ตกหลุม (พราง) รัก 1.3
1763 คำ
ธารทิพย์ปรายตามองบุรินทร์ที่นั่งจิบกาแฟอยู่บนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง สายตาเขาทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับว่าทิวทัศน์ด้านนอกมีแต่ความสวยงาม ทั้งที่ในความเป็นจริง ฝั่งตรงข้ามอพาร์ตเมนต์หลังนี้เป็นตึกสูงห้าชั้นที่ค่อนข้างเก่า ไม่ได้มีความน่ามองสักนิดเดียว หากการมาห้องพักของวารุณีครั้งนี้ของบุรินทร์ ไม่ใช่เพราะอยู่รอวารุณี ธารทิพย์คงไม่รู้สึกอึดอัด และอยากให้เขาอยู่ในห้องนี้นานๆ ทว่าวันนี้ไม่ใช่
“จะสองทุ่มแล้วนะ เมื่อไหร่จะกลับ ง่วงแล้ว...ห๊าว”
ธารทิพย์แกล้งหาว เอามือปิดปากที่อ้าเต็มที่เพื่อความสมจริง
“ง่วงก็ไปนอนสิ พี่อยู่รอวาคนเดียวได้”
“ก็บอกแล้วไงว่า วาไปทำรายงานกับเพื่อน เดี๋ยวก็กลับ”
“เดี๋ยวของน้ำปาเข้าไปห้าชั่วโมงแล้วนะ แถมยังติดต่อวาไม่ได้อีก น้ำไม่ห่วงเพื่อนบ้างหรือไง”
บุรินทร์พยายามติดต่อวารุณีหลายครั้ง ทว่าทุกครั้งที่โทรไปหา คล้ายกับว่า วารุณีปิดเครื่อง ไม่สามารถติดต่อได้ ยิ่งทำให้บุรินทร์ร้อนใจ จึงมารอพบวารุณีที่ห้องพัก อยู่จนกว่าหล่อนจะกลับมา เขาจึงกลับบ้านได้อย่างสบายใจ ธารทิพย์กรอกตาขึ้นข้างบน พร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมา
“วาโตแล้วนะพี่ หมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว อีกอย่างโตแล้วจะไปไหนก็ได้ ที่สำคัญที่สุด วาไม่ได้ถูกพี่น็อตควบคุมความประพฤติที่ต้องคอยรายงานทุกชั่วโมงหรือทุกนาที น้ำว่าพี่น็อตกลับบ้านไปละลายยาหอมกินแก้เครียดดีกว่าไหม”
“น้ำเข้าใจความเป็นห่วงไหม คนเป็นห่วงก็อยากเห็นคนที่ตัวเองเป็นห่วงกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย พี่ขอแค่เห็นวามาถึงห้อง พี่ก็จะกลับเลย พูดให้น้ำฟังปากจะถึงรูหูแล้วนะ เข้าใจไหมเนี่ย ถ้าไม่เข้าใจหรือฟังไม่รู้เรื่อง ไปแคะหูเลยไป แคะเสร็จค่อยมาคุยกัน” บุรินทร์โต้กลับ
ธารทิพย์ไม่อยากพูดอะไรมาก ทั้งที่อยากจะสวนกลับใจแทบขาดได้แต่นั่งหน้างอหงิก หัวก็คิดหาทางออก เพราะการที่บุรินทร์นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เขาเพียงแค่ก้มมองลงไปบนถนนด้านหน้าอพาร์ต-เมนต์ก็จะเห็นแล้วว่า ใครมาส่งวารุณี ความฉลาดของบุรินทร์คงรู้ได้ทันทีว่า ไม่ใช่เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยแน่น นั่นหมายถึงความต้องแตก เส้นทางรักของวารุณีกับนานโอก็ต้องถูกขัดขวาง หล่อนยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้ ตอนนี้ธารทิพย์จึงใช้ความคิด คิดและคิด
