ตอนที่ 5 ชู้ (NC++)
3779 คำ
1 สัปดาห์ต่อมา
“เพนนีฉันดีขึ้นแล้วนะมีนาพวกแก 2 คนกลับไปพักผ่อนที่บ้านมั้งก็ได้”
“ชาสรุปแกจะไม่คุยกับพี่เชนท์หรือปรับความเขาใจอะไรกับเค้าแล้วใช่มั๊ย?”
“มีนาแกลองมาเป็นฉันดูสิ…คนรักแอบมีผู้หญิงอื่นแกจะให้อภัยไหวเหรอ?”
“อืม!!..ถ้าเป็นฉันจะให้โอกาสเค้าเลือกถ้าหากเค้าหยุดและเลือกที่จะมีแค่เรา…ทุกคนสามารถทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น”
“มีนา…แกเป็นคนประเภทความอดทนสูงมาแต่ไหนแต่ไรฉันกับน้ำชามีนิสัยที่คล้ายๆกันถูกโอ๋มาแต่เล็กจึงดูเป็นคนใจร้อนวู่วามไม่ชอบการรอคอยขี้เหวี่ยงไม่ได้ใจเย็นเป็นแม่ชีแบบแก แต่เราสองคนมีความจริงใจถ้ารักใครบอกไว้ว่าเราตายแทนได้” เพนนีที่นั่งฟังอยู่เธอไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของมีนาจึงตอบเพื่อนไป
“ชา…ถ้าแกรักพี่เชนท์จริงๆแกต้องรู้จักการให้อภัยและการยอมรับฟังเขาบ้างลองพูดคุยปรับทัศนคติโตๆกันแล้วที่ดูๆพี่เชนท์เขาก็รักแกมากนะ….การยอมไม่ได้หมายความว่าเราจะเป็นคนแพ้แกหัดมองข้ามข้อเสียของเขาดูบ้างมันไม่มีใครสมบูรณ์แบบ 100 %”
“อื้ม!!!..ฉันขอเวลาพิสูจน์ให้แน่ใจก่อนว่าฉันจะรับเรื่องแบบนี้ได้มั๊ย?…ขอบใจแกนะมีนา”
“เฮ้ย!!!…แค่ผู้ชายคนเดียวชาแกทั้งสวยทั้งรวยอะไรที่ควรยอมก็ยอมอะไรที่ไม่ควรยอมก็ต้องเลือก…ที่แน่ๆพวกเรา 2 คนจะไม่มีทางทิ้งแกไว้คนเดียวแน่นอน”
“จ๊า!!..ขอบใจนะเพนนี”
“งั้นคืนนี้เรามานอนคุยกันดีกว่า ฉันเพิ่งซื้อครีมดังจากเกาหลีมาเยอะเลยมาๆมาพอกหน้าทำสวยกันดูซีรี่ย์ไปด้วย คิคิคิ!!”
เพื่อนรักทั้ง 3 คนจึงอยู่ด้วยกันทั้งสัปดาห์กินนอนเที่ยวและทำงานในร้านช่วยกัน น้ำชาแม้ว่าจะรู้สึกเสียใจกับเรื่องของเชนท์แต่เธอก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว เธอมีเพื่อนๆที่คอยซัพพอร์ตอยู่ข้างๆให้กำลังใจเป็นที่ปรึกษา ทางด้านเชนท์เมื่อเขาว่างก็พยายามโทรหาติดต่อน้ำชาทุกช่องทาง คอยส่งดอกไม้ของขวัญมาง้อเธอแทบทุกวันแต่น้ำชาเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนหรือพร้อมที่จะคุยกับเขา
เช้าวันจันทร์
“ลูกค้าออเดอร์ 16 รับกาแฟค่ะ” ใบหน้าสวยยิ้มแย้มชงกาแฟแล้วยื่นให้กับลูกค้าหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดี เขานั้นชอบมาที่ร้านบ่อยๆและจะสั่งเมนูเดิมทุกวัน
“ชาๆ…ยัยชา!!”
“ว่าไงมีนา?”
