Toxic love ลวงรักหมอฟินิกซ์

หมอฟินิกซ์ในชุดกาวน์สีขาวบนคอมีสเต็ทโตสโคปที่พกติดตัวไว้ตลอดเวลา ในมือถือชาร์จคนไข้เดินไปยังห้องตรวจก่อนจะยกมือไหว้ทักทายคนป่วย "สวัสดีครับคุณลุง เป็นยังไงบ้างครับปวดท้องดีขึ้นมั้ย" เขาขยับตัวเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย คุณลุงที่นอนราบกับเตียงพอเห็นคุณหมอฟินิกซ์เดินมาก็ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะยิ้มทักทายด้วยใบหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่มาโรงพยาบาลเมื่อวานอาการโดยรวมคือแสบท้อง ท้องเสีย ไม่สบายท้อง แต่พอได้รับการรักษาก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "หมอวินิจฉัยเป็นลำไส้อักเสบนะครับคุณลุง นอนให้ยาฆ่าเชื้อไปก่อน และช่วงนี้ก็ทานอาหารให้ตรงเวลา ทานอาหารย่อยง่าย งดอาหารรสจัด ไม่กินเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมของคาเฟอีนพวก ชา กาแฟ รวมถึงเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ งดสูบบุหรี่ไปก่อน" "ครับคุณหมอ ขอบคุณมากนะครับ" "ยินดีมากครับ ตอนนี้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลไปก่อนกินยาตามที่หมอสั่งถ้าพรุ่งนี้ดีขึ้นก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับหายไวๆนะครับคุณลุง" เขายกมือไหว้บอกลาคุณลุงก่อนจะถือชาร์ตคนไข้เดินออกไปจากตรงนั้นทันที เขาเดินมาหน้าเคาน์เตอร์พยาบาลประจำวอร์ด "สวัสดีครับสาวๆ" "สวัสดีค่ะคุณหมอฟินิกซ์สุดหล่อของโรงพยาบาล" "หึ... ปากหวานจริงนะพยาบาลวอร์ดนี้" เขายิ้มออกมาก่อนจะเซ็นเอกสารที่พยาบาลวางไว้ให้ ส่วนใหญ่ก็เป็นบันทึกผู้ป่วยที่อยู่ในความดูแล เขาเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมายส่วนใหญ่ก็ตรวจคนไข้ทั่วไปและวินิจฉัยตามผลตรวจเลือด อุจจาระ ปัสสาวะ "มีญาติผู้ป่วยฝากของมาให้คุณหมอค่ะ น่าจะห้อง 2022 ลูกสาวคุณลุงนพดลค่ะ" "ห้องที่ผมเพิ่งตรวจเมื่อกี้ใช่มั้ยครับ" "ใช่ค่ะ ท่าทางจะชอบคุณหมอนะคะฝากขนมเจ้าดังมาให้เช้ากลางวันเย็นเลย" เขาเปิดถุงขนมดูก่อนจะหยิบขึ้นมาลองชิม ก็อร่อยแหละเพราะมันคือขนมเจ้าดังและเขาเองไม่ได้คลั่งไคล้เรื่องของหวานขนาดนั้นจึงหยิบกินเพียงชิ้นเดียวจากนั้นก็ยื่นให้พยาบาลที่นั่งอยู่ตรงหน้า "เอาไปกินเลยครับอร่อยนะ" "ใจดีอีกแล้วคุณหมอฟินิกซ์เนี่ย หวานปากพวกเราอีกล่ะ" พยาบาลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รีบรับถุงขนมไปก่อนจะเอาไปแบ่งกันกิน หมอฟินิกซ์ยิ้มออกมาเล็กน้อยมองหาปากหาของตัวเองก่อนจะหันไปหาพยาบาล "เห็นปากกาผมมั้ยครับ" "ไม่นะคะ ปกติคุณหมอพกปากกาด้วยเหรอคะ มาขโมยพยาบาลวันละแท่งตลอด" พยาบาลเอ่ยแซวไม่หยุดไม่รู้ว่าหมอเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่าไม่เคยจะมีติดตัวไว้หายตลอดและก็ต้องมาหยิบยืมจากพยาบาลในวอร์ดเสมอ หมอฟินิกซ์หัวเราะออกมาขำๆทำมือขอปากกาหนึ่งแท่งพยาบาลก็รีบส่งให้เขาทันที "เดี๋ยวผมให้สต๊อกเบิกปากกามาแจกครับ" "ขอบคุณมากเลยค่ะ หมอคนไหนก็มาเอาปากกาที่นี่จนไม่เหลือให้พยาบาลใช้แล้วค่ะ" "จริงค่ะ นี่เพิ่งเบิกมาใหม่ตอนนี้ใกล้หมดอีกแล้ว" เสียงสาวบ่นไม่หยุดและนั่นทำให้หมอฟินิกซ์อดขำไม่ได้จริงๆ แต่เขาจำได้ว่าพกติดตัวมาทุกวันนะแต่ทำไม่ทันถึงหายไปก็ไม่รู้ "ผมเซ็นเอกสารให้เรียบร้อยแล้วนะครับยังไงผมไปหาพ่อก่อน ช่วงบ่ายต้องอยู่ห้องตรวจอีก วันนี้เต็มเวลาไม่มีพักเลยครับ" "ดูแลตัวเองด้วยค่ะคุณหมอสุดหล่อ" "ได้ครับ สาวๆด้วยนะเจอกันครับ" เขายิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากวอร์ดผู้ป่วย เดินมายังตึกโรคหัวใจมองหาห้องตรวจที่มีชื่อพ่อของเขาติดอยู่ก่อนจะเดินไปหาพยาบาลประจำห้องตรวจ "อาจารย์หมอวีว่างหรือยังครับ" "ตอนนี้ตรวจคนไข้ชื่อคุณฟ้าลัดดา พงค์สกุลไพศาลอยู่ค่ะ" "ฟีน่าเหรอ" "ใช่ค่ะคุณหนูฟีน่าค่ะ" เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเคาะประตูและเดินเข้าไปในห้องตรวจทันที และเมื่อเข้ามาก็ได้ยินเสียงพ่อของเขาและฟีน่ากำลังคุยกันอยู่ "ผลเอกซเรย์ไม่มีอะไรน่าห่วงนะปกติดี อาจจะมีนิดหน่อยแต่ปล่อยผ่านได้ ดูแลหน่อยนะลูกพ่อวีเป็นห่วงหนูนะ" "ขอบคุณนะคะคุณพ่อวีฟีน่าจะดูแลตัวเองค่ะ" เธอยกมือไหว้ขอบคุณคุณพ่อวีหรือหมอผ่าตัดหัวใจให้เธอตั้งแต่ยังเด็ก และตั้งแต่ที่ผ่าตัดหายดีเธอเองก็มาตรวจประจำที่นี่ตลอดและท่านเองก็จะเป็นคนดูแลเธอด้วยตัวเอง "ฝากความคิดถึงถึงคุณแม่กับคุณพ่อด้วย ว่างไว้จะนัดกินข้าวนะ" "ค่ะคุณพ่อวียังไงเจอกันนะคะ" เธอยิ้มออกมาก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนวางมือไว้บนไหล่กว้าง หญิงสาวหันไปมองก่อนจะบ่นออกมาทันที "ตกใจหมดเลย" "ขี้ตกใจเหมือนกันนะเนี่ย มาตรวจประจำปีเหรอเสร็จยังไปกินข้าวกัน" "ไม่อยากกินกับนายหรอก" เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที หมอฟินิกซ์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยหันไปมองคนเป็นพ่อก่อนจะยักไหล่ "สมน้ำหน้าไอ้แสบโดนสาวปฏิเสธ" "พ่ออ่ะไม่เคยเชียร์ผมเลยนะ" เขารีบวิ่งตามเธอออกไปไปทันทีคนเป็นพ่อรู้ดีว่าลูกชายคิดยังไงกับลูกสาวเพื่อนสนิท