“อะ กุนยุง” พอมองเห็นว่านอกจากคุณยาย คุณป้าและคุณลุงเขยแล้วยังมีคุณลุงที่เจอกันเมื่อวานด้วย หนูน้อยเลยส่งเสียงทักทันทีพร้อมกับขยับเข้ามาหา
“มาหาน้องลีนเหยอคะ”
“ค่ะ มาหาน้องลลินน์” ลภณดนัยตอบอย่างอ่อนโยนพร้อมกับย่อตัวนั่งใกล้ ๆ และตัดสินใจเอ่ยต่อเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด “แต่...ไม่ใช่คุณลุงนะคะ”
“ไม่ช่ายกุนยุง แย้ว แย้ว แย้วยังงาย”
“เป็นคุณพ่อค่ะ พ่อเป็นคุณพ่อของน้องลลินน์” ชายหนุ่มเอ่ยตอบในทันที คำว่าพ่อที่พูดออกไปให้ความรู้สึกมหัศจรรย์อยู่ลึก ๆ เอาเข้าจริงพอตระหนักได้ว่าเป็นพ่อคนแล้วจริง ๆ คำนี้มันกลับตราตรึงในใจเขามากกว่าคำไหน ๆ ในโลก
การเป็นพ่อคนมันมหัศจรรย์อย่างนี้เลยหรือ
“กุนป้อ?”
“ค่ะ คุณพ่อ พ่อเป็นคุณพ่อของน้องลลินน์”
“กุนแม่...ใช่กุนป้อมั้ยคะกุนแม่”
คำถามที่ทำให้คนเป็นแม่รู้สึกหนักอึ้งถูกส่งมา เธอมองสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังของยัยหนูแล้วก็ปฏิเสธไม