“คือว่าที่บ้านเกิดเรื่องพ่อล้มแขนหักตอนเดินเข้าสวนแม่ฉันเพิ่งโทรมาบอก เลยจะมาขอแกว่าฉันจักลับบ้านที่จันทบุรีสัก 4 - 5 วันนะ”
“เหรอๆ…แล้วพ่อแกเป็นอะไรมากไหมมีอะไรที่ฉันพอจะช่วยแกได้รึเปล่ามีนา??”
“ยังไม่รู้เลยแกตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลรอหมอดูอาการขอบคุณมากๆนะน้ำชา”
“อื้ม!!!..รีบไปเถอะเอารถฉันไปก็ได้ระหว่างนี้ฉันจะให้เพนนีมาช่วยไม่ต้องห่วงนะ”
“ขอบคุณแกมากๆแล้วฉันจะรีบกลับมานะ”
“ไม่ต้องรีบอยู่กับครอบครัวเถอะนานๆจะได้มีเวลากลับบ้านสวนทีถือว่าเป็นการพักผ่อนนะแก”
“จ๊า!!!..งั้นฉันขอยืมรถแกนะ”
“เค…นี่กุญแจเดินทางปลอดภัยนะเพื่อน..บาย” น้ำชายื่นกุญแจรถแล้วโบกมือลาเพื่อนสนิท
“บาย”
มีนายิ้มแล้วรับกุญแจรถพร้อมกับส่งยิ้มกลับให้กับน้ำชารีบเดินตรงไปที่ลานจอดรถทันที
หลังจากที่มีนาขอตัวเพื่อเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัดด่วนน้ำชาจึงได้โทรหาเพนนีให้มาช่วยเธอที่ร้าน ซึ่งเพนนีเองก็เต็มใจและกำลังว่างอยู่พอดี น้ำชาจึงเล่าเรื่องพ่อของมีนาให้เพนนีฟังทั้งคู่ต่างสงสารและเห็นใจมีนามากเพราะพ่อของเธอคือเสาหลักของครอบครัว ที่บ้านของมีนาทำสวนผลไม้ไม่ได้ร่ำรวยอะไรฐานะปานกลาง และเพนนีกับมีนาก็เคยไปเที่ยวบ้านสวนของมีนามาแล้วซึ่งครอบครัวของมีนานั้นมีกันแค่ 3 คนพ่อแม่ลูก พ่อของมีนาเป็นคนที่ค่อนข้างดุเลี้ยงลูกแบบกดดัน จึงไม่แปลกใจที่มีนาจะมีนิสัยที่ค่อนข้างพูดน้อยเก็บตัวขี้อายขาดความมั่นใจ
@ห้องนอนของน้ำชา
“ชาอีก 2 วันเป็นวันเกิดคุณแม่ฉันท่านฝากชวนแกไปนะ”
“ไปสิคุณแม่แกรักฉันจะตาย…โอ๊ย!!..ของขวัญที่ฉันตั้งใจซื้อมาฝากแม่แกตอนไปสวิตอยู่ในถุงใบเดียวกับของขวัญของพี่เชนท์”
“อ้าว!!!..แล้วแกจะทำยังไงเมื่อแกไม่อยากเจอพี่เค้า?”
“ฉันมีคีย์การ์ดพี่เชนท์ส่งข้อความรายงานฉันทุกวันว่าเขาไปไหนทำอะไรอยู่กับใครตลอด โชคดีที่พี่เค้าไม่อยู่ไปต่างจังหวัดกับลูกความและทีมงาน”
“แฮร่ๆๆ!!!..สรุปต้องไปเอาสินะ”
“ยะ!!!…แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันด้วยเพนนี”
“งื้อ!!!…อะไรช่วยงานที่ร้านฉันไม่คิดตังค์สักบาทยังจะลากฉันไปขึ้นคอนโดแฟนอีกฉันอยากไปทำผมทำสวยก่อนงานเลี้ยงวันเกิดแม่”
“พรุ่งนี้สายๆเราไปกันเดี๋ยวฉันจะไปทำผมเข้าสปาเป็นเพื่อนแกเลยดีมั๊ย?”