“งั้นนั่งเฝ้าห้องไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวมา” ธารทิพย์พูดจบก็ลุกขึ้นยืน
“จะไปไหน” บุรินทร์ถาม
“ไปซื้อของ”
“ของอะไร นี่มันค่ำแล้วนะ” เขาถามต่อ “ค่อยไปซื้อพรุ่งนี้ก็ได้ ไปซื้อของค่ำมืดมันอันตราย”
บุรินทร์บอกด้วยความเป็นห่วง “หรือจะให้พี่ไปเป็นเพื่อน”
“ถามมากจัง เป็นทนายหรือไง” คนถูกถามชักฉุน กอดออกมองบุรินทร์ “จะไปซื้อผ้าอนามัย รู้อย่างนี้แล้วจะถามต่อไหมว่า จะซื้อมาทำไม แล้วไม่ต้องไปเป็นเพื่อนหรอก อยู่นี่แหละ”
“จะไปก็รีบไป ค่ำแล้ว” คราวนี้เขาไม่มีคำถาม ยกกาแฟขึ้นจิบ ธารทิพย์คว้ามือถือแล้วเดินออกไปจากห้องทันที พอเดินห่างห้องมาหลายเมตร ธารทิพย์ระบายเป็นคำพูดด้วยความกลัดกลุ้ม
“เอาไงดีวะเนี่ย”
ขณะที่กำลังคิดหาทางกำจัดบุรินทร์ให้ออกไปพ้นห้อง เสียงมือถือของธารทิพย์ดังขึ้น หล่อนรีบกดรับเพราะคนที่โทรมาคือ วารุณี
“ว่าไงแก แกอยู่ไหนแล้ว”
ข้อตกลงเรื่องหนึ่งระหว่างสองเพื่อนรักคือ หากวารุณีใกล้ถึงอพาร์ตเมนต์ต้องโทรหาธารทิพย์ก่อน เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้แก้ไขได้ทัน ซึ่งตอนนี้ก็มีปัญหาจริงๆ
“ฉันจะถึงแล้ว อีกไม่ถึงห้านาทีก็ถึง”
“หา! อีกห้านาทีเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ทำไมแกต้องทำเสียงตกใจอย่างนั้นด้วยล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็พี่น็อตนั่งจิบกาแฟพาเพลินอยู่บนห้องน่ะสิ เขาคอยแกกลับห้องก่อนถึงจะกลับบ้าน” คราวนี้คนตกใจเป็นวารุณีบ้าง
“แล้วจะทำไงดีล่ะแก ถ้าคุณนานโอไปส่งฉันหน้าอพาต์เม้นต์แล้วเห็นเข้า ฉันโดนพี่เหนือยำแน่ๆ เลย แล้วชุดอีก ฉันใส่ชุดนี้ไปทำรายงาน พี่น็อตไม่เชื่อแน่เลย”
“แกใจเย็นๆ ฉันกำลังคิดอยู่” ตอนนี้ธารทิพย์ต้องรวบรวมความฉลาดมาไว้ในหัว แล้วก็ได้ผล “เอาอย่างนี้ แกให้คุณนานโอส่งแกที่หน้าร้านขายกาแฟ อ้างว่า ฉันรอแกอยู่ที่นั่น แล้วฉันจะเอาชุดไปให้เปลี่ยนที่นั่น จากนั้นค่อยกลับขึ้นห้องพร้อมกัน”
“ได้ๆ ฉันจะทำตามที่แกบอก” งานนี้ถ้าวารุณีไม่ได้ธารทิพย์ หล่อนแย่แน่
“โอเค ฉันไปเอาชุดก่อน แล้วเจอกันที่ร้านกาแฟนะ”
