คลั่งรัก

บทนำ               ในค่ำคืนที่ไร้แสงดาว ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มเมฆมืดดำ​ ​สายลมโชยเอื่อยหอบนำความเย็นมาระเรี่ยผิวกายของ ชุน หนุ่มหล่อลูกครึ่งเลือดไทยผสมญี่ปุ่น​ เขามีผิวขาวร่างสูงโปร่งโดดเด่น​ ชายหนุ่มออกมายืนรับลมบริเวณระเบียงคอนโดหลังห้องอย่างเช่นที่ชอบทำเป็นประจำ           แววตาเข้มมองทอดยาวไปยังฟ้ากว้าง เพราะภายในใจของเขากำลังว้าวุ่นกับการคิดถึงเธอคนนั้น​ ขวัญข้าว...หญิงสาวที่เขาคิดว่าหัวใจตัวเองไปอยู่กับหล่อนเสียแล้ว           “ป่านนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะขวัญ...ฝนตกแบบนี้ ได้นอนกอดกันคงดีไม่น้อย”           ร่างสูงเดินหันกลับเข้าห้อง​ เพราะสายฝนเริ่มโปรยปรายความชุ่มฉ่ำลงมาจากท้องฟ้าที่มืดมิด​ เป็นอีกคืนที่แสนเดียวดาย​ เมื่อเขาต้องนอนกอดหมอนข้างแทนการกอดร่างนุ่ม​ ๆ​ ของคนที่อยากได้มานอนร่วมเตียง​ เขาได้แต่จินตนาการถึงหล่อน​ ไม่ว่าจะนอนหลับฝันหรือการช่วยหาความสุขให้กับตัวเอง           เช้าวันใหม่​มาเยือน หลังจากที่สายฝนเพิ่งจะหยุดไปในช่วงก่อนรุ่งสาง ชุนตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น เขาจัดการกับธุระส่วนตัวโดยเร็วเพื่อจะออกไปทำงาน​ และที่สำคัญเขาจะได้เห็นหน้าของขวัญข้าวอีกครั้ง​ คือความสุขเล็ก​ ๆ​ ที่หล่อเลี้ยงใจที่แห้งผากให้ชุ่มชื่น           “ไงไอ้ชุน​ มาแต่เช้าเลยนะมึง”           น่านนทีเพื่อนสนิทของชุนเอ่ยทัก​ เมื่อเขาเห็นเพื่อนรักนั่งจิบกาแฟอยู่บริเวณร้านกาแฟหน้าที่ทำงาน           “มึงก็เหมือนกันมาแต่เข้าเลยนะไอ้น่าน”           ชุนเอ่ยตอบกลับไปขณะที่น่านนทีกำลังเดินตรงมาทางเขา           “ยังไงมึง มารอเจอน้องขวัญเหรอ”           น่านนทีเอ่ยแซวเพื่อนก่อนจะนั่งลง​ ชุนไม่ตอบเขาได้แต่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง           “นี่​ กูไม่อยากจะเสือกเรื่องของมึงหรอกนะ แต่กูว่ามึงรีบรวบหัวรวบหางน้องเขาเถอะว่ะ​ ครบเครื่องอย่างนั้นกูกลัวหมาคาบไปแดก”           น่านนทีเอ่ยกับชุนก่อนที่เขาจะสั่งกาแฟมาดื่มเช่นกัน           “รวบหัวรวบหางแล้วไงวะ ถ้าน้องเขาไม่ได้ชอบกูล่ะ​ แล้วตรงนั้นของน้องไม่ได้อยู่ที่ตาตุ่มนะมึง​ ถึงจะได้ง่ายขนาดนั้น”           ชุนเอ่ยกลั้วหัวเราะ​ ก่อนจะขยับกายนั่งเอนหลังชิดกับพนักพิงเก้าอี้           “เอ่อ แต่มันก็จริงนะ​ เพราะถ้าเกิดน้องเขาไม่ได้ชอบมึง​ แต่ชอบกูอย่างเนี้ย”           “ใช่ ถุย! เดี๋ยวกูถีบไปโน่นเลยไอ้น่าน คนนี้ของกู​ กูรักจริง”           ทั้งคู่ต่างสนทนาหัวเราะชอบใจกันใหญ่ในฐานะคนโสดด้วยกันทั้งคู่ ก่อนหญิงสาวที่อยู่ในบทสนทนาจะเดินเข้ามาในร้านกาแฟ           “ไอ้ชุน นั่นไงน้องเขามานั่นแล้ว”           “เออ​ กูเห็นแล้วไม่ต้องบอก”           ชุนตอบกลับขณะที่แววตาคู่คมจ้องมองใบหน้าขาวนวลอย่างไม่ละสายตา           ขวัญข้าวเดินพาร่างสมส่วนผ่านหน้าสองหนุ่มไปยังเคาน์เตอร์กาแฟ หน้าอกอวบใหญ่สั่นไหวตามจังหวะการเดิน เอวคอดกิ่วรับกับสะโพกผายและก้นที่เต่งตึง​ โดยมีสายตาสองคู่มองตามราวต้องมนตร์           “เพอร์เฟคแบบนี้ มึงอดใจได้ไงวะไอ้ชุน”           “ก็กูบอกแล้วไงว่ากูรักจริง”           ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่​ จู่​ ๆ​ ขวัญข้าวก็เดินตรงมาทางที่ทั้งสองคนนั่ง​ พร้อมแก้วกาแฟที่อยู่ในมือของเจ้าหล่อน           “สวัสดีค่ะพี่ชุน พี่น่าน​ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”           “ขวัญก็เหมือนกันนะ​ มาแต่เช้าเลย”           ชุนเอ่ยแบบสติล่องลอย​ เพราะสายตาหลุบต่ำมองไปยังเสื้อสีฟ้าอ่อน​ ที่คอเสื้อคว้านลึกจนเห็นเนินอกอวบอิ่ม           "ขวัญมาเคลียร์งานค่ะ​ เลยมาไวนิดนึง"            “เอ่อไม่ทราบว่าเย็นนี้ขวัญว่างไหม พอดีเป็นวันเกิดพี่น่ะครับ ก็เลยอยากจะชวนไปปาร์ตี้ด้วยกัน”           “เย็นนี้เลยเหรอคะ แล้วไปกันหลายคนมั้ยคะ”           “ก็มีที่สนิทอยู่ไม่กี่คนหรอกครับ ส่วนมากจะติดธุระกันหมด”           หลังจากฟังคำตอบของคนชวน​ หล่อนก็นั่งทำท่าครุ่นคิดโดยมีทีท่าที่ลังเล           “แต่พี่อยากให้ขวัญไปมากกว่าใครเลยนะครับ​ โอเคนะ​ นะ​ ๆ”           แววตาเว้าวอนและคำพูดประโยคสุดท้ายของเขาทำให้คนฟังถึงกับหน้าแดง​ ​แววตากลมโตหลุบต่ำ​ ไม่กล้ามองหน้าหล่อ​ ๆ​ ที่ทำออดอ้อน​ หล่อนรู้สึกกำลังแพ้ต่อใจตัวเอง           “ถ้าอย่างนั้น...เอ่อ...ก็ได้ค่ะ แต่ขวัญขอไม่กลับดึกนะคะ”           หญิงสาวตอบพร้อมมีข้อแม้ด้วยท่าทีที่เอียงอาย หลังจากตกลงกันได้ทั้งสามคนก็คุยกันต่อสักพัก​ ก่อนจะพากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนต่อไป​