“ดีๆแกรับปากแล้วนะ”
“ชัวร์!!..ขอนอนก่อนนะพรุ่งนี้จะต้องเตรียมร้านแต่เช้าแล้วสายๆค่อยออกไปด้วยกัน”
“อื้ม!!..ฝันดีน้ำชา”
“ฝันดีเพนนี”
ช่วงสายของวันต่อมา
น้ำชา : มีนาเป็นยังไงบ้างคุณพ่ออาการดีแล้วใช่ไหม?
มีนา : กระดูกแขนหักกระดูกสะโพกร้าวคงต้องพักยาวๆเลยวะแกหมอยังไม่ให้ออกจากโรงพยาบาล
น้ำชา : ขอให้คุณพ่อหายไวๆแกก็พักผ่อนบ้างนะไม่ต้องห่วงที่ร้าน เอาไว้พ่อออกจากโรงพยาบาลค่อยกลับก็ได้
มีนา : ฉันก็คิดแบบนั้นแหล่ะน่าจะสัก 2 อาทิตย์รบกวนแกแล้วนะน้ำชาและยัยเพนนีด้วย
ด้วยความเป็นห่วงน้ำชาจึงโทรหามีนาเพื่อสอบถามถึงอาการของพ่อเธอ และกำลังเตรียมตัวเพื่อที่จะออกไปทำธุระกับเพนนีข้างนอก แล้วไปเอาของขวัญของคุณแม่เพนนีที่น้ำชาตั้งใจซื้อมาจากต่างประเทศที่คอนโดหรูของเชนท์แฟนหนุ่ม
@คอนโดหรูของเชนท์
“คุยอยู่กับใครเหรอมีนา?”
“ยัยชา…มีนาโกหกไปว่าพ่อล้มแต่จริงๆแล้วพ่อแค่ความดันขึ้น”
“หึ!!..ร้ายนักนะเรา”
“ก็ช่วงเวลานี้พี่เชนท์ไม่สบายใจนี่คะมีนาอยากอยู่ดูแลพี่ ไหนจะเรื่องงานไหนจะเรื่องชาอีก”
“แล้วน้ำชาหายโกรธพี่หรือยัง??…วันนั้นเธอสงสัยว่าพี่มีผู้หญิงคนอื่นจึงทะเลาะกันวุ่นวายไปหมด”
“ยังใจแข็งอยู่เลยแต่ชาก็ยังรักพี่เชนท์อยู่นะคะ พี่เชนท์ก็อย่าทำตัวมีพิรุธง้อบ่อยๆเดี๋ยวก็ใจอ่อนเหมือนทุกครั้งนั่นแหล่ะคะ”
“ครับ!!…ขอบคุณมีนานะที่เข้าใจและยอมรับในตัวตนของพี่ได้เสมอ…ถ้าน้ำชาได้สักครึ่งหนึ่งของมีนาก็คงจะดี”
“พี่เชนท์!!!..มีนายอมได้แค่กับน้ำชาเท่านั้นเพราะมีนาเป็นคนมาทีหลังและชาก็เป็นเพื่อนรักของมีนาด้วย”
“ครับๆแค่มีนากับน้ำชาพี่ก็จะแย่อยู่แล้วพี่ไม่มีใครอีกแน่นอนสาบานเลย”
“ชิ!!!…พี่ทั้งหล่อทั้งเก่งมีชื่อเสียงฐานะก็ดีเพอร์เฟคไปหมดไม่ว่าสาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็จ้องตาเป็นมันมีนาจะเชื่อพี่ได้ยังไง?”