ถึงจะอายุห่างกันสี่ปีแต่รายนี้ก็ไม่ยอมแพ้และบอกว่าอายุมันเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น "ฟีน่ารอผมด้วย" เขากุมมือหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะพาเดินไปยังห้องอาหารของโรงพยาบาล หญิงสาวทำหน้าบึ้งบูดไม่อยากกินข้าวเพราะกินด้วยกันทีไรเขาก็ชอบบังคับตลอด "ทำไมชอบเดินหนีตลอด" "ทำไมชอบบังคับ" "เราต้องดูแลตัวเองนะรู้มั้ย ฟีน่าไม่เหมือนคนอื่นเราเคยผ่าตัดมาไม่ได้ปกติเหมือนคนทั่วไป ถึงจะบอกว่าใช้ชีวิตเหมือนปกติแต่อาหารการกินการใช้ชีวิตมันมีผลต่อร่างกาย" และชายหนุ่มก็เริ่มสาธยายความรู้ที่ร่ำเรียนมาโดยที่หญิงสาวเอามือปิดหูใบหน้าบึ้งบูดไม่อยากฟังสิ่งที่เขาคอยพร่ำบอกเสมอ เขาพาหญิงสาวมานั่งลงที่โต๊ะเดินไปสั่งกับข้าวมาให้ก่อนจะวางลงให้ตรงหน้า "กินสิ" เธอมองอาหารตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจเท่าที่ควรเนื่องด้วยเป็นคนที่ไม่ชอบกินผักทั้งที่คุณแม่บอกว่าตอนเด็กเธอกินเก่งมากแต่ไม่รู้ว่าความคิดเปลี่ยนไปตอนไหนรู้แต่ว่าตอนนี้ไม่ชอบเอามากไปและคุณหมอตัวดีก็ชอบบังคับตลอดทั้งที่เธอเองอายุมากกว่าเขาอีกแต่ชอบทำเหมือนเธอเด็กกว่าอย่างงั้นแหละ "ไม่อยากกินผัก" "ท้องผูกต้องกินผักค่ะ" "ไม่กิน!" "ฟีน่า...." "ทำไมชอบบังคับ!" หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะใช้ส้อมจิ้มผักในจานกินอย่างจำใจ ไม่งั้นหมอนี่มันจะขู่จูบเธอและแน่นอนว่าทำจริงไม่ได้โกหก "น่ารักที่สุดเดี๋ยวให้รางวัล" "ไม่เอาจูบ ไม่เอากอด ไม่เอาอะไรทั้งนั้น" "อ่ะ" เขาวางมันลงตรงหน้าหญิงสาวเปิดกล่องดูก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจเพราะมันคือปากกาสั่งทำพิเศษอย่างดีและเธออยากได้ของเขามานานมากแล้ว "ขอบใจ" "ต้องกินให้หมดไม่งั้นไม่ให้" เขาดึงกลับไปเก็บไว้ตามเดิมก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเท้าคางมองหญิงสาวกินผักด้วยใบหน้าไม่สู้ดีเท่าที่ควร รายนี้ชอบป่วยบ่อยส่วนใหญ่เป็นปัญหาสุขภาพมาจากอาการกินทั้งนั้น "นิสัยไม่ดี" "ที่ทำเพราะเป็นห่วงค่ะ ฟีน่าต้องปรับอาหารการกินใหม่ไม่งั้นจะต้องมาโรงพยาบาลแบบนี้เรื่อยๆ" "เป็นน้องหรือเป็นผัวยะสั่งเก่ง" เธอเอ่ยประชดชายหนุ่มเสียงดุ ฟินิกซ์หัวเราะออกมาขำๆยื่นมือไปเช็ดมุมปากให้หญิงสาวมองสบตาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน "อยากเป็นผัวนะใจอ่อนเมื่อไหร่บอกด้วยล่ะ" "ฝันไปเหอะ ชาติหน้าโน้นนน" "หึ..."