวีมาค่ะมีนัดตรวจหัวใจวันนี้ หนูขอไปนอนนะคะปวดท้อง กลับดีล่ะนายอ่ะขอบใจที่มาส่ง"
เธอพูดจบก็เดินหนีออกไปจากห้องรับแขกทันทีเพราะถ้าอยู่ด้วยก็จะถูกตาบ้านั่นฟ้องพ่อกับแม่และเธอเองก็จะโดนดุตลอด ฟินิกซ์มองตามหญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งลงข้างพวกท่านทั้งสอง
"ปวดท้องอีกแล้วเหรอ"
"กระเพาะกำเริบครับอา ผมว่าถ้าใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ไหวนะครับสภาพร่ายกายจะแย่เอา กลางคืนก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนกลับมาก็นอนตื่นเกือบบ่าย ข้าวเช้าก็ไม่กินดื่มแอลกอฮอล์อีก ผัก ผลไม้ไม่กินสักอย่างบอกตามตรงผมไม่โอเคมากเลยครับ"
เขาเอ่ยออกมาตามความจริงและวันไหนที่ไปปาร์ตี้ก็เป็นเขาเนี่ยแหละที่ต้องไปลากกลับ ใช้ชีวิตเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ยังไงอย่างงั้น
"อาบ่นไม่รู้จะบ่นยังไงแล้วฟินิกซ์ พี่เรามันดื้อ"
"ให้ฟีน่าแต่งงานกับผมเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เรื่องนี้เราคุยกันมาสักพักใหญ่แล้วแต่ฟีน่าเองไม่ยอมแต่งบอกว่าไม่ชอบเด็กและอยากจะใช้ชีวิตโสดไม่อยากมีครอบครัว แต่ช่วงหลังเธอดื้อมากและเริ่มไม่ฟังใครเขาคิดว่าคงต้องกำราบสักหน่อยไม่งั้นจะกู่ไม่กลับ
"อาบอกแล้วแต่รายนั้นไม่ยอม"
"บังคับสิครับ ถ้าพูดดีๆไม่ชอบก็ต้องบังคับ อาทั้งสองคนทำยังไงก็ได้ให้ฟีน่ายอมแต่งงานกับผม ส่วนที่เหลือผมจัดการเองครับ"
ฟีฟ่าและแพรหวานหันไปมองหน้ากันอย่างลำบากใจ ใครไม่อยากมีลูกเขยเป็นหมอบ้างทายาทเจ้าของโรงพยาบาลใครได้ไปเป็นสามีโชคดีที่สุดในโลกแล้ว สงสัยคงต้องใช้ไม้แข็งสักทีไม่งั้นลูกสาวตัวดีจะไม่ฟังใครแล้ว
"อาผิดเองที่เลี้ยงแบบตามใจจนเกินไป เอาเถอะเรื่องนี้อาจัดการเอง ฟินิกซ์รับปากอาได้มั้ยว่าถ้าแต่งงานกับฟีน่าเราจะดูแลลูกสาวอาอย่างดีที่สุด"
"ผมสัญญาครับ ผมจะรักและดูแลอย่างดีที่สุด"
- ผู้เขียน