“พี่สัญญานะครับว่าพี่จะไม่มีใครนอกจากมีนาและน้ำชาเท่านั้น”
“พี่เชนท์….มีนารักพี่เชนท์มากนะคะ”
“พี่ก็รักมีนานะครับ”
ร่างสูงจึงก้มลงมาจูบที่แก้มของมีนาเบาๆเมื่อไฟแห่งราคะได้จุดขึ้น ทั้งคู่จึงเริ่มโหมโรงเล่นบทสวาทกันอย่างเร่าร้อน เชนท์ที่ติดใจในรสสวาทของมีนาเขานั้นเสพติดการร่วมรักกับเธออย่างมากเพราะมีนานั้นรู้ใจเขาทุกอย่างเอาใจเก่งลีลานั้นไม่ธรรมดา แม้ภายนอกนั้นดูเป็นคนเรียบร้อยพูดน้อยนิ่งๆแต่ถ้าเรื่องบนเตียงนั้นเธอไม่แพ้ใครร้อนแรงเหมือนแม่เสือสาวสามารถเอาเชนท์จนอยู่หมัด และเธอยังตอบสนองความต้องการของเขาได้อย่างมากซึ่งมันทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้ร่วมเตียงกับเธอ เชนท์อุ้มร่างบางของมีนาขึ้นในท่าเจ้าสาวอ้อมอกแกร่งใบหน้าสวยซบตรงแผงอกแน่นอย่างออเซาะ แล้วรีบพามาที่เตียงขนาดคิงไซด์อย่างรีบร้อน วางร่างบางลงอย่างประณีตสายตาคมมองไปที่ดวงตาคู่งามเป็นสัญญาณสื่อถึงความเสน่หา
“มีนา…เธอสวยจัง”
“สวยสู้น้ำชาได้ไหมคะ?”
“อย่าพูดถึงชื่อคนอื่นให้เสียบรรยากาศสิ”
ใบหน้าหล่อเหลาประกบปากบางอย่างเร่าร้อนปากหนาดูดดุนลิ้นเล็กกลืนน้ำลายหวานอย่างหิวกระหาย มือหนาก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธออย่างรวดเร็ว มีนาก็เองก็เป็นฝ่ายปลดเสื้อผ้าให้เขาเช่นกัน ในไม่ช้าร่างกายของคนทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าต่างปรนเปรอเติมเชื้อไฟให้กันและกัน ในที่สุดมีนาก็นอนอยู่ภายใต้ร่างสูงใหญ่ของเชนท์พร้อมพลีกายให้เขาเชยชมเหมือนเช่นทุกครั้ง
“อื้อ!!..พี่เชนท์มีนาเสียว”
“แล้วชอบมั๊ย?”
“ไม่บอก…อ๊าส์!!!..เบาๆ”
มือหนาได้บีบเค้นเต้าอวบที่มียอดปทุมชูชันอย่างร้อนแรง ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามซอกขอขาวดอมดมกลิ่นกายสาว แล้วเลื่อนลงมาดูดที่ยอดปทุมที่แข็งเป็นไต ร่างบางส่งเสียงครางหวานประท้วงความสยิวที่ได้รับ
“อ๊าส์!!!…พี่เชนท์”
มือหนาได้จับท่อนเอ็นใหญ่ถูไถไปตามร่องสวาทที่ตอนนี้กลีบกุหลาบสีชมพูนั้นบานช่ำไปด้วยน้ำรัก การกระทำนั้นสร้างความปั่นป่วนให้คนใต้ร่างไม่น้อย
“ซี๊ดส์!!!…พี่เชนท์ขาาา!!!…”
“ครับ!!!…”
“อย่าแกล้งมีนาแบบนี้สิคะ?”
“อยากเสร็จก็ทำเอาเองสิ”
ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มร้ายเขารู้ดีว่ามีนานั้นกำลังต้องการตัวเขา จึงแกล้งหยอกไม่ยอมสอดใส่มีนาจึงไม่รอช้าใช้มือบางจับไปที่ท่อนเอ็นใหญ่ที่กำลังผงาดตัวเต็มที่
“แน่ใจนะคะว่าพี่เชนท์จะให้มีนาจัดการ”
“เอาซี๊!!!…แม่เสือ”
ร่างบางจึงจับไปที่ไหล่ของเชนท์แล้วผลิกตัวให้เขานั้นเป็นฝ่ายนอนลงไปที่เตียง โดยมีร่างบางของเธอนั้นขึ้นคร่อมอยู่ เชนท์จึงยิ้มอย่างพึงพอใจเพราะมีนานั้นร้อนแรงเสมอ ปากบางจึงจูบไปตามแผงอกแน่นซิกแพคกล้ามเนื้อมัดงามของเขาเลื่อนลงมาจนถึงเจ้าท่อนเอ็นใหญ่ แล้วจัดการดูดเลียท่อนเอ็นอุ่นนั้นราวกับว่ามันคือแท่งไอศครีมรสโปรด สร้างความเสียวสะท้านให้กับคนที่นอนอยู่อย่างบ้าคลั่ง
“ซี๊ดส์!!!!…อ๊าส์!!!..เสียวๆโครตๆ”
เมื่อเธอปรนเปรอความสยิวให้เขาเสร็จจึงจับท่อนเอ็นใหญ่ขึ้น แล้วนั่งทับมันสอดใส่เข้าไปในร่องสวาทช้าๆจนมิดลำ
“สวบ!!…อื้อ!!..ชอบไหมค๊ะ?”
ร่างบางเอี้ยวตัวลงมากระซิบที่ข้างๆหูของเชนท์เบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกไปด้วยความเสียวซ่าน จึงตอบเธอไปอย่างตะกุกตะกัก
“ช่ะ…ชอบ…พี่ชอบครับ”
มีนายิ้มอย่างพึงพอใจจึงเริ่มขยับร่อนเอวบางกระแทกท่อนเอ็นใหญ่เป็นจังหวะ ทั้งคู่ต่างช่วยกันทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอย่างเมามันส์ เสียงเนื้อที่กระทบกันปนกับเสียงครางของคนทั้งคู่ดังระงม
“ตับ!!..ตับ!!!..ตับ!!”
“อ่ะๆๆๆ!!..อูยยยวว!!”
ในที่สุดมีนาก็เกร็งตัวบีบรัดท่อนเอ็นใหญ่ส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่อายเธอเสร็จสมนำหน้าเชนท์ไปก่อน ทางด้านเชนท์จึงไม่รอช้ารีบผลิกร่างของมีนาให้เป็นฝ่ายมานอนลงแทนที่เขา แล้วดันท่อนเอ็นใหญ่เข้าไปในตัวเธออีกครั้งคราวนี้เขาเป็นฝ่ายควบคุมเกมส์บ้าง
“แกร่ก!!..”
เสียงประตูได้เปิดขึ้นน้ำชาและเพนนีที่เข้ามาในห้องของเชนท์เพื่อจะมาเอาของที่ลืมไว้ เธอคิดว่าเขาไม่อยู่ห้องตามที่เชนท์ส่งข้อความมารายงาน แต่ก็ต้องแปลกใจที่พบว่ามีคนอยู่ในห้องเพราะเครื่องปรับอากาศทีวีได้เปิดทิ้งเอาไว้
“เพนนีพี่เชนท์ไม่ได้ไปหาลูกความที่ต่างจังหวัดเขาโกหก”
“อืม!!..ใจเย็นๆนะชาพี่เขาอาจจะติดธุระก็ได้”
“ฉันควรจะเข้าไปมั๊ย?”
“เข้าไปสิเพื่อว่าพวกแกอาจจะปรับความเข้าใจกันได้ฉันจะอยู่ข้างนอกรอนะ”
“แต่ว่า….”
“ไม่ต่งไม่แต่มันแล้วคุยกันให้รู้เรื่องชา…ไปเดี๋ยวนี้
“เออๆ”
น้ำชาจึงเดินจากประตูผ่านห้องรับแขกแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนส่วนตัวของเชนท์ และเปิดประตูเข้าไปก็พบกับภาพที่เธอนั้นต้องหัวใจสลาย เธอรีบปิดประตูกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ให้คนทั้งคู่รู้ตัว ยืนร้องไห้หน้าประตูมือไม้ตัวสั่นเทานานอยู่หลายนาที จึงตั้งสติเดินไปจับมือของเพนนีให้เธอเดินมาเป็นเพื่อน
“เกิดอะไรขึ้นชาพี่เชนท์เขาบอกเลิกแกเหรอ?”
“ไม่…มันไม่ใช่แบบนั้นแกหยิบมือถือขึ้นมาแล้วถ่ายคลิปฉันเอาไว้”
“อืม!!!…”
“ปัง!!…”
น้ำชาเปิดประตูแล้วดันออกจนสุดแรงทำให้ประตูไปดันกับผนังห้อง เชนท์กับมีนาที่กำลังเมามันส์กับรสสวาทอยู่นั้นต้องผงะหยุดการกระทำทันที ทั้งคู่จึงหันไปมองคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับตกใจสุดขีด
“ว๊ายยย!!”
“น้ำชา…”
มีนารีบเอาผ้าห่มคลุมกายซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเชนท์เองก็รีบหยิบเอากางเกงขึ้นมาใส่ พร้อมกับพยายามพูดและอธิบายให้น้ำชาและเพนนีฟัง
“เพี๊ยะ!!....ไอ้คนสารเลวพี่มันคนเห็นแก่ตัว” น้ำชาตบไปที่หน้าหล่อของเชนท์แรงจนสุดกำลัง
“ชา…พี่ขอโทษเรื่องทั้งหมดพี่อธิบายได้”
“อย่ามาพูดจาทุเรศๆแถวนี้หลบไปอีผู้หญิงหน้าด้านที่ขึ้นคอนโดผัวชาวบ้านมันคือใคร?”
“น้ำชาจึงผลักเชนท์ที่ขวางทางเธอเอาไว้แล้วรีบกระโดดขึ้นไปบนเตียงโดยมีเพนนีคอยถ่ายคลิปเอาไว้”
“ชา…อย่า…ชาไม่”
เชนท์รีบเอ่ยห้ามและพยายามจะจับน้ำชาเอาไว้แต่เพนนีเองก็เอาตัวเข้ามาขวางทางเขาไว้เช่นกัน น้ำชาจึงจับไปที่ผ้าห่มที่มีผู้หญิงนอนคลุมโปงอยู่ข้างใน มืออีกข้างเตรียมง้างขึ้นมาจนสุดแขนเพื่อที่จะตบหญิงชู้ให้ตายคามือ
“พรึบ!!”
“อีมีนา?”
ผ้าห่มถูกเปิดออกทุกคนจึงจ้องมองไปที่คนที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มนั้น สายตาทุกคู่ต่างตะลึงมือของน้ำชาที่ง้างไว้จึงอ่อนลงทันทีเธอทรุดตัวลงมานั่งพร้อมกับร้องไห้โฮแทบขาดใจ
“ฮือๆๆๆ….ฮือ….พวกมึงทำกับกูแบบนี้ลงได้ยังไง?”
“ฉันขอโทษชา…ฉันรักพี่เชนท์”
“กรี๊ด!!!!…มึงจะมารักผัวเพื่อนแบบนี้ไม่ได้อีมีนาอีเพื่อนชั่ว....ฮือๆๆ”
“ทำไมจะไม่ได้กูชอบพี่เชนท์ชอบมาก่อนมึงด้วยซ้ำ”
“มึงหมายความว่ายังไงอีมีนา?”
“ก็กูชอบพี่เชนท์ก่อนที่มึงจะคบกันพี่เชนท์เขาสนใจกูรู้จักกูก่อนพวกมึงด้วยซ้ำ…แต่มึงก็ไปอ่อยเขาและมั่นหน้ามั่นโหนกอวดสวยอวดรวยเป็นคุณหนูเป็นดาวเด่นแย่งพี่เขาไปจากฉันยังไงล่ะ”
“เพี๊ยะ!!” น้ำชาจึงตบหน้าของมีนาจนสุดแรงด้วยความโกรธและความเกลียดชังสุดชีวิต
“แล้วทำไมมึงถึงไม่บอกว่ามึงชอบเขา??…กูไม่เสียใจสักนิดถ้าเป็นคนอื่นทำกูแบบนี้แต่กูเสียใจที่เป็นมึงอีมีนา”
“เชอะ!!..ถ้ากูบอกคุณหนูที่เอาแต่ใจอย่างมึงจะยอมเลิกกับหนุ่มหล่ออนาคตดีอย่างพี่เขาเพื่อเพื่อนจนๆอย่างกูนะเหรอ?”
