ตอนที่ 2 เงื่อนไข
1322 คำ
ในห้องนอนแสนหวานมีหญิงสาวนอนอยู่ด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า ร่างกายอ่อนเพลียและยิ่งโรคกระเพาะกำเริบเธอเองแทบไม่มีแรงเลย
เสียงเคาะประตูนอกห้องดังขึ้นและไม่นานก็ค่อยๆเปิดเข้ามา ใบหน้าสวยมองผู้มาใหม่ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคุณพ่อของเธอเดินเข้ามาหา
"คุณพ่อ..."
"ไงคะลูกสาวโรคกระเพาะกำเริบอีกแล้วเหรอ พ่อบอกให้กินข้าวตรงเวลาเลือกกินหน่อยนี่กินแต่อะไรก็ไม่รู้"
"ก็หนูไม่ชอบกินผักไม่ชอบกินผลไม้นี่คะ"
เธอบ่นออกมาก่อนจะจับมือคนเป็นพ่อเอาไว้ ร่างกายของเธอไม่ได้เหมือนคนอื่น ตอนเด็กป่วยเป็นโรคหัวใจต้องได้รับการรักษาด้วยการผ่าตัดและเมื่อโตขึ้นถึงแม้จะหายดีแต่ยังต้องระวังไม่ให้กลับมาเป็นซ้ำ ร่องรอยการผ่ามีโอกาสเกิดซ้ำทุกคนถึงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรอีก
"พ่อว่าหนูแต่งงานกับน้องดีมั้ย มีสามีเป็นหมอดีจะตายมีคนคอยดูแลสุขภาพตลอด หนูเองไม่ค่อยแข็งแรงเดี๋ยวกระเพาะ เดี๋ยวท้องผูก บางทีก็ปวดหัวพ่อไม่อยากเห็นหนูป่วยเลยพ่ออยากอยู่กับหนูนานๆ"
คนเป็นพ่อลูบผมลูกสาวอย่างสงสาร ทุกวันนี้เขาไม่ให้เธอทำงานหนักเอาเท่าที่ไหวปล่อยให้ไปเที่ยวผ่อนคลายจะได้สุขภาพดีขึ้น แต่ดูเหมือนว่ายิ่งปล่อยยิ่งทำร้ายตัวเอง
"หนูกับฟินิกซ์เราไม่ได้รักกันค่ะ"
"ฟินิกซ์รักลูกพ่อมองออก"
"แต่หนูไม่ชอบเด็ก"
"ครั้งนี้พ่อไม่ได้จะมาพูดขอความเห็น พ่อจะให้ลูกแต่งงานกับน้องและห้ามปฏิเสธด้วย ถ้ารักพ่อทำเพื่อพ่อสักครั้งนะฟีน่า แต่งงานกับฟินิกซ์"
หญิงสาวส่ายหน้าทันทีไม่ยอมแน่ เธอจะแต่งงานกับเขาไม่ได้เราสองคนโตมาด้วยกันเป็นเหมือนพี่น้องกันไปแล้ว และเธอรู้ว่าเขารู้สึกยังไงแต่ท้ายที่สุดก็อยู่ที่ตัวของเธอที่ไม่ได้คิดเกินเลยแบบนั้น
"แต่หนูไม่..."
"หนูต้องแต่งค่ะฟีน่าพ่อสั่งแล้วเข้าใจใช่มั้ย"
"พ่อใจร้ายไม่เข้าใจหนูเลย"
หญิงสาวใบหน้างอง้ำใส่คนเป็นพ่อปล่อยมือออกก่อนจะบีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจากชายตรงหน้า ฟีฟ่ายิ้มออกมาเล็กน้อยลูบผมลูกสาวก่อนจะยิ้มออกมา
"พ่อทำทุกอย่างเพื่อหนูและพ่อเชื่อว่าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้หนูแล้ว นอนนะคะคนดีของพ่อ"
เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของลูกสาว ฟีน่ากำมือแน่นอย่างโกรธจัดคนที่ทำให้พ่อของเธอมาบังคับได้ก็มีแค่ผู้ชายคนเดียวเท่านั้น ไอ้หมอฟินิกซ์จอมแสบยังไงล่ะ
"นายจะเอาแบบนี้ใช่มั้ยไอ้หมอบ้า"
หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกไปหาชายหนุ่ม เธอจะจัดการหมอนี่ขั้นเด็ดขาดจะได้เลิกยุ่งเลิกตอแยกับเธอสักที
(ว่าไงครับฟีน่าผมเพิ่งถึงบ้านเอง)
"นายไปคุยอะไรกับคุณพ่อของฉันไม่ทราบ เคยบอกว่าไงไม่รักไม่แต่งไม่เอาอะไรทั้งนั้นทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง"
(แต่ผมรักฟีน่านะ)
"นายต้องเรียกฉันว่าพี่แทนตัวเองว่าน้องต่างหาก"
(ไม่อ่ะแบบนี้แหละดูเหมือนเราเท่าเทียมกันดี แต่งงานกับผมนะแล้วฟีน่าจะสบายตลอดชีวิต ผมจะเลี้ยงดูเอง)
ฟีน่าปาหมอนใส่กำแพงอย่างระบายอารมณ์ เธอด่าเขาไปก็ไม่เหมือนไม่เข้าเซลล์สมองเลยสักนิด สงสัยเธอต้องใช้วิธีอื่นและเขาจะต้องเข็ดหลาบและจำไปจนตาย
(แต่งงานกันนะผมพูดจริงไม่ได้ล้อเล่น งั้นเอาใหม่ขอเปลี่ยนเป็นขอเวลาหนึ่งปี ผมจะทำให้ฟีน่าเปลี่ยนใจมารักผมเองตกลงมั้ย)