ธารทิพย์ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ ก่อนหมุนตัวเดินกลับไปห้องพักของวารุณี ทำท่าทางให้เป็นปกติที่สุด
“ไหนล่ะผ้าอนามัย” บุรินทร์ถาม เมื่อเห็นธารทิพย์เดินเข้ามาตัวเปล่า
“หนาว ลืมเสื้อโค้ท” หล่อนแก้ตัว เดินเข้าไปในห้องนอน รีบหยิบชุดลำลองที่เป็นเสื้อกับกางเกงยีนส์ยัดใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่ของตน ก่อนเดินออกไปจากห้องนอน
“เอากระเป๋าไปทำไม” บุรินทร์ทำตัวเป็นคนร้อยคำถาม
“พี่น็อตจะถามอะไรมากมายเนี่ย แค่น้ำสะพายกระเป๋ายังสงสัย”
“ก็สงสัยสิ ไปซื้อของทำไมต้องเอากระเป๋าสะพายไปด้วย เอาแค่กระเป๋าเงินไปก็พอ”
“น้ำเอาไปใส่ผ้าอนามัย เพราะซื้อทีซื้อเป็นโหล ซื้อมาเผื่อวาด้วยจะได้ไม่ต้องซื้อหลายรอบ ถ้าไม่เอากระเป๋าไปใส่จะให้หอบมาหรือไง”
“อ๋อเหรอ รีบไปสิเดี๋ยวเสียเวลานะ” เมื่อหายสงสัย บุรินทร์ก็ไม่รั้งไว้
“ย่ะ พ่อชอบถาม”
ธารทิพย์ไม่เร่งฝีเท้าในการเดินออกจากห้อง หล่อนทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่พอเดินพ้นห้อง ธารทิพย์รีบวิ่งไปยังลิฟต์ทันที
...............................................
“ให้ผมอยู่รอลอร่ากับคุณดีกว่า ผมเป็นห่วงคุณครับ” นานโอบอก ขณะหยุดรถหน้าร้านกาแฟตามที่วารุณีต้องการ
“ไม่เป็นไรค่ะ ร้านนี้อยู่ใกล้อพาร์ตเมนต์ วากับน้ำมานั่งดื่มกาแฟบ่อยๆ ด้วยค่ะ” วารุณีหาทางออก เพราะไม่อยากให้เขาอยู่บริเวณนี้นาน หากนานไปกว่านี้ เผื่อบุรินทร์มาพบเข้า งานเข้าแน่นอน หล่อนคงหาคำแก้ตัวไม่ทัน “นั่นไงคะ ลอร่ามาพอดีเลย ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ยินดีครับคนสวย” เขาหยอดคำหวาน “อย่าลืมฝันถึงผมนะครับ เพราะคืนนี้และทุกคืนต่อจากนี้ ผมฝันถึงคุณคนเดียว”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
หากมีเวลามากกว่านี้ วารุณีคงเขินและอายจนหน้าแดง ทว่าเวลานี้หน้าสิ่วหน้าขวาน หล่อนยิ้มให้เขาและเปิดประตูก้าวลงจากรถ
“ไปเร็วแก พี่น็อตทำท่าจะสงสัยแล้ว” ธารทิพย์บอกวารุณีที่เดินมาหาตน
“สงสัยยังไง” วารุณีรีบถาม
“ซักฉันอย่างกับเป็นทนาย รีบๆ เลยแก ไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำร้านกาแฟ”
ธารทิพย์ส่งกระเป๋าสะพายให้วารุณี ก่อนที่ทั้งคู่จะก้าวเข้าไปในร้านกาแฟร้านประจำ ธารทิพย์ต้องสั่งโกโก้ร้อนเพื่อความสมจริง แล้วต้องไปซื้อผ้าอนามัยในร้านที่ถัดไปอีกสองคูหาด้วย เพื่อไม่ให้บุรินทร์เกิดความสงสัย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย สองสาวจึงพากันเดินขึ้นไปห้องพักของวารุณี