“อีมีนามึงดูถูกน้ำใจพวกกูเกินไปแล้วนะ เสียแรงที่กูกับน้ำชารักและไว้ใจคอยช่วยเหลือซัพพอร์ตมึงทุกเรื่อง” เพนนีที่ทนฟังไม่ได้จึงด่ามีนาอีกคน
“หึ!!…แล้วพวกมึงเคยถามกูสักคำไหมว่ากูอยากได้รึเปล่า??…กระเป๋าเสื้อผ้าของใช้ไฮโซทั้งหลายแหล่ทั้งของใหม่ของเก่าที่พวกมึงซื้อให้ หรือว่าสมเพชบริจาคมือสองมาให้กูน่ะ”
“มีนา…กูกับชาไม่เคยคิดว่ามึงจะคิดแบบนั้นพวกกูไม่รู้ว่ามึงไม่ต้องการของมีค่าหรือน้ำใจจากพวกเรา”
“รู้ก็ดีแล้วกูเองก็อึดอัดที่ต้องคอยทำตัวเหมือนเงาติดตามพวกเพื่อนไฮโซอย่างพวกมึง”
“ได้มีนานับตั้งแต่วันนี้ความเป็นเพื่อนของเราจบกัน พี่เชนท์เราเลิกกันอย่ามายุ่งวุ่นวายกับชาอีก พี่กับอีมีนาจะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกกันก็เชิญ” น้ำชาเอามือปาดน้ำตาลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาหาเชนท์ที่เงียบกริบสีหน้าตึงเคลียด
“ไม่ชาพี่รักชา…พี่ไม่เลิกเด็ดขาด” เชนท์จึงนั่งลงกับพื้นก้มหน้าลงกอดขาของน้ำชาเอาไว้ร้องไห้คร่ำครวญแทบขาดใจ มีนาที่เห็นอยู่จึงรีบใส่เสื้อผ้าแล้วรีบผลักน้ำชาให้ออกห่างจากเชนท์ทันที
“อีมีนามึงทำเพื่อนกูเหรอ?”
“แล้วจะทำไมพี่เชนท์เป็นผัวกู”
“อ๋อ!!!..เหรออีกะหรี่อยากได้เงินมากละสิท่าแหม๋มๆๆๆเอาตัวเข้าแลกเห็นเขาหล่อเขารวยอยากตกถังข้าวสาร เสียใจด้วยจ๊ะ…ไอ้พี่เชนท์ผัวมึงครอบครัวกำลังถังแตกพ่อแม่เขากำลังจะจับให้แต่งกับยัยน้ำชา…โถวๆๆๆ” เพนนีเล่าถึงความลับของเชนท์ที่ครอบครัวนั้นกำลังประสบปัญหาทางด้านการเงิน ซึ่งเรื่องนี้น้ำชาเองก็ยังไม่เคยรู้มาก่อน
“กรี๊ดดด!!!…ไม่จริงพวกมึงตอแหลอีเพนนี”
มีนาจึงสติหลุดเดินเข้าไปจิกหัวเพนทีแล้วกระชาก ทางด้านเชนท์เองก็พยายามห้ามทั้งคู่ น้ำชาที่เห็นว่าเพนนีกำลังเสียเปรียบจึงรีบเข้ามาช่วยทั้งสามคนต่างใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหา ต่างไม่มีใครยอมใครเชนท์จึงทนไม่ไหวเดินเข้าไปหยิบอาวุธปืนสั้นขึ้นมาพร้อมกับตะโกนให้ทุกคนหยุด
“หยุด!!!!…ถ้ายังไม่หยุดต้องมีคนเจ็บตัว”
เพนนีน้ำชาและมีนาที่สภาพสะบักสะบอมเนื้อตัวมีแต่รอยแผลฟกช้ำ มองไปที่เชนท์ที่กำลังเล็งปลายกระบอกปืนมาที่ทั้งสามคน เมื่อได้สติน้ำชาจึงเดินเข้ามาหาเชนท์อย่างใจเย็นแล้วเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว
“ยิงสิค๊ะ!!…ชาบอกให้พี่เชนท์ยิง”
น้ำชาใบหน้านิ่งดวงตาสิ้นหวังเธออยากจะตายในน้ำมือของชายผู้เป็นที่รัก เธอนั้นทั้งเจ็บทั้งทรมานที่โดนคนที่ตัวเองรักและไว้ใจสุดทั้งสองคนหักหลัง
“ชา….ฮือๆๆๆ…พี่ขอโทษพี่ผิดไปแล้วจริงๆให้อภัยพี่นะพี่สัญญาว่าจะไม่ทำอีกพี่จะเลิกกับมีนา”
“เหอะ!!…เห็นมั๊ยมีนาว่าผู้ชายเขาเลือกฉันจ๊ะ…เฮ้ออ!!!เกิดมาสวยรวยก็เงี้ยได้เปรียบ” น้ำชาหันหน้าไปยิ้มเยาะเย้ยมีนาที่ใบหน้าถอดสีเมื่อได้ยินประโยคนั้นออกจากปากของเชนท์
“ไม่จริง!!!…พี่เชนท์ไหนพี่เชนท์บอกว่ารักมีนาไงพี่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งมีนาและมีนาก็เป็นเมียพี่อีกคนนะ”
“มีนา…ตื่นสักทีเถอะพี่ก็รักเธออยู่หรอกเพราะเธอนั้นให้ความสุขปรนเปรอเรื่องบนเตียงรสนิยมเรานั้นคล้ายๆกัน…แต่ถ้าต้องให้เลือกพี่เลือกชาเพราะเราเหมาะสมกันมากกว่า…ไหนเธอบอกว่าจะยอมพี่และจะอยู่ในที่ของตัวเองไง??”
“ไม่ค่ะในเมื่อทุกคนรับรู้เรื่องของเราหมดแล้วพี่เชนท์ต้องรับผิดชอบชีวิตของมีนา ในเมื่อมีนาเสียเพื่อนไปแล้วจะไม่ยอมเสียพี่ไปอีกเด็ดขาด”
“พอๆๆ…พี่กับเมียพี่เคลียร์กันให้ได้นะส่วนชากับเพนนีขอตัวกลับแล้วอย่าสะเออะมาหาที่ร้านและที่บ้านให้เป็นเสนียด ส่วนอีมีนาธุรกิจร้านกาแฟกูถอนทุนคืนแล้วจะแบ่งในส่วนของมึงที่ควรจะได้ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปมึงคือศัตรู”
“กูไม่เคยคิดกับมึงเป็นเพื่อนอยู่แล้วอีน้ำชา”
“ได้!!!…ขอให้มึงมีความสุขกับสิ่งที่มึงแย่งกูไปนะไหนๆมึงก็ชอบใช้ของมือสองจากกูอยู่แล้วนิ ส่วนไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้กูก็ยกให้กูขยะแขยงมันเต็มทน....ชิ!!..สกปรก” น้ำชายืนกอดอกชักสีหน้ารังเกียจใส่คนทั้งคู่
“ปะ!!..น้ำชาเรากลับกันเถอะเดี๋ยวให้คนมารื้อและเก็บของที่ร้านให้หมดเดี๋ยวฉันจะหุ้นร้านใหม่กับแกเองเอาให้ใหญ่ให้หรูกว่าร้านเดิม” เพนนีจับไปที่มือของน้ำชาเพื่อส่งกำลังใจและถากถางมีนาเกี่ยวกับเรื่องธรุกิจ
“โอเคจ๊ะ!!…เพนนีเพื่อนรัก”
น้ำชาและเพนนีเดินจับมือกันออกมาจากห้องของเชนท์โดยที่ไม่แยแส ปล่อยให้เชนท์กับมีนาอยู่ในห้องวันนี้แม้ว่าน้ำชาจะใจสลายแต่เธอก็ยังมีกำลังใจจากเพื่อนที่ดีอย่างเพนนี
- ผู้เขียน