หญิงสาวนิ่งเงียบไปอย่างลังเล หรือว่าเธอเองควรที่จะยอมตามน้ำไปและจัดการหมอนี่ทีหลัง การแต่งงานกับเธอไม่ได้สวยหรูหรอกและเขาเองจะต้องเจอฤทธิ์เดชของฟีน่าคนนี้
"ก็ได้ยอมแต่งก็ได้ แต่ว่าปีเดียวนะถ้านายทำให้ฉันรักไม่ได้ต้องยอมเลิก"
(พูดจริงเหรอ... ยอมแต่งแล้วเหรอ)
เขายิ้มออกมาอย่างดีใจไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของเธอ หรือการที่ให้คุณพ่อของเธอไปบังคับมันได้ผล
"ฟังฉันมั้ยเนี่ยบอกว่าให้เวลาหนึ่งปีไง ถ้ารักไม่ได้ต้องยอมหย่านะ"
(ตกลงตามนี้ ผมจะทำให้ฟีน่ารักผมเอง)
"ได้... ตามนี้แหละ"
เธอกดวางสายก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ การแต่งงานกับเธอครั้งนี้บอกเลยว่านรกมีจริงแน่นอน เธอจะทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบจะทำทุกอย่างที่เขาเกลียด
"แล้วเรามาดูกันว่านายจะทนได้นานแค่ไหน ไอ้หมอฟินิกซ์"
ทางด้านของชายหนุ่มหลังจากวางสายเขารีบวิ่งไปหาคุณพ่อกับคุณแม่เพื่อบอกข่าวดีว่าฟีน่ายอมแต่งงานกับเขาแล้ว สองสามีภรรยามองลูกชายอย่างสงสัยอยู่ๆก็ยิ้มแก้มปริเดินเข้ามาด้วยความตกใจ
"อะไรเนี่ยฟินิกซ์มีอะไรลูก แม่ตกใจหมด"
"แม่ครับฟีน่ายอมแต่งงานกับผมแล้ว"
"จริงเหรอ... ลูกพูดจริงเหรอ"
ดาริกาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเพราะหนูฟีน่าปฏิเสธลูกชายเธอมาตลอดและครั้งนี้ยอมแต่งมันง่ายเกินไปจนเธอตกใจไม่น้อย
"นั่นสิ โกหกพ่อรึเปล่า"
"พูดจริงครับพ่อเราคุยกันแล้ว พรุ่งนี้พ่อช่วยไปคุยกับอาฟีฟ่าเรื่องงานแต่งงานให้หน่อยสิ ผมอยากแต่งงานแล้ว"
เขาคะยั้นคะยอให้คนเป็นพ่อรีบไปจัดการธุระด่วน หมอวีหันไปมองภรรยาอย่างขอความเห็น ดาริกายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
"เอาสิคะพี่หมออยากได้หนูฟีน่าเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้วนี่นา"
"ถ้ายอมแต่งเพราะรักก็ดีนะสิ ไม่ใช่ว่าเราไปบังคับอะไรพี่เค้านะ"
"ไม่ครับไม่ได้บังคับแต่ว่ามีเงื่อนไขนิดหน่อย แต่ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าฟีน่ายอมแต่งกับผมก็พอ พรุ่งนี้พ่อรีบไปหาอาฟีฟ่าและคุยเรื่องแต่งงานเลยนะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปเลือกแหวนให้ฟีน่า สักสิบกะรัตเป็นไงครับแม่ว่าใหญ่พอมั้ยหรือเล็กไป"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ คนเป็นแม่ถึงกับส่ายหน้าอย่างเอ็นดูลูกชายไม่คิดว่าเขาจะรักและอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้มากมายขนาดนี้
"โธ่พ่อคูณลงทุนมากสิบกะรัตเลยเหรอ"
"ผมว่ายังเล็กไปด้วยซ้ำ ฟีน่าชอบอะไรเวอร์วังครับผมอาจจะซื้อเม็ดใหญ่กว่านี้ก็ได้พรุ่งนี้ต้องไปดูก่อน"
"ให้พ่อไปคุยก่อนเถอะเราอ่ะใจเย็นก่อน ถ้าตกลงแล้วค่อยพาหนูฟีน่าไปซื้อโอเคมั้ย"
หมอฟินิกซ์นิ่งคิดสักพักก่อนจะยิ้มออกมา เขาควรจะทำตามที่คนเป็นพ่อแนะนำยิ่งเรื่องแหวนแต่งงานผู้หญิงควรเป็นคนเลือกเองก็ถูกแล้ว
"เอางั้นก็ได้ครับพ่อ"
"พรุ่งนี้ก็ไปด้วยกันคุยให้เคลียร์ ถ้าหนูฟีน่าตกลงก็ไม่มีอะไรน่าห่วง"
"ขอบคุณนะครับพ่อที่เป็นธุระให้"
เขายิ้มออกมาก่อนจะสวมกอดคนเป็นพ่อดเซนความดีใจ ไม่รู้ทำไมเขาถึงรักฟีน่าได้มากขนาดนี้ทั้งที่เธอไม่เคยทำดีกับเขาเลยสักครั้งเอาแต่ด่าเอาแต่ไล่ทุกครั้งที่เจอกัน
"เตรียมตัวล่ะพรุ่งนี้พ่อไปเช้าเลย"
"ครับพ่อ"
- ผู้เขียน