“สวัสดีค่ะพี่น็อต” วารุณีพนมมือไหว้บุรินทร์ ฉีกยิ้มให้เขาเหมือนทุกครั้ง
“วาไปไหนทำไมไม่บอกพี่ก่อน รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง”
“วาขอโทษค่ะ พอดีแบตหมดแล้ววาไม่ได้เอาที่สำรองแบตไปด้วยค่ะ” วารุณีแก้ตัวแบบเนียนๆ “ครั้งหน้าวาจะไม่ลืมเอาที่สำรองแบตไปค่ะ”
“เห็นไหมว่าวาโตแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอกน่า กลับบ้านมาครบสามสิบสองประการ” เสียงธารทิพย์ดังขึ้น “พี่น็อตกลับบ้านไปได้แล้ว น้ำกับวาง่วงมากๆ อยากนอน”
“วาทำรายงานเสร็จหรือยัง ถ้ายังให้พี่ช่วยดูให้ไหม”
“เสร็จแล้วค่ะพี่น็อต ที่วากลับดึกเพราะอยากทำให้เสร็จค่ะ”
วารุณีรีบตอบ มีความรู้สึกผิดที่ทำให้บุรินทร์เป็นห่วง และยิ่งต้องโกหกเขา หล่อนยิ่งรู้สึกไม่ดี แต่ก็ไม่มีทางเลี่ยง
“จะร้อยแปดคำถามอีกนานไหม ง่วงนอน” ธารทิพย์พูดเหมือนเร่ง
บุรินทร์มองหน้าคนพูดคล้ายระอา แต่พอหันมามองหน้าวารุณี ใบหน้าเขากลับมีรอยยิ้ม
“พี่กลับก่อนนะวา กลับไปบ้านคงต้องล้างหูซะหน่อย ปวดหูมาก” ยามพูดเขามองไปยังธารทิพย์ “พรุ่งนี้มีเรียนตอนสายใช่ไหม พี่มารับตอนแปดโมงนะ พี่จะพาไปกินอาหารเช้าก่อนแล้วค่อยไปส่งที่มหาลัย”
วารุณีมองหน้าธารทิพย์อย่างขอความช่วยเหลือ ซึ่งธารทิพย์ก็เหมือนจะพร้อมช่วยเหลือ
“ได้ค่ะพี่น็อต พรุ่งนี้เช้าน้ำกับวาจะล้างท้องรอค่ะ”
“งั้นพี่ไปนะ”
บุรินทร์ได้เวลากลับบ้านเสียที พอบานประตูปิดลง ธารทิพย์รีบเดินไปกดล้อค แล้วเดินกลับมาหาเพื่อนรัก
“แกไปบอกพี่น็อตอย่างนั้นได้ยังไง แกก็รู้ว่า พรุ่งนี้คุณนานโอจะมารับฉัน”
“ถ้าไม่บอกแบบนั้น แกจะบอกพี่น็อตยังไง จะแก้ตัวกับเขายังไง ฉันเชื่อเลยนะว่า พี่น็อตต้องยิงคำถามใส่แกเป็นชุดแน่ๆ บอกอย่างนั้นน่ะดีแล้ว”
“แล้วพรุ่งนี้ทำไงดีล่ะ” วารุณีถามอย่างไม่รู้ทางออก
“ฉันจัดการเอง” ธารทิพย์ตอบ “ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่า แกไปบ้านคุณนานโอเป็นไงบ้าง แกต้องเล่าให้ฉันฟังแบบละเอียดยิบนะ”
“ได้สิ” วารุณีไม่มีความลับกับธารทิพย์ หล่อนเล่าเรื่องที่ไปบ้านพี่ชายนานโอให้เพื่อนรักฟัง แน่นอนว่าธารทิพย์จะต้องแซวกลับตามประสา และหลังจากเล่าเรื่องจบ ทั้งคู่พากันเข้าไปในห้องนอน อาบน้ำและเข้านอนในเวลาต่อมา
- ผู้เขียน
