Chapter 6
“นายท่าน ตื่นมากินข้าวเถอะ ข้าเตรียมเสร็จแล้ว”
ชุนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจากเสียงนุ่ม ๆ ที่ดังอยู่ข้างหู เขากลอกตาไปมาพลางตั้งสติ จึงได้รู้ว่าตัวเองเผลอหลับจนตะวันตกดินไปแล้ว
“ปาหนัน...ฉันนึกว่าเธอจะไม่มาแล้วเสียอีก”
ชายหนุ่มยื่นมือไปทาบไว้กับพวงแก้มนุ่ม ไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อหล่อนปรากฏกายอีกครั้ง
แววตาคมเข้มมองสำรวจไปทั่วร่างอวบอัด ที่ตอนนี้อยู่ในชุดใหม่ที่เขาซื้อมาให้
'ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าที่เราซื้อมาให้จะใส่ได้พอดีเลย'
“ใช่จ้ะนายท่าน เสื้อผ้าที่ท่านซื้อมาให้ข้า...ข้าใส่ได้พอดีเลย”
ปาหนันเอ่ยขึ้นเสมือนรู้ว่าชุนกำลังคิดอะไรในใจ หล่อนหมุนกายไปมาช้า ๆ ต่อหน้าคนที่นั่งมองราวต้องมนตร์สะกด
"ขอบใจมากเลยนะนายท่าน ต่อไปนี้ข้าไม่ต้องนอนหนาวอีกต่อไปแล้ว
“ปาหนัน ตอนนี้ฉันไม่อยากกินข้าว แต่ฉันอยากกินเธอมากกว่า”
คนถูกมองยิ้มเอียงอาย หล่อนขยับเข้า